Pages

środa, lipca 30, 2014

"Tajemnica pani Ming" Eric- Emmanuel Schmitt



Wydawnictwo: Znak
Liczba stron:80
Moja ocena : 5/6

 
Schmitt - mistrz krótkiej formy. Autor już kilkakrotnie udowodnił, że w kilkudziesięciu stronach potrafi zawrzeć naprawdę interesująca historię z przedziwną puentą. Nie czuję się specjalistką od prozy Schmitta. Znacznie lepiej w tym temacie czuje się Ktrya. Ja po prostu przyjmuję autora z wszystkim, co oferuje, ot tak zwyczajnie.


Nie wiem czemu, ale czytając recenzje na blogach „Tajemnicy pani Ming” wydawało mi się, że powieść jest bardziej obszerna. Z zaskoczeniem przyjęłam więc fakt, że to znowu krótka forma, bo tak jakoś podskórnie nastawiałam się na więcej treści. W rezultacie jednak, kiedy po dwóch godzinach lektury, przeczytałam z uśmiechem na ustach ostatnią stronę historii pani Ming, stwierdziłam: tak! Jak Schmitt to tylko krótko i na temat !

Wyjątkowych umiejętności trzeba, żeby w tak małej objętości zawrzeć tyle dobrej opowieści, ale z drugiej strony nie powinno mnie to dziwić, bo autor mnie już do swego stylu przyzwyczaił. Czytałam jego historię małżeńską („Małezbrodnie małżeńskie”), poruszające "Dziecko Noego" oraz najbardziej znaną chyba książkę "Oskar i pani Róża". Tym razem dostałam opowieść o rodzinie, dzieciach, potrzebie bliskości, ciepła rodzinnego, wsparcia i miłości. Ważne tematy, a wszystkie w skondensowanej formie tej krótkiej książeczki.

Bohaterem powyższej historii jest Europejczyk, który trafia do Chin w sprawach służbowych. W korporacji, gdzie odbywają się jego biznesowe zebrania, spotyka wyjątkową panią Ming. Nie jest to jednak, jak można byłoby się spodziewać, piękna, młoda asystentka, współpracownica czy inna bizneswoman. Pani Ming to wiekowa, poczciwa Chinka, dbająca o …czystość toalet w owej firmie. W czasie niezliczonych wyjść do tegoż przybytku, bohater nawiązuje z panią Ming kurtuazyjną rozmowę, która z każdą kolejną wizytą, przeradza się w interesującą pogawędkę. Pretekstów do wyjścia za potrzebą nie brakuje, toteż i okazje do rozmowy z tajemniczą kobietą nadarzają się często. 

Pani Ming dzieli się swoimi spostrzeżeniami na temat życia rodzinnego, nawiązując do historii swoich dziesięciorga dzieci. Szczegółowo opisuje każdą, teraz już dorosłą, pociechę, jej poczynania szkolne, zawodowe i prywatne. Wszystkie opowieści są tak wiarygodne, że bohater prawie daje wiarę w ową historię. Jedynym zgrzytem jest przecież fakt, że w Chinach można mieć tylko jedno dziecko...

Bohater postanawia odkryć tajemnice pani Ming i udowodnić jej kłamstwo, wszystkie jednak ślady i informacje zdobyte w mieście potwierdzają jej niesamowitą opowieść z dziesięciorgiem dzieci w roli głównej.
Nagła niespodziewana choroba kobiety i spotkanie bohatera z jej najstarszą córką, której opis idealnie zgadza się z tym, przedstawionym przez panią Ming, naprowadza go na właściwe tory i pozwala odkryć sekret kobiety.

Ta krótka, pozornie banalna opowieść, niesie jak to zwykle u Schmitta bywa, interesujące przesłanie. Puentuje doskonale, a jednocześnie pozostawia sporo niedomówień. Całą resztę musi sobie czytelnik dopowiedzieć i ułożyć w głowie sam, ale wydaje mi się, że na tym chyba polega cały urok prozy Schmitta. U niego nic nie jest takie, jak się wydaje i jakie być powinno.
Sardegna

20 komentarzy:

  1. Schmitt zafundował mi niemal tyle samo zachwytów, co rozczarowań, więc z przyjemnością - i nadzieją na kolejne oczarowanie - przeczytam, a jakże!

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. A która powieść Cię rozczarowała? Bo ja na razie takich nie zarejestrowałam

      Usuń
  2. Cieszę się, że oceniasz tak pozytywnie, bo tę pozycję postanowiłam poznać i czeka już na swoją kolej. Nigdy jednak nie wiem czego oczekiwać po tym autorze.

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. To fakt, zawsze zaskakuje. Treść coś wyjaśnia, a zakończenie i tak zmienia całą formę książki

      Usuń
  3. Z tym autorem miałam nierówne spotkania, ale zawsze je mile wspominam:D

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. No właśnie. A pamiętasz, jakie powieści Cię rozczarowały?

      Usuń
  4. A ja nadal znam tylko "Oskar i Pani Róża". Od dawna mam w planach kolejne powieści. Wiem, że zacznę od "Ciekawego przypadku Adolfa H.", ale może później sięgnę właśnie po "Tajemnice pani Ming" ? :D

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. "Ciekawego przypadku ..." akurat nie znam, ale "Oskar..." robi wrażenie. Zawsze się zastanawiam, jak autor to robi, zeby w tak krótkiej formie zawrzeć tyle emocji

      Usuń
  5. Jak na razie czytałam "Oskara i panią Różę" oraz "Trucicielkę" i chętnie sięgnę po inne dzieła Schmitta. Bardzo podoba mi się styl tego autora. :)

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. No właśnie, "Trucicielka" to też moja zaległa lektura

      Usuń
  6. Schmitt jest jednym z moich ulubionych autorów więc prędzej czy później kupię i przeczutam tę książkę :)
    PS. Polityka jednego dziecka w Chinach obowiązuje od 1977, więc skoro bohaterka jest leciwa, a wszystkie dzieci są już dorosłe to chyba nie jest to takim wielkim zgrzytem ;)

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Witam Cię w Książkach Sardegny, mam nadzieję, że zostaniesz na dłużej :) Ten fakt konieczności posiadania jednego dziecka został jakby zauważony przez bohatera. To on zastanawia się czy historia pani Ming jest prawdziwa.

      Usuń
  7. Jeszcze nie czytałam. Dzięki za inspirację. Pozdrawiam
    iwona-w

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Cieszy mnie, że czujesz się zainspirowana, pozdrawiam :)

      Usuń
  8. Lubię takie krótkie lektury :)
    Z chęcią zabiorę się za tą pozycję.

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Witam Cię w Książkach Sardegny, mam nadzieję, że zostaniesz na dłużej :) A książkę oczywiście polecam

      Usuń
  9. Dawno nie czytałam nic Schmitta, chętnie sięgnę po historię o pani Ming :)

    OdpowiedzUsuń