"Przelot bocianów" Hanna Kowalewska

Wydawnictwo: Zysk i S-ka
Liczba stron: 382
Moja ocena : 6/6 

"Przelot bocianów" czekał na swoje pięć minut ponad dwa lata...To nic takiego, powiecie, ale, o wstydzie! to była książka pożyczona! Na szczęście właścicielka cierpliwie czekała, żebym dojrzała do pożegnania z Zawrociem. Bo, uwierzcie mi, przeczytanie ostatniego tomu pięcioczęściowej serii Hanny Kowalewskiej, było jak pożegnanie z najlepszym przyjacielem.

 

Nie znam drugiej pisarki, która tak operowałaby językiem powieści. Każde słowo, każde zdanie jest dopieszczone w każdym calu. To sprawia, że czytanie serii o Zawrociu jest niesamowitym przeżyciem. Treścią tych powieści się delektuje, czyta ją powoli, z namysłem, żeby nie przegapić czegoś ważnego, żeby nie potraktować sensu zbyt powierzchownie. Czytałam niemal z namaszczeniem, ale i tak za szybko. Niemal ze łzami w oczach zamykałam ostatnią stronę. No bo, jak to? Już koniec? To nie może być prawda! Na szczęście zakończenie daje delikatną nadzieję na kontynuację. Pokrzepiająca jest myśl, że może kiedyś, może za parę lat, autorka da nam jeszcze szansę powrotu do Zawrocia.

Uwielbiam całą serię o Zawrociu. Pokochałam ją od pierwszych stron części pierwszej. Każdy kolejny tom (drugi, trzeci) dawał pozytywnego kopa i przeświadczenie, że nie może być już lepiej. A jednak! Następny tom ponownie zwalał z nóg, a ja, jak uderzona obuchem, nie mogłam się ogarnąć.

Dlatego zwlekałam z "Przelotem bocianów", no bo jeżeli okaże się nie dość dobry? Albo zakończeni mi się nie spodoba? Albo ... 

Oczywiście zupełnie niepotrzebnie się stresowałam. Trzeba było zaufać pierwszemu wrażeniu, i temu, że autorka nie odpuści swoim wiernym czytelnikom w ostatnim tomie i da im Zawrocie w najlepszej postaci.

Nie ma łatwego życia bohaterka serii, Matylda Malinowska. O ile tom czwarty dawał jej nadzieję na stabilizację i poczucie bezpieczeństwa, to jego zakończenie całkowicie pogrzebało tą szansę. 

Mężczyzna, którego pokochała, porzucił ją dla jej przebiegłej i zazdrosnej siostry Pauli. Żeby tego było mało, Matylda zaszła z owym mężczyzną w nieplanowaną ciążę. Sama, bez wsparcia rodziny, bez zaangażowania ojca dziecka, musi sobie poradzić w nowej sytuacji. 

Zawrocie daje jej ukojenie, ale przynosi też, jak zwykle, rodzinne sekrety. Tym razem, z tajemnicą przyjeżdża kuzynka babki Aleksandry, Wiktoria. 

Wiekowa dama wprowadza w życie Matyldy dodatkowy zamęt, wracając do przeszłości i ujawniając ukryte, rodzinne fakty. Wyjątkowo jednak, Matylda nie podąża za rozwiązaniem tajemnic, tak jak to miało miejsce w poprzednich tomach. Tym razem spokojnie czeka na rozwój wydarzeń, które będą rzeczywiście nieoczekiwane.

Matylda znajdzie wsparcie wśród obcych ludzi. Matka i ojczym nie zmienią swego postępowania i nawet w tak dramatycznej sytuacji, jaką będzie zdrada Pauli wobec siostry i własnego męża, nie staną po stronie drugiej córki. Dramatycznie rozwinie się też wątek teatru, miejsca, które nie było tylko miejscem pracy Matyldy, ale też źródłem wielu wspomnień, związanych z jej zmarłym mężem Filipem.

Coś się jednak kończy, coś zaczyna. Dla Matyldy bardzo wiele rzeczy skończyło się w piątym tomie tej historii. Kilka jednak miało swój obiecujący początek. 

Dziecko i nieśmiało rodzące się uczucie da Matyldzie szanse na szczęście. Oby tylko nikt nie zdążył tego zepsuć.

Wiem, że czytanie mojej opinii na temat piątego tomu, nieznanej wielu osobom, serii, może być mało interesujące. Potraktujcie zatem ten wpis jako moją zachętę do sięgnięcia po całość Zawrocia i przeżycia tej historii na swój sposób.

Sardegna