"Wołanie kukułki" Robert Galbraith

Wydawnictwo: Wydawnictwo Dolnośląskie
Liczba stron: 450

Moja ocena : 5/6

Dzisiaj nie popełnię już tego błędu (o którym pisałam TUTAJ), związanego z odłożeniem przeczytanej książki na stos "do opisania" na później. Wczoraj skończyłam czytać "Wołanie kukułki" i nie będę robić sobie zaległości. Przynajmniej w jej opisaniu, bo z przeczytaniem, to już inna sprawa. Książka oczekiwała bardzo długo na swoją kolej. Pewnie przyczyną były wysokie oczekiwania, jakie czasami mam, w stosunku do powieści lubianych autorów. Tak to już u mnie bywa, a potem borykam się z oceną książki i wrażeniem, że przecież miało być tak pięknie, a okazało się ... no właśnie ... Na szczęście "Wołanie kukułki" nie wpasowało się w mój schemat. Ale po kolei ...

Prawdopodobnie, jak i większość z Was, skłoniłam się ku książce, zwabiona nazwiskiem autorki. Nie wiem na ile ukrywanie się J.K. Rowling pod pseudonimem, miało być oddzieleniem się grubą kreską od  Harrego Pottera, a na ile chwytem marketingowym, wiem natomiast, że na nic się zdało, bowiem fani na całym świecie i tak podjęli wyzwanie, biorąc się za czytanie kryminału, w wydaniu swojej ulubionej pisarki. Po lekturze zdaję sobie jednak sprawę, że niektórzy mogli się słono rozczarować. W "Wołaniu kukułki" nie ma absolutnie nic z HP, według mnie nie ma też nic ze stylu J.K.R., do jakiego przyzwyczaiła nas w HP. Gdybym nie wiedziała wcześniej, kto jest prawdziwym autorem owej powieści kryminalnej, w życiu nie zorientowałabym się w trakcie, ani po przeczytaniu, że jest to ta sama osoba, która odpowiada za rewelacyjną sagę, z którą spędziłam kilka wspaniałych lat.

I chyba właśnie ta odrębność spowodowała, że potraktowałam powieść, zupełnie indywidualnie. Nic mi się nie kojarzyło z HP, nie miałam już później żadnych oczekiwań, nic. Po prostu czytałam. Dość długo w prawdzie, bowiem książka jest z gatunku tych "leniwie toczących się kryminałów", ale miała swój urok. Okazuje się, że poszukiwanie mordercy nie musi ociekać krwią i szaleńczym pościgiem za psychopatą, żeby książka była ciekawa. W sumie wiedziałam o tym już wcześniej, ale chyba w ferworze przeświadczenia, że w książce musi się coś dziać, o tym zapomniałam.

"Wołanie kukułki" ma jeden, a właściwie dwa, niesamowite plusy: postać głównego bohatera - detektywa Cormorana Strike'a i jego asystentki, Robin. Dawno już nie czułam tak wielkiej sympatii do książkowych postaci. Cormoran jest niesamowicie charyzmatycznym facetem z przeszłością. Były żołnierz, inwalida wojenny, porzucony przez narzeczoną, bez grosza przy duszy, i nie przeszkadza mi nawet jego niechlujstwo (świat się kończy, mówię Wam!). Robin to asystentka "z przypadku", która wbrew pozorom świetnie odnajduje się w agencji detektywistycznej Strike'a.

Parze tej przyjdzie rozwiązać trudną zagadkę śmierci, pięknej, bogatej  i znanej w całym mieście modelki, Luli Landry. Dziewczyna podobno popełniła samobójstwo, wyskakując z balkonu swojego apartamentu, brat modelki podejrzewa jednak zabójstwo i prosi Cormorana o pomoc.

Śledztwo prowadzone jednocześnie w wyższych sferach, świecie modelek, muzycznych gwiazd i bogatych krewnych Luli, a także w schronisku dla bezdomnych, gdzie mieszkała jedna z przyjaciółek modelki, toczy się leniwie, co nie znaczy, że jest nudno. Cormoran już na to nie pozwoli! Charyzmatyczny detektyw sprytnie zmusza do mówienia najbardziej opornych świadków.  

Rozwiązanie zagadki śmierci Luli przyniesie ze sobą rozwiązania jeszcze innych, dawno zamiecionych pod dywan, spraw rodzinnych modelki. W tym przypadku, dążenie do prawdy może okazać się dla najbliższych dziewczyny, zgubne.

"Wołanie kukułki" to świetna propozycja dla osób, które nie lubią krwawych, czy brutalnych kryminałów. Nie wszystkim może odpowiadać leniwie tocząca się akcja, ale czasami takie spokojnie przedzieranie się przez fabułę też ma swój urok. Autorka chyba odnalazła się w klimacie kryminalnym, bowiem na rynku dostępna jest już kolejna część przygód detektywa Strike'a "Jedwabnik". Czy przeczytam? Jeżeli będzie okazja, to na pewno. Chętnie przekonam się, czy w innych okolicznościach Cormoran będzie równie ujmująco stanowczy.

Sardegna