"Wyspa łza" Joanna Bator

Wydawnictwo: Znak

Liczba stron: 302

Moja ocena : 2/6

Przykro mi. Bardzo mi przykro, ale mi się nie podobało... 

Spróbuję uzasadnić swoją opinię najlepiej, jak potrafię, ale wszystkim zainteresowanym, proponuję skonfrontować się osobiście z książką, bo może tylko ja mam takie, a nie inne wrażenia. Czuję się niegodna, aby krytykować powieść pani Joanny Bator, dlatego tego się absolutnie nie podejmę. Napiszę tylko, dlaczego mi osobiście się nie podobało. Przykro mi, ale muszę.

Tak sobie myślę, że moje wrażenia po lekturze spowodowane są oczekiwaniami. Spodziewałam się czegoś zupełnie innego. Powieści obyczajowej, kryminalnej, sama nie wiem - historii poszukiwawczej. W zamian tego dostałam reportaż. Nie żebym była jakąś przeciwniczką tegoż gatunku, reportaż śledczy też chętnie bym przeczytała, ale w tym konkretnym przypadku zgubiłam zupełnie motyw przewodni tej historii. Tak, jak zgubiła się postać wydawałoby się, kluczowa, Sandra Valentine, której śladem wyrusza Joanna Bator, tak i ja pogubiłam się zupełnie w domysłach, o czym właściwie jest "Wyspa łza".

Miało być o poszukiwaniach Sandry Valentine. Kobiety, która w 1989 roku w niewyjaśnionych okolicznościach zaginęła na Sri Lance, a której historia zniknięcia zafascynowała na tyle Autorkę, że ta w towarzystwie fotografa Adama Golec, w 2014 roku, wyruszyła na wyspę jej śladem. Miało być o Sandrze, było o samej Autorce. Poszukiwania zaginionej kobiety bardzo szybko przeszły w przeróżne rozważania, których tłem, a może istotą stała się sama wyspa.

I wszystko byłoby okej, przecież "Rekin z Parku Yoyogi" to też zbiór reportaży o Japonii, ale poprzeplatany dygresjami, wydającymi się pozornie nie na temat, będącymi jednak trafnymi rozważaniami na temat ówczesnej rzeczywistości. Dlaczego więc przemyślenia Autorki, czynione przy okazji fascynującej podróży na egzotyczną wyspę mnie nie urzekły? Sama nie wiem. Może dlatego, że było ich tak wiele, że właściwie nie mogłam odnaleźć w nich sensu, odróżnić gdzie się zaczynają, a gdzie kończą.

Próbowałam skonfrontować swoje wrażenia z wrażeniami innych czytelników, którzy pisali, że przeżyli fascynującą podróż wgłąb siebie w trakcie lektury, wrócili do czasów swojego dzieciństwa,  przeżywali z Autorką życiowe sukcesy i porażki. Przykro mi, ale ja nic takiego nie czułam. Przedzierałam się ciężko przez każdą kolejną stronę, szukając (bo naprawdę się starałam) fenomenu, albo przynajmniej czegoś, co da mi jakiś punkt odniesienia. Nie wyszło...

Zawsze szukam pozytywów, dlatego to, co najbardziej zapadło mi w pamięć podczas lektury "Wyspy łza" to fragmenty dotyczące samej Sri Lanki. Do tego zdjęcia, wcale nie bajkowo piękne, ale interesujące i wyjątkowo niepokojące. Myślę, że dla miłośników prozy Joanny Bator książka i tak będzie bardzo ważna, bez względu na opinie czytelników takich, jak ja, którym podobało się nieco mniej.

Sardegna