PRZEDPREMIEROWO "Czarna Madonna" Remigiusz Mróz

 

Wydawnictwo: Czwarta Strona
Liczba stron: 460

Moja ocena : ?/6

"Czarna Madonna" to najnowsza i najbardziej chyba wyczekiwana powieść Remigiusza Mroza, pisarza, który praktycznie codziennie zaskakuje swoich czytelników. A to serwuje miłośnikom thrillerów prawniczych, kolejne rewelacje z życia Chyłki i Zordona, a to pisze nową, niespodziewaną część serii o Froście (która dawno już uważana była za zakończoną), ewentualnie elektryzuje fanów nowiną, że pisze pod pseudonimem. 

Mróz niedawno zbombardował czytelników nowym, oryginalnym pomysłem. Już na majowych WTK w Warszawie, zarys okładki powyższej powieści, umieszczony na plakacie przy stoisku, na którym podpisywał swe książki, wzbudził ciekawość czytelników. Do tego, Czwarta Strona świetnie spisała się z promocją, od miesiąca wysyłając blogerom na raty, najpierw fragmenty puzzli z nową okładką, a później tajemniczą mapę, bilet i zdjęcia, pochodzące z pokładu samolotu. Do tego, zapowiedź - "Mróz - nowy King na rynku wydawniczym". Blogosfera zadrżała! Remigiusz pisze horror! 

W sumie jednak nie do końca było wiadomo, do jakiego gatunku należeć będzie nowa powieść Autora, bo po opisie i pierwszym rozdziale można było domyślać się, że historia przedstawiona w "Czarnej Madonnie" będzie czymś na kształt "Kodu da Vinci" Dana Browna. Treść sugerowała, że pojawią się nawiązania do religii, jakaś tajemnica wstrząsająca ludzkością, do tego coś katastroficznego i jeden człowiek mający się temu chaosowi przeciwstawić. Kiedy więc otrzymałam książkę, od razu wzięłam się za lekturę i jej przeczytanie zajęło mi dwa dni. Jakie są więc moje wrażenia na jej temat? Bardzo mieszane...

Jak pewnie zwróciliście uwagę, nie wystawiłam książce konkretnej oceny. Nie potrafię bowiem określić jej wartości za pomocą cyfry. Zbyt wiele widzę w niej sprzeczności i w wielu kwestiach się przeciwko niej buntuję. "Czarna Madonna" wydaje się być horrorem religijnym, choć nie wiem czy istnieje w ogóle takie określenie, w stosunku do gatunku literackiego. 

W każdym razie, z jednej strony zdaję sobie sprawę, że całość to tylko fikcja literacka i wszelkie rozważania, związane z religią i wartościami ważnymi dla osób wierzących, są po prostu wymyśloną przez Autora fabułą. Z drugiej jednak strony, wizerunek Maryi, wiele wątków duchowych, nawiązań do Biblii, objawień, świętych miejsc, modlitw, czy nawet bardzo częste używanie słów dla katolika niezwykle istotnych, w książce, która jednak ma być rozrywkowa, i ma wzbudzać w czytelnikach jakieś emocje (w tym przypadku, ma po prostu straszyć), dla mnie, jako osoby wierzącej, jest bardzo trudne i stanowi w pewnym stopniu, naruszenie świętości.

Co innego czytać Dana Browna, analizować obraz, i na podstawie dzieł sztuki tworzyć sobie w głowie religijną fikcję literacką. Co innego jednak wchodzić w symbolikę, ważną dla osób wierzących (nie mogę mówić za wszystkich, to są tylko moje odczucia). Nie do końca czuję chyba potrzebę czytania o kwestiach duchowo dla mnie ważnych, w takiej postaci. Chciałabym być dobrze zrozumiana, absolutnie zdaję sobie sprawę, że historia opisana w "Czarnej Madonnie" to fikcja, ale chyba jednak całość tej książki trochę mnie przerosła i nie do końca zgadza się z moim światopoglądem.

A teraz pozytywy: nie da się ukryć, że powieść wzbudza ogromne emocje. Pomijając wszelkie kwestie, o których pisałam powyżej, lektura spowodowała, że autentycznie się bałam. Wczorajsza noc nie należała do najłatwiejszych. Przerażają mnie historie związane z egzorcyzmami, z siłami nadprzyrodzonymi tkwiącymi w człowieku. Bardzo emocjonalnie przeżywam też lekturę katastroficzną. To wszystko spowodowało, że noc obfitowała w nie najmilsze sny.  Sadzę więc,  że zamysł Autora, co do przerażenia swoich czytelników chyba się powiódł, bo "Czarna Madonna" zdecydowanie ma swoje "momenty" w tej kwestii.

Bardzo dobry jest też motyw lotniczy. Rozpoczęcie historii zaginionym lotem Air Hibernia AH 3836 i nawiązanie do autentycznej katastrofy Japan Air 123 z 1985 roku, kiedy to samolot uderzył w górę Takamagahara, było bardzo dobrym pomysłem. Autor wykorzystał prawdziwe zapisy z czarnych skrzynek feralnego, japońskiego lotu, tworząc naprawdę niezłą alternatywę tych wydarzeń. Szkoda, że wątek ten okazał się tylko tłem (choć bardzo ważnym) do rozgrywającej się akcji, a nie jednak jej istotą.

Kolejnym pozytywem, o którym powinnam w sumie napisać na samym początku, jest samo techniczne wykonanie. Rzeczywiście, gdybym nie wiedziała, że Autorem jest Remigiusz Mróz, chyba bym go w tej książce nie odnalazła. Jest to zupełnie nowe oblicze pisarza, który tak, jak mówiłam, zaskakuje czytelników z każdą kolejną książką.

Rozpisałam się o wrażeniach z lektury, a nie wspomniałam jeszcze o samej fabule. Wszystko toczy się zatem wokół Filipa Szumskiego, człowieka, który kiedyś był księdzem, jednakże zrezygnował z kapłaństwa na rzecz miłości. Wraz z narzeczoną Anetą, ma polecieć na pielgrzymkę do Jerozolimy, jednak po nagłej zmianie planów, kobieta ostatecznie udaje się tam sama. A później zaczyna się już tylko dramat. Samolot znika z radarów, a po paru godzinach, sygnały z poruszającej się maszyny zostają odczytane w różnych częściach świata. Filip, śledząc informacje i doniesienia o samolocie, zaczyna łączyć ze sobą przerażające fakty. Sygnały z zaginionego boeinga tworzą na mapie świata symbol heksagramu, mężczyzna odbiera wiadomość z pokładu AH 3836 ... po łacinie, odkrywa też powiązanie sprawy z Japonią i niepokojące podobieństwo do innego lotu, z roku 1985. Wszystko to prowadzi go ostatecznie do obrazu Czarnej Madonny i wersetów z biblijnej Księgi Apokalipsy. 

Cała historia tocząca się na kartach "Czarnej Madonny" jest jednak tak zawiła, że nie sposób napisać o niej w paru zdaniach. Momentami nie wiedziałam już, kto jest kim, i co to tak naprawdę się tutaj dzieje. Nie do końca też, ciąg wydarzeń, który na końcu książki do czegoś bohatera prowadzi, ostatecznie do mnie przemówił. Jest tak, jak napisałam wcześniej: ta książka ma "momenty". Fragmenty, które rzeczywiście wybijają człowieka z rytmu i wbijają go w fotel. Momenty, które powodują, że autentycznie otwierasz oczy ze zdumienia, zastanawiasz się, co jest grane i masz do powiedzenia jedynie wielkie "wow"! Ale są one chyba jednak w mniejszości...

  Sardegna