"Siedlisko" Janusz Majewski

Wydawnictwo: Marginesy

Liczba stron: 495

Moja ocena : 6/6

Często zaznaczam, że trudno jest mi pisać o wrażeniach z lektury książki, która mnie ogromnie zachwyciła. Będę się starała niczego nie ubarwiać i pisać po prostu o jej walorach, bo "Siedlisko" to książka wyjątkowa.

Nie znajdziemy w niej wartkiej akcji, ani zawiłej intrygi, całe piękno i wartościowość tej powieści wynika z jej prostoty: opisywania siły i wartości rodziny, piękna przyrody, doceniania małych przyjemności i spokoju dnia codziennego.

Marianna i Krzysztof Kalinowscy są małżeństwem od trzydziestu pięciu lat. Mają poukładane życie, pracę zawodową, dwójkę dorosłych dzieci, które pozakładały już swoje rodziny oraz własne mieszkanie w centrum stolicy. Ich spokojne i trochę monotonne życie zmienia się w momencie otrzymania przez Mariannę nietypowego spadku.

Gospodarstwo w zabitej dechami wsi, Panistrudze, leżącej gdzieś na Mazurach, staje się dla małżeństwa nowym początkiem. Właściwie z dnia na dzień, Kalinowscy zauroczeni nowym miejscem, przeprowadzają się na wieś i z pomocą sąsiadów oraz najbliższej rodziny, z zaniedbanego gospodarstwa tworzą urocze "siedlisko".

I jeżeli mowa o fabule, o właściwie tyle. Cała reszta historii opiera się na codziennych wydarzeniach mających miejsce w Panistrudze, pracach remontowych, tworzeniu agroturystycznego pensjonatu, zwyczajach i problemach mieszkańców wsi. Jednak "Siedlisko" to nie tylko historia miejsca, ale przede wszystkim ludzi, więc będziemy mogli poznać bliżej relację małżeńską Krzysztofa i Marianny, poznać lepiej ich dzieci: Kasię i Jacka oraz rozeznać się w ich rodzinnych problemach czy oczekiwaniach.

Cóż zatem wyjątkowego jest w tej książce, co powoduje, że "Siedlisko" staje się dla czytelników magicznym miejscem? Sama nie wiem, tajemnica tkwi chyba w ludziach i w prawdzie, z jaką ich życie zostało opisane. Nie można też pomijać pięknej mazurskiej okolicy, miejsca na ziemi, które staje się marzeniem, jeżeli nie na całe życie, to przynajmniej na czas wypoczynku.

Miejsce pachnące świeżym chlebem, ziołami, pysznymi, domowymi potrawami i drewnem palonym w kominku, miejsce przesycone rodzinnym ciepłem, szczerością i ludzką dobrocią. Cudowne siedlisko...

Zmierzając do końca czytelniczego roku 2012 stwierdzam, że powyższa powieść jest w pierwszej piątce najlepszych lektur, jakie przyszło mi czytać w tym czasie. Czyż to nie jest najlepsza rekomendacja, jaką mogę Wam przekazać?

Oczywiście nie mogę nie wspomnieć o serialu, o tym samym tytule, którego scenariusz stał się podstawą do napisania książki. Serialu, który prawie dziesięć lat temu zawładną wyobraźnią i emocjami. Rewelacyjne kreacje Anny Dymnej i Leonarda Pietraszek nadal tkwią w pamięci tak mocno, że nie ma dla mnie innej Marianny i Krzysztofa.

Największe ukłony należą się oczywiście Autorowi, Panu Januszowi Majewskiemu (zdjęcie z TK w Krakowie na stoisku Wydawnictwa Marginesy), który posiadł niesamowitą zdolność przekształcenia scenariusza filmowego oraz luźnych zapisków i wspomnień, we wspaniałą powieść, która tak zawładnęła moim sercem.

Sardegna