"Długi film o miłości. Powrót na Broad Peak" Jacek Hugo - Bader

Wydawnictwo: Znak

Liczba stron: 340

Moja ocena : 6/6

Napisałam już opinie o bardzo wielu książkach. O niektórych pisało mi się z łatwością, o innych z większym trudem. Jedne do dziś są mi bliskie i zapamiętam je na długo, inne znikną gdzieś w zakamarkach pamięci.
Nigdy jednak nie miałam takiego zamętu w głowie i sercu, jak ten, który pojawił się w trakcie czytania "Długiego film o miłości. Powrót na Broad Peak". Cokolwiek dzisiaj napiszę i tak będzie to bez znaczenia, bowiem nie odda wrażeń i myśli, jakie nachodziły mnie w trakcie lektury. Przyjmijcie zatem moja opinię jako zlepek emocji, które siedzą w mojej głowie i nie mogą znaleźć ujścia.

Dwa lata temu śledziłam wzmianki o przygotowaniach chłopaków do wyprawy na Broad Peak. Pół roku później, z jeszcze większymi emocjami, wyczekiwałam wszystkich informacji o ich zimowym wejściu. Trzy dni później, ze łzami w oczach i niedowierzaniem, słuchałam, że dwójka z nich już nigdy nie wróci.

Kocham góry. To jedna z moich miłości, zaszczepiona przez męża, mająca swoje uwieńczenie zaręczynami na Rysach. Teraz trochę ta miłość musiała pójść w odstawkę, trudno bowiem wędrować z małymi dziećmi po Tatrach, od schroniska do schroniska. Wiem, że dla niektórych rodziców to nie problem, i takich ludzi szczerze podziwiam i trochę im zazdroszczę tej rodzicielskiej odwagi. ja chyba jednak jestem bardziej zachowawcza i wolę poczekać, aż trochę podrosną. Ale, ale... to nie o mnie miało być, tylko o innych ludziach, kochających góry.

Ludziach, dla których góry były całym życiem, nieustannym wyzwaniem, wolnością i odskocznią od codzienności, o ludziach, którzy żyli dla gór, o ludziach, których w głębi serca podziwiam i chyba trochę tej pasji i tego "życia na 100%" im zazdroszczę.

Broad Peak przyniósł polskiej ekipie himalaistów wielki sukces, ale jednocześnie, wielki dramat, słodko - gorzką radość z pierwszego w historii himalaizmu, zimowego wejścia na ten nieprzychylny szczyt Karakorum. Sporo mówiono później o przyczynach śmierci dwóch uczestników wyprawy. Sporo padło oskarżeń i sporo spekulacji.

Pół roku później, w Himalaje wyruszyła ekipa poszukiwawcza, której celem było odnalezienie i pochowanie ciał zaginionych chłopaków. To właśnie w skład tej ekipy wchodzi autor książki, który postanawia zrelacjonować  wyprawę i wrócić do tej najważniejszej - zimowej.

Reportaż to nie jest moja ulubiona forma literacka. Nie lubię czytać suchych faktów, widzianych oczami reportażysty. Wolę sama przeżywać emocje. W tym przypadku jednak, forma książki była jakby dla mnie drugoplanowa. Z każdą bowiem stroną przeżywałam dramat Broad Peaku na nowo. Czułam, jakbym cofnęła się w czasie i jeszcze raz, nie dowierzała,  że to co wydarzyło się w marcu 2013, miało miejsce naprawdę. Znałam przecież wszystkie fakty, znałam przebieg wyprawy poszukiwawczej, miałam jednak wrażenie, że o wszystkim czytam po raz pierwszy.

Nie mnie oceniać kogokolwiek i cokolwiek, związanego z wyprawą. Nie mnie deliberować, kto winny tragedii, kto niewinny, co zaważyło o porażce, jak ktoś powinien się zachować, a nie zrobił tego czy tamtego. Dla mnie ważna jest jedynie moc, która drzemie w Lodowych Wojownikach i ich niezachwiana wiara w to, że wszystko skończy się dobrze. Ich siła i chęć do kolejnych wypraw, wytrzymałość, wola walki i wielka, wielka miłość do gór, którą doskonale rozumiem.

Popłakałam sobie w trakcie lektury i tuż po jej zakończeniu. Po raz kolejny obejrzałam w Internecie urywki "Boskiego światła", przejrzałam stronę Polskiego Alpinizmu Zimowego, i próbowałam ogarnąć, co takiego jest w górach, ze ludzie tak do nich lgną. 

Nic sensownego nie wymyśliłam, poza tym, że chciałabym już pojechać w Tatry i ponownie poczuć tą moc i siłę, zdobywając szczyt. Właśnie wtedy mam pewność, że wszystko w moim życiu jest tak, jak być powinno.

"A góry nade mną, jak niebo, a niebo nade mną, jak góry"

  Sardegna