"Sztuka godnego umierania" Piotr Kniecicki

Wydawnictwo: 4S Publishing House 
Liczba stron: 73

Moja ocena : -

Ostatnio ktoś zapytał mnie, czy lubię czytać książki o trudnej tematyce chorób i śmierci. Otóż, nie lubię. Unikam ich nawet, zwłaszcza odkąd mam swoją własną rodzinę. Z drugiej jednak strony, nie można udawać, że owe trudne momenty nie istnieją. Są bowiem integralną częścią człowieka, a także integralną częścią literatury. Dlaczego o tym piszę? Bo miałam okazję przeczytać niesamowitą książkę. Trudną i skomplikowaną, ale czy to znaczy, że nie powinnam podjąć się choć próby jej opisania? Piszę, bo może komuś ta książka pomoże, może dzięki mnie, ktoś się o niej dowie. Napiszę o niej, chociaż nie wiem, czy zrobię to dobrze.

"Sztuka godnego umierania" nie podlega żadnym kryteriom i ocenom. Jej Autor, Piotr Kniecicki, poeta, grafik, człowiek, który prowadził aktywne życie i realizował się artystycznie, w wieku 44 lat doznał wylewu, w wyniku którego uszkodził się pień jego mózgu. Piotr został całkowicie pozbawiony władzy nad swoim ciałem, przy zachowaniu całkowitej świadomości umysłowej. Po długim czasie stabilizacji, kiedy to nauczył się komunikować z otoczeniem za pomocą ruchu gałek ocznych, będąc całkowicie sparaliżowanym, postanowił opisać swoją historię.

Niesamowite prawda? Dlatego napisałam, że książka nie podlega żadnym ocenom. Jakże można sklasyfikować niewyobrażalny trud, siłę i odwagę Autora? 

Jak to wyglądało od strony technicznej, spytacie? Otóż, początek pracy, kiedy to Piotr Kniecicki tworzył wiersze, odbył się za sprawą "interlokutorki", której, za pomocą kodu ABC, i mrugnięcia okiem, "dyktował" litera po literze, pierwsze słowa, składające się w wersy i całe utwory. Tytaniczna praca, wymagająca wielkiej determinacji i siły ducha zaimponowała pracownikom szpitala, którzy zorganizowali specjalny komputer, a dzięki niemu pan Piotr mógł już "pisać" za pomocą lewej pięści

I to właśnie w ten sposób powstała powyższa publikacja, w której Autor dzieli się swoimi wspomnieniami i przemyśleniami z okresu zaraz po wylewie i okresie stabilizacji.

Niesamowity to zapis, będący momentami zlepkiem pozornie niezwiązanych ze sobą, obrazów i wrażeń. Nic nie jest tu jednak przypadkowe, a wszystkie opisy pochodzą od samego Autora, który tak je właśnie zapamiętał. Lektura tych fragmentów może dać czytelnikowi wiele do myślenia. Wielu zastanawiało się nie raz, co czeka człowieka "po drugie stronie". Piotr Kniecki nie da na to pytanie pełnej odpowiedzi, ale pozwoli nam zerknąć do swoich wspomnień.

Nie będzie to lekka lektura, lojalnie uprzedzam, ale na pewno nie będzie to stracony czas. Ważne jest też to, że książce przyświeca jeden cel: pokazanie, że nie ma w życiu sytuacji, w której należałoby się poddać. Nawet najtrudniejsze doświadczenie życiowe można przeobrazić w coś wartościowego. 

Wbrew pozorom "Sztuka..." nie jest książką pesymistyczną. Daje niesamowity obraz siły, determinacji i woli walki człowieka. Da też psychicznego kopniaka tym ludziom, którzy wiecznie narzekają na swój żywot.

A ja, na koniec, pozwolę sobie przytoczyć wiersz Autora, który wyrazi najlepiej to, czego ja nie potrafię...

wcale tak do końca ...

nawet
gdyby zdarzył się cud
i dobry Pan Bóg oddałby mi 
do ponownego używania
głos, wzrok oraz słuch...

a nawet 
gdyby zdarzyły się dwa cudy
 i dobry Pan Bóg oddałby mi także
do ponownego używania
moją dawną sprawność fizyczną...

to po pierwsze;
 - wcale nie jestem już na tyle dojrzały
aby te cudem odzyskane skarby
tym razem należycie hołubić...

a po drugie;
- tak do końca to wcale nie jestem przekonany
czy po tylu latach kalectwa
to właśnie byłoby tym
czego pragnę najbardziej...!

Podziwiam Autora, przesyłam mu serdeczne pozdrowienia i życzę wielkiej siły na realizację wszystkich zamierzeń i planów!

***

EDIT:

Piotr Kniecicki zmarł w listopadzie 2015 roku po 14,5 roku od wylewu. Niech zostanie w naszej pamięci...

Sardegna