"Dwie kobiety" Hanna Dikta

Wydawnictwo: Zysk i S-ka

Liczba stron: 311

Moja ocena : 6/6

Żeby przygotować się do spotkania autorskiego z Panią Hanną Diktą (szczegóły w TEJ notce), obowiązkowo musiałam zapoznać się z najnowszą powieścią pisarki "Dwie kobiety" wydaną przez Wydawnictwo Zysk i S-ka, której premiera miała miejsce 28 maja. Jest to moje drugie spotkanie z twórczością Autorki bowiem jakiś czas temu miałam okazję sięgnąć po "To nie może być prawda", historię, która powstała, jako druga, natomiast  przede mną jeszcze "We troje", czyli powieść, którą Pani Dikta prozatorsko debiutowała.

"To nie może być prawda" zrobiła na mnie bardzo pozytywne wrażenie. Mocna historia, z ciekawym konceptem, dobrze skonstruowana, miałam wtedy tylko jeden zarzut do Autorki, a mianowicie fakt, iż niektóre wątki poboczne zostały porozpoczynane i nie znalazły ujścia we właściwej fabule. Zastanawiałam się, jak na jej tle wypadnie lektura "Dwóch kobiet" i powiem Wam, przeżyłam bardzo pozytywne zaskoczenie. Historia jest niesamowicie dobrze napisana! Widać, iż Autorka zrobiła ogromny postęp warsztatowy, wszystkie mankamenty, które przeszkadzały mi w poprzedniej książce, zniknęły, a zamiast nich pojawiły się nowe elementy, nadające historii głębszy sens. 

Pani Dikta wplata w fabułę przemyślenia swoich bohaterów, zagadnienia trochę filozoficzne, dotyczące ich przeszłości, wskazujące na światopogląd, ale przede wszystkim mądre życiowo i bardzo prawdziwe. No naprawdę, wielki szacunek! "Dwie kobiety" czyta się doskonale, a jeśli do tego dołożymy świetną fabułę, bogactwo osobowości, kontrowersyjne wątki, słodko - gorzkie refleksje, otrzymamy bardzo dobrą powieść obyczajową, której lektura dostarczy czegoś więcej, niż tylko chwilowego relaksu.

Ewa opuszcza swojego wieloletniego męża Adama, rodzinne miasto Katowice i przenosi się na drugi kraniec Polski po to, żeby zacząć nowe życie. Kobieta skrywa jakiś sekret, coś ciąży jej na sumieniu, ale nie dzieli się z nikim swoimi doświadczeniami, nawet z Bogną, właścicielką pensjonatu, u której mieszka, choć z kobietą połączyła ją nić porozumienia. Bogna jest wdową, niedawno straciła swojego o 20 lat starszego męża, też ma za sobą trudne doświadczenia, zwłaszcza wspomnienia z dzieciństwa kładą się cieniem na dorosłość, poza tym kobieta nie czuje się spełniona w roli gospodyni pensjonatu, który był raczej marzeniem jej zmarłego męża, niż jej. Bogna ma też inną tajemnicę, o której wie tylko nieliczne grono osób. Kobieta sama już nie wie, czy sekret ten bardziej jej ciąży, czy przynosi ukojenie. 

Systematycznie odsłaniają się przed nami losy Ewy i Bogny. Wspomnienia bohaterek przeplatają się z wydarzeniami aktualnymi, które przyjmą mocno dramatyczny obrót. Kobiety spotykają się w dość przełomowych momentach swojego życia, dla obu nadchodzą zmiany, i to w momencie, kiedy wydaje się, że ich losy są przesądzone, nawiąże się między nimi wyjątkowa relacja, ale wymykająca się nieco ze schematu kobiecej przyjaźni.  

Oprócz dwóch tytułowych kobiet, w całej tej historii występuje więcej ciekawych bohaterów. Mamy jeszcze Zosię Kulową, dziewczynę, która mimo młodego wieku naznaczona jest poważną chorobą, ma czwórkę dzieci i niepełnosprawnego męża, rodziców Ewy, przyjmujących w obliczu problemów córki, skrajnie różne postawy, męża Ewy, Adama, czy księdza Marka. Każdy z nich dokłada cegiełkę do pełnego obrazu sytuacji i jest niezbędnym elementem tej jakże wielowątkowej fabuły.

Historii nie da się odebrać tego, że niesie spory ładunek emocjonalny, ale nie może być inaczej, kiedy Autorka zawarła w niej całkiem sporo ludzkich dramatów, tragedii i kontrowersji. Drażliwych tematów jest sporo: śmierć, starość, choroby, utrata ukochanej osoby, związki, nie zawsze zgodne z oczekiwaniami otoczenia, trudna przyjaźń, czy zaburzone relacje z rodzicami. Dużo tego, i gwarantuję, że to jeszcze nie wszystko, nie chciałabym jednak spojlerować czytelnikom, którzy sami zechcą sprawdzić tą powieść. 

W momencie, gdy jedna powierzchnia fabularna tak mocno nasycona jest trudnymi tematami, czytanie nie może być łatwe. Sama kilkakrotnie odkładałam książkę na bok, żeby odetchnąć, i tego trzeba być świadomym, zanim sięgnie się po "Dwie kobiety". Jednak jeśli czytelnik podejmie się wyzwania i pozna bliżej historię bohaterek, na pewno nie będzie żałował. Życie nigdy nie jest czarno - białe, a jego odcienie szarości codziennie nam towarzyszą, dlaczego więc udawać, że jest inaczej?

Powiem Wam, że "Dwie kobiety" to jedna z lepszych książek obyczajowych, jakie ostatnio czytałam. Mocna, kontrowersyjna, trudna, jej czytanie momentami "boli", ale czy to nie takich książek podświadomie szukamy? Hanna Dikta , jak sama mówi, nie pisze pod publiczkę, nie nakłada na siebie cenzury, jeżeli jakiś wątek ją zaciekawi, na pewno go rozwinie, bez względu na konsekwencje. Myślę, że Autorka namiesza jeszcze w polskiej prozie i nie raz o niej usłyszymy!

Sardegna