"Zatrute ciasteczko" Alan Bradley

Wydawnictwo: Vesper

Liczba stron:  368

Moja ocena : 4/6

"Zatrute ciasteczko" to pierwszy tom przygód niezwykłej dziewczynki Flawii De Luce. Powiem szczerze, o tej serii słyszałam tyle dobrego od innych blogerów książkowych, że zanim w ogóle zaczęłam ją czytać, miałam wrażenie, że popełniam jakąś straszliwą gafę, nie mając pojęcia kim owa Flawia jest. Kiedy więc nadarzyła się okazja, postanowiłam zapoznać się z perypetiami tej nietuzinkowej, dziecięcej postaci, od początku (seria bowiem liczy obecnie już sześć tomów).

Moje pierwsze wrażenie, po zapoznaniu się z Flawią przywodziło na myśl dzieweczkę z Rodziny Addamsów. Może trochę na wyrost, bowiem poza podobnym wyglądem  Flawię i Wednesday Addams niewiele łączy. Choć z drugiej strony, podobny introwertyczny charakter dziewczyn, odosobnienie w domu pełnym ludzi i mieszkanie w nieco upiornym domostwie/zamczysku, to jednak cechy wspólne. 

Jedenastoletnia Flawia jest bardzo ekscentryczną, żeby nie powiedzieć dziwną, postacią. Piekielnie inteligentna, sprytna i bystra, w wolnym czasie eksperymentuje sobie w domowym laboratorium chemicznym, ze śmiertelnymi truciznami. Odrzucana przez starsze siostry, traktowana jak dziwadło, ignorowana przez ojca, jest takim rodzinnym popychadłem. Ale Flawia ma silny charakter i nie przejmuje się tym zbytnio (albo stwarza takie wrażenie), świetnie dogaduje się z kamerdynerem, panem Doggerem i panną Mullet, gosposią, próbującą od lat ogarnąć wielkie domostwo, po śmierci pani domu.

Flawia pochłonięta swoimi zainteresowaniami, pewnego dnia, natrafia na trupa w ogórkach. Dosłownie natrafia, bowiem w ogródku za domem, znajduje zwłoki dziwnego faceta, którego dzień wcześniej widziała w gabinecie ojca. Flawia postanawia przeprowadzić prywatne śledztwo w sprawie zabójstwa, tym bardziej, że podejrzenia padają na tatusia. Policja robi swoje, a Flawia swoje. W pewnym momencie ścieżki jednych i drugiej się zejdą, ale to i tak nic nie zmieni, bowiem w dziewczynce tkwi niesamowita intuicja śledcza, która poprowadzi ją prosto do rozwiązania zagadki. 

Żeby nie było zbyt banalnie (bo tak nie jest), sprawa faceta w ogórkach sięga daleko w przeszłość. Związek z tym ma ojciec Flawii, jego nauczyciel, który dawno temu popełnił samobójstwo i ... wyjątkowy znaczek pocztowy. 

No dobra, skoro wszystko jest ciekawe i intrygujące, to dlaczego moja ocena wynosi tylko 4/6? No właśnie, dlaczego? Myślę, że problem znów leży w moich oczekiwaniach. Wszyscy zachwalali: "Jak to nie znasz Flawii? Ona jest rewelacyjna!" No i właśnie, jakoś nie była... Miał być szał, zachwyt i emocje. Moim zdaniem wyszło średnio. To jest w każdym razie moje zdanie, bo na innych blogach widzę wysokie noty, zarówno dla tomu pierwszego, jak i dla kolejnych. 

Ciekawa postać, z tej Flawii, to na pewno. Sam pomysł Autora na kreację bystrej i nieco ekscentrycznej jedenastolatki, też niczego sobie, zwłaszcza jeśli chodzi o nadanie jej cech małoletniego detektywa. Rozwiązywanie tajemnicy z przeszłości i połączenie jej z prywatnym śledztwem też jest ciekawą koncepcją,  szczególnie jeśli chodzi o motyw pocztowy, dość rzadki w literaturze. Ostatecznie jednak, coś nie zagrało pomiędzy mną a Flawią i dość trudno było mi wgryzać się w opowiadaną historię.

Oczywiście doceniam wartość tej serii i rozumiem, że można zachwycać się nią bez końca, wyszukując co lepsze smaczki. Ja chyba jednak nie zostanę jej fanką i pozostawię pole do popisu w tej kwestii innym czytelnikom.

Sardegna