"Cięcie" Veit Etzold

Wydawnictwo: Akurat

Liczba stron: 544

Moja ocena : 3/6

Nie odmawiam praktycznie żadnemu thrillerowi czy kryminałowi. Nie jestem już w prawdzie na etapie fascynacji (jak jeszcze parę lat temu), kiedy to szukałam najbardziej zaskakujących, krwawych, czy brutalnych powieści, ale nadal z ciekawością sięgam po ten gatunek, licząc, że coś mnie jeszcze w nim zaskoczy.

"Cięcie" miało być dla mnie nowym, świeżym Maximem Chattamem. Niestety nie mam dobrych wiadomości. Ta powieść nie jest dobra, w każdym razie, nie jest dobra dla mnie. Porównywanie jej do książek mojego ulubionego, francuskiego autora byłoby z mojej strony wielkim nietaktem.

Czytałam już wiele brutalnych i wynaturzonymi powieści, ale ta jest wyjątkowo "wulgarna" w tym temacie. Żebym została dobrze zrozumiana, to nie tak, że coś mnie w tej historii obrzydziło czy wystraszyło. To nie o taki rodzaj "wulgarności" mi chodzi. Maxime Chattam w swych powieściach też często przekracza granicę, ale wszystko w jego książkach ma uzasadnienie i sens. W "Cięciu" masa jest obrzydliwych scen (a wydawało mi się, że nic nie jest w stanie mnie zniesmaczyć), które moim zdaniem nie mają uzasadnienia. Takie szokowanie, dla samego szokowania. Założenie, że im obrzydliwiej, tym lepiej. Jest fabuła, jest wartka akcja, jest poszukiwanie seryjnego mordercy, są motywy, przemyślenia i działania, a gdzieś pomiędzy tym jest ogrom niepotrzebnych (moim zdaniem), wynaturzeń, od których aż głowa boli.

Sam pomysł na fabułę jest interesujący i dlatego też skłoniłam się ku książce. Poszukiwanie Bezimiennego mordercy, który wyszukuje swoje ofiary na profilach społecznościowych, a później przez jakiś czas przejmuje ich internetową tożsamość, wydał mi się zupełnie nowym motywem. Tematem, z jakim jeszcze się nie spotkałam, a jednocześnie wątkiem bardzo aktualnym. Historia Bezimiennego przeplata się z pracą Clarie Vidalis, policjantką, która walczy z wyjątkowo brutalnymi przestępcami, często związanymi z przemocą wobec dzieci. W swej pracy, podświadomie szuka sprawcy morderstwa swojej małej siostrzyczki sprzed dwudziestu lat. Po jednej ze swych "akcji", Bezimienny przesyła Clarie amatorski film z nagraniem zabójstwa i przesłaniem skierowanym do niej personalnie. Ma on jej bowiem do przekazania pewną informację i chce to zrobić w jak najbardziej spektakularny sposób. Rozpoczyna się pościg za mordercą, który pogrywa z policją, tylko w sposób sobie znany.

Nie wiem, może to kwestia oczekiwań, gdyż po lekturze miliona kryminałów i thrillerów chciałabym znaleźć w nich już coś więcej, niż tylko opis kłębowiska różnego rodzaju dziwactw. W każdym razie "Cięcie" do mnie nie przemówiło. Owszem, przeczytałam szybko, ale bez dreszczyku emocji, który przy takiej literaturze musi mi towarzyszyć.

Lektura nie powaliła mnie na kolana. Nie poczułam się zbulwersowana, bo wiele trzeba by było, jednak niesmak pozostał. Nie będę więc namawiać Was do tej ksiażki, choć z tego, co się zorientowałam, na blogach "Cięcie" zdobywa same pozytywne oceny. Może to więc kwestia gustu, a może przestały mnie już interesować wynaturzenia i zbrodnie popełniane przez różnej maści, szaleńców.

Sardegna