"Jedwabne rękawiczki" Renata Kosin

Wydawnictwo: Filia
Liczba stron: 390

Moja ocena : 6/6

 

Nie raz pisałam o tym, że uwielbiam książki pani Renaty Kosin. Są one zazwyczaj barwnymi obyczajówkami, napisanymi pięknym językiem literackim, charakteryzujące się tym, że oprócz wątku głównego, mają również bardzo rozbudowane wątki poboczne, związane albo z przeszłością rodu bohaterów, albo nawiązujące w pewien sposób do historii regionu. W książkach pani Renaty jest to zazwyczaj Podlasie skrywające w sobie wiele tajemnic i piękna.

 

Nie inaczej jest w przypadku "Jedwabnych rękawiczek", powieści, która również częściowo związana jest z tym regionem i opiera się na zbadaniu tajemnicy rodzinnej głównej bohaterki, zapoczątkowanej znalezieniem pamiątek po przodkach: zdekompletowanej pary rękawiczek, zapisków z dziwnymi symbolami oraz starej, podniszczonej lalki.

 

Co ciekawe, przeczytałam już kilka powieści autorki i wszystkie były świetne, natomiast "Jedwabne rękawiczki" mocno wyróżniają się na ich tle. Nie są one bowiem typową opowieścią o poszukiwaniu przodków i próbie dowiedzenia się, co znaczyły dla nich stare pamiątki przechowywane od lat w schowku. Powieść ta jest wyjątkowa przez to, że z jednej strony trzyma się konwencji, z drugiej jednak mocno się jej wymyka, nabierając charakteru filozoficznego, a nawet metafizycznego. Dla miłośników twórczości pani Kosin może to być niezły szok (w każdym razie dla mnie był), kiedy czytelnik spodziewa się czego w znanym stylu, a dostaje opowieść z pogranicza snu i jawy. Jednak ta dwojakość bardzo pozytywnie mnie zaskoczyła. Pokazała zupełnie nową odsłonę twórczości autorki. Podążamy więc wraz z bohaterką znanym tropem, szukamy śladów z przeszłości, częściowo je odkrywamy, ale i tak w finale czeka na nas prawdziwa petarda!

 

Laura wraca po latach do rodzinnego domu tylko po to, aby dokonać formalności związanych z jego sprzedażą. Ma to być rutynowa czynność, której nie planuje poświęcać zbyt wiele czasu, jednak człowiek, który odnawia dom przed sprzedażą, z zamiłowania historyk, znajduje w jego zakamarkach wiele ciekawych znalezisk i chce się podzielić tym z właścicielką. I tak kobieta dostaje strzępki starych listów, jedną jedwabną rękawiczkę z wyszytym monogramem, a także informację, jakoby część korytarza domu została zamurowana i przeznaczona na jakiś tajemniczy schowek.

 

Bohaterka, chcąc, nie chcąc, bierze udział w odkrywaniu tych wszystkich znalezisk i wbrew sobie zaczyna się nimi interesować. Skrzynka z wyrysowanymi hebrajskimi znakami, prawdopodobne pozostałości po żydowskich przodkach kobiety, skłania ją do większego zainteresowania się pogromem żydowskim, który miał miejsce w 1941 roku w Jedwabnem. I choć Laura kojarzy, że jej prababcia Eleonora i dziadek Kajetan właśnie w tym roki zmarli, ich śmierć mogła mieć coś wspólnego z owymi wydarzeniami, nie jest w stanie powiedzieć na ten temat nic więcej. 

 

Wspomnienia o pradziadkach są w rodzinie tematem tabu, Laura próbuje więc uzyskać jakieś informacje na ich temat od wiekowej ciotki Heleny, najstarszej krewnej. Nurtuje ją także znalezione w szpargałach nazwisko Sary Rosen, które nie pojawiło się nigdy w ich rodzinie. Kim jest owa Sara i jaki ma związek z dziadkami Kossackimi?

 

Pewien zbieg okoliczności sprawia, że Laura kojarzy tajemnicze nazwisko Rosen z listem otrzymanym parę lat temu z Francji. Dlaczego nieznani jej ludzie postanowili skontaktować się z nią w sprawie zaginionych krewnych? Kiedy kobieta nieoczekiwanie dostaje zaproszenie do Tergnier, małego francuskiego miasteczka, aby wspólne z nowymi znajomymi rozwikłać koneksje, jakie ich łączą, nie waha się ani chwil. Jednak to, co po wielu perturbacjach, na przekór niektórym zainteresowanym, odkryje na miejscu, zamiast dostarczyć informacji o przodkach, może zniszczyć teraźniejszość kobiety i całej jej rodziny.

 

W tym przypadku prawdziwe okaże się stwierdzenie, że niektóre tajemnice rodzinne powinny leżeć głęboko ukryte i lepiej byłoby dla wszystkich, żeby nigdy do nich nie wracano. Rozdrapywanie starych ran może położyć się cieniem na wszystkich żyjących potomkach rodu, jednak Laura działa bezkompromisowo i kiedy już zacznie badać losy swojej rodziny, nic nie będzie w stanie sprawić, żeby przestała,

 

Niesamowicie podobały mi się "Jedwabne rękawiczki". Gwarantuję, że w żadnej z czytanych wcześniej powieści obyczajowych nie znajdziecie takiego wątku i takiej historii, jaką wymyśliła dla swoich bohaterów Renata Kosin. Jest tutaj wiele motywów, nazwisk, koneksji i zależności, ale jednocześnie wszystko podane jest w sposób tak poukładany, aby czytelnik mógł swobodnie poruszać się po drzewie genealogicznym Laury i nie zagubić głównego wątku. Podziwiam panią Renatę za olbrzymi research, który wykonała, za wszelkie nawiązania do autentycznych wydarzeń, ale też za skrupulatność i trzymanie wszystkich postaci i motywów w ryzach. Przy takim ogromie informacji, bohaterów, przodków i wspomnień naprawdę można się zagubić, a tutaj wszystko działa, jak w zegarku. Wspaniała historia! Bardzo polecam!

Sardegna