"Matylda" Roald Dahl

Wydawnictwo: Świat Książki

Liczba stron: 160

Moja ocena: 3/6

"Matylda" przywędrowała do mnie parę lat temu, uratowana od najgorszego losu, jaki może spotkać książkę, czyli od śmietnika. "Chcesz?" rzekła ciocia, "Bo jak nie to idzie do wyrzucenia". Oczywiście, że chciałam! Serce by mi się krajało, jakbym miała być świadkiem wyrzucenia jakieś książki. I tak stała na mojej półce. Potem przywędrowała do mojego "małżeńskiego" domu, aż niedawno zauważyła ją w biblioteczce moja Ania. Spodobała jej się okładka i kolorowe kadry z filmu, których zdjęcia umieszczone są na końcu książki. "O czym jest książka, Mamo?" spytała Ania. Hmm...właściwie to nie wiem. Więc obie postanowiłyśmy się dowiedzieć, czytając wieczorem po jednym rozdziale.

Matylda jest wyjątkowo inteligentną i wrażliwą pięciolatką, która musi mieszkać z okropnymi rodzicami i starszym bratem. Rodzice dziewczynki są mało rozumnymi (żeby nie nazwać tego inaczej) ludźmi. Dziewczynka umie czytać, pisać, interesuje ją otaczający świat, nudzi się towarzystwie leniwych dorosłych, którzy uważają, że ich córka jest głupim i nieposłusznym dzieciakiem. W ogóle nie widzą jej niezwykłego talentu i umiejętności.

Matylda jest jednak wyjątkowo sprytna i wie, jaką dać nauczkę swoim rodzicom. Robi różne psikusy, a w związku z tym wynikają różne śmieszne sytuacje.

Kiedy Matylda idzie do szkoły, poznaje przemiłą nauczycielkę, Panią Miodek, która od razu poznaje się na niezwykłości dziewczynki. Nawiązuje się między nimi prawdziwa przyjaźń, która obfitować będzie w niesamowite wydarzenia. Niektóre z nich zahaczać będą o ... zjawiska paranormalne.

Książka fajna, ale zdecydowanie nie dla małych dzieci. Po przeczytaniu dwóch rozdziałów, musiałam odłożyć czytanie na głos, gdyż zbyt wiele jest w niej fragmentów, których moje czteroletnie dziecko nie zrozumiałoby np. dlaczego rodzice są źli dla swojej córeczki, czemu jej nie kochają, mówią, że jest głupia, czemu wyzywają od "robali" itd. Sceny w szkole, też mogą napawać strachem np. pani dyrektor ciągnie dziewczynkę za warkocze a chłopca za uszy.

Zdecydowanie książka nie nadaje się dla maluchów. Prędzej jest to lektura dla 10-13 latków. Dla takiej grupy wiekowej, która potrafi już rozróżnić ironię i fikcję literacką, książka może być zabawna i obfitująca w fantastyczne wydarzenia.

Doczytałam powieść do końca już bez Ani. Pozostał niesmak. Nie wiem, może jakbym przeczytała ją dwadzieścia lat temu, miałabym inne odczucia i spojrzenie na nią okiem dziecka. Teraz okiem dorosłego wstawiam trójkę.

Sardegna