"Dziecko dla profesjonalistów" Leszek K. Talko

Wydawnictwo: Nasza Księgarnia

Liczba stron: 140

Moja ocena : 6/6

Uwielbiam, uwielbiam, uwielbiam! Nikt tak nie pisze o dzieciach, codzienności, radościach i troskach, jak Leszek K. Talko. Felietony "dziecięce" pojawiały się wcześniej w miesięczniku "Dziecko", a inne, nie mniej zabawne i życiowe, pisane razem z żoną, Moniką Piątkowską, w Gazecie Wyborczej.

Oczywiście kilka lat temu, czytałam je z uśmiechem na twarzy, ale nie miały dla mnie jeszcze takiego osobistego znaczenia. Kiedy na świecie pojawiły się moje dzieci, w felietonach Leszka Talki odnajdywałam swoją rodzinę. Z niesamowitym dystansem i poczuciem humoru, autor opisuje swoją codzienność z pociechami: synkiem Pitu i córką Kudłatą.

Oj dzieje się w ich życiu dzieje, ale każdy rodzic wie, że rodzicielstwo to prawdziwa przygoda, wyzwanie i ciężka praca 24 godziny na dobę, różniąca się znacznie od narzucanego nam w reklamach wizerunku idealnych dzieci i rodziny.

Autora nic nie zdziwi, nic w zachowaniu dzieciaków nie może zaskoczyć, ani poruszyć. Jest w końcu profesjonalistą. Wie o swoich dzieciakach wszystko, nie to co początkujący rodzice (spodziewający się pierwszego dziecka) i średnio zaawansowani (z jednym dzieckiem).

Bo właśnie! Jedno dziecko, to nie to samo co dwójka. Podobno między trójką a dwójką nie ma już specjalnej w domu różnicy, ale ja nie planuję tego sprawdzać.

Autora dawno już przestały stresować takie drobnostki, jak: czekolada wtarta do obicia kanapy, kinderniespodzianki na śniadanie, niechęć do mycia, albo wręcz przeciwnie - nadmierna chęć kąpieli, wieczny bałagan w mieszkaniu, wieczny brak czasu i zmęczenie. Kto by się przejmował takimi drobiazgami, no jedynie chyba bezdzietni znajomi, którzy coraz rzadziej szukają kontaktu i dziwnym trafem przestają dzwonić i zapraszać na drinka.

Każdy rodzic wie, o czym mówię, realia życia z dzieckiem są trochę inne od wyobrażeń. Nie mówię, że złe, po prostu INNE, a Leszek Talko pokazuje w dowcipny sposób tą rzeczywistość, która nas rodziców rozbawia do łez i powoduje, że utożsamiamy się z tą książką, jak rzadko z którą.

Nie da się ukryć, odczuwamy ulgę, że nie tylko u nas zdarzają się jakieś ekstremalne sytuacje, że nie tylko nam zdarza się "odpuszczać", albo nakarmić dziecko czekoladą, dla "świętego spokoju".

To nie jest poradnik z gatunku tych, jak postępować z dzieckiem. To zabawny zapis prawdziwej rzeczywistości, trochę przerysowany i groteskowy, ale uroczy i przesympatyczny 

***

Tak na koniec, chciałam jeszcze wspomnieć, że w blogowaniu najlepsze jest to, że poznaje się masę interesujących ludzi. Komentarze, wymiana myśli, powoduje, że z niektórymi osobami utrzymuje się stały kontakt. I właśnie dzięki takiej wirtualnej znajomości, do mojej biblioteczki trafiło"Dziecko dla profesjonalistów". Agnieszka Steur, autorka "Wojny w Jangblizji" odpowiedziała na moje poszukiwania wyżej wymienionej książeczki i sprawiła mi tym przeogromną radość. Teraz do pełni szczęścia brakuje mi jeszcze "Dziecka dla początkujących". Jakby ktoś chciał się wymienić, wiecie gdzie mnie szukać

Książkę przeczytałam w ramach lutowego wyzwania Trójka e-pik, jako książkę ulubionego autora

Sardegna