"Dzieci z Bullerbyn" Astrid Lindgren

 Wydawnictwo: Nasza Księgarnia

Liczba stron: 256

Moja ocena : 6/6

Gdybym miała wybrać lekturę numer jeden dla dzieci, przeczytaną w ubiegłym roku byłyby to bezsprzecznie "Dzieci z Bullerbyn" Astrid Lindgren. Przyznam się szczerze, że będąc dzieckiem nie czytałam tej szkolnej lektury. Pamiętam, że omawialiśmy tylko jakieś jej fragmenty, które zupełnie zatarły mi się w pamięci. Książki nie zna także moja Ośmiolatka. Jak do tej pory, w jej klasie, lektura ta nie była planowana. Postanowiłam więc na własną rękę zapoznać moje dzieci z tą książką i przekonać się, czy rzeczywiście jest ona taka wyjątkowa, jak mówią wszyscy dookoła. 

Jakiś czas temu czytałam dzieciakom "Lottę z ulicy Awanturników", "Dzieci z ulicy Awanturników", a także genialną "Pippi Pończoszankę" Astrid Lindgren. Wszystkie te historie bardzo im się podobały, zresztą do Pippi mają wielki sentyment i co chwilę proszą o włączenie słuchowiska  "Pippi wchodzi na pokład", żeby ponownie posłuchać o przygodach tej szalonej bohaterki. "Dzieci z Bullerbyn" są napisane w bardzo podobny sposób, dlatego pomyślałam, że i ta kultowa lektura powinna sprawić im wielką radość.

I rzeczywiście, nie wiem, czy "Dzieci..." nie stały się właśnie ich ulubioną książką, zresztą według mnie to także jest wyjątkowa, bardzo zabawna i mądra historia, która powinna być obowiązkową lekturą dla każdego małego czytelnika. 

W swej książce Astrid Lindgren opisuje przygody szóstki dzieci, mieszkających w szwedzkiej osadzie Bullerbyn. We wiosce tej stoją tylko trzy zagrody: północna, południowa i środkowa, ale to nie znaczy, że dzieciakom się nudzi! Choć na pozór mogłoby się wydawać, że w tak małej osadzie nie ma co robić, dzieciaki każdą codzienną sytuację potrafią przekształcić w niesamowitą przygodę. Rodzeństwo: Lisa, Bosse i Lasse, siostry: Anna i Britta oraz Ole są najlepszymi przyjaciółmi i nigdy nie narzekają, że jest ich tylko szóstka. Nigdy się ze sobą nie nudzą, a każdy pomysł rodzący się w ich głowach, staje się początkiem wspaniałej i twórczej zabawy. Mimo niewielu zabawek (rodziny nie należą raczej do zamożnych), dzieci świetnie potrafią sobie zagospodarować czas, bawią się na podwórku, w swoich pokojach na poddaszu, nad stawem czy w lesie. Nawet droga do szkoły może być niesamowitą przygodą, kiedy dziecięca wyobraźnia działa na pełnych obrotach.  

Codzienność dzieci w Bullerbyn pełna jest ciekawych wydarzeń i prac domowych. Dziewczynki: Lisa, Anna i Britta oraz chłopcy: Ole, Lasse i Bosse są zabawnymi, inteligentnymi dzieciakami, mają dobre serce, chętnie pomagają starszym i są dla siebie prawdziwymi przyjaciółmi, a ich perypetiami można by obdzielić całą gamę innych bohaterów literackich. Dzieci są chętne do wszystkiego. bez względu czy to pomoc w gospodarstwie domowym, udział w lokalnych uroczystościach, czy rodzinnych świętach. A świąt i zwyczajów jest w książce całkiem sporo. Można podejrzeć, jak w Szwecji obchodzi się święta Bożego Narodzenia, Święto Wiosny czy obrzędy Nowego Roku.

"Dzieci z Bullerbyn" trafiają w gusta czytelników, a spory udział ma w tym sposób narracji, czyli przedstawienie historii z perspektywy sześcioletniej Lisy. Pomysły dzieciaków są zazwyczaj bardzo kreatywne i zabawne, a z komentarzem dziewczynki czyta się o nich z jeszcze większą przyjemnością. 

Tom, który prezentuję jest jest wydaniem zbiorczym, gdzie poza "właściwym" tytułem znajdują się jeszcze dwie księgi: "Więcej o dzieciach z Bullerbyn" i "Wesoło jest w Bullerbyn". Dzięki temu książka jest bardzo gruba, a rozdziałów wiele. Lektura zajęła nam sporo czasu, ale dzięki temu i przyjemność z czytania  była dłuższa. Moim dzieciom podobało się tak bardzo, że kiedy zakończyliśmy czytanie i przyszliśmy do innej książeczki, byli oni bardzo zawiedzeni, że nowa opowieść nie jest tak fajna, jak "Dzieci..." i nie mogli się w nią wkręcić.

Jak widać, będzie to chyba najlepsza książka dziecięca minionego roku. Polecam ją bardzo, i to nie tylko jako obowiązkową lekturę, ale także jako opowieść, czytaną dla przyjemności. Historie z Bullerbyn były tak zajmujące, że kiedy wieczorem kończyłam czytać rozdział,  Ośmiolatka prosiła o więcej. Wtedy korzystając z okazji, mówiłam: "Przeczytaj sobie kolejne rozdziały sama". I o dziwo, robiła to z wielką przyjemnością.

W ogóle zauważyłam, że moja córka coraz chętniej czyta samodzielnie i "po cichu" wybrane lektury. Bez przymusowego odliczania czasu czytania, często też przy śniadaniu (czego absolutnie nie będę jej zakazywać, bo sama też tak w dzieciństwie robiłam). Chętnie czyta także wieczorem, przeciągając zgaszenie światła. I jest to wspaniałe uczucie, bo bałam się jednak, że nie złapie bakcyla książkowego i nie będzie chciała czytać bez przymusu. Na szczęście myliłam się w tej kwestii.

Sardegna