"Oskar i pani Róża" Eric - Emmanuel Schmitt

Wydawnictwo: Znak

Liczba stron:  88

Moja ocena : 6/6

Rzadko kiedy czytam książkę dwa razy. Nawet w przypadku tak krótkich form, jak ta, robię to naprawdę w wyjątkowych sytuacjach. "Oskara i panią Różę" przeczytałam dwukrotnie, i znając siebie, pewnie jeszcze nie raz odkryję tę książkę na nowo. Pierwszy raz czytałam ją w 2012 roku, drugi - w zeszłym tygodniu. I choć znałam treść, wiedziałam, co się wydarzy, i jakich emocji ta krótka lektura mi dostarczy, nie mogłam się powstrzymać.

Mała to książeczka, ale ile w niej treści! Ale to chyba znak rozpoznawczy Schmitta. Jest krótko, ale treściwie. Przeczytałam trzy powieści Autora i wszystkie były raczej krótkie ("Tajemnica pani Ming", "Dziecko Noego", "Małe zbrodnie małżeńskie"), ale każda na swój sposób zachwyca i w swej prostocie niesie mądry przekaz. Wiem, że wielu czytelników nie lubi prozy Schmitta i uważa Autora za grafomana, a jego historie za wyświechtane schematy, ja jednak należę do grona jego zwolenników. Przekonują mnie te opowieści i dostarczają całej gamy emocji, a to chyba jest najważniejsze.

Oskar jest dziesięcioletnim rezolutnym chłopczykiem chorującym na nieuleczalną odmianę białaczki. Chłopiec jest świadomy swojej poważnej choroby i zastanawia się dlaczego dorośli nie chcą z nim rozmawiać na temat nieuchronnej śmierci. Ma wielki żal do swoich rodziców o to, iż nie mają w sobie tyle odwagi, aby bezpośrednio stawić czoła niepewnej przyszłości i porozmawiać z nim na temat zbliżającego się końca. Jedyną powierniczką Oskara staje się wolontariuszka, pani Róża, która nie boi się trudnych rozmów, jest zawsze szczera, ma poczucie humoru, a także podsuwa mu ciekawe pomysły na to, jak mądrze spędzić ostatnie chwile swojego życia.

Kiedy pada ostateczna diagnoza i okazuje się, że Oskarowi pozostało dwa tygodnie życia, pani Róża proponuje mu przystąpienie do "zabawy", w której każdy przeżyty dzień będzie dla chłopca jak dziesięć lat życia. Oskar podejmuje grę i stara się jak najlepiej wykorzystać pozostały mu czas. Przeżywa okres dojrzewania, wiek młodzieńczy, godzi się ze swoimi rodzicami, przeżywa swoją pierwszą miłość, aż w końcu godnie się "starzeje". Dzięki pani Róży, chłopiec nawiąże jedyną w swoim rodzaju więź z Bogiem, która w tych ostatnich dniach jego krótkiego życia, będzie mu bardzo potrzebna. 

Króciutka opowieść o życiu i śmierci, o przyjaźni, wierze i nadziei, przedstawiona w formie listów tytułowego Oskara do Pana Boga, niesamowicie działa na czytelnika. Uświadamia, jak krótki i ulotny jest nasz żywot, ale jednocześnie pokazuje, jak czerpać z niego pełnymi garściami i przeżyć go jak najlepiej. Wzruszająca i pouczająca historia, pokazująca kruchość życia i to, co powinno w życiu każdego człowieka być najważniejsze. A przeczytana tuż przed samymi świętami, mocno stawia do pionu. Bardzo polecam!

  Sardegna