Blogowe podsumowanie miesiąca - wrzesień

Choć wrzesień to paradoksalnie dla mnie jeden z najtrudniejszych momentów w roku (początek roku szkolnego, poukładanie obowiązków własnych, spraw szkolnych dzieci) to równocześnie jest to czas kiedy mam najwięcej energii do działania. Energia ta wyczerpuje się tak w okolicach października/listopada, ale na razie nie martwię się na zapas. Póki mam chęć do pracy, realizowania nowych wyzwań to muszę z tego korzystać! Dość sporo się u mnie dzieje, ale głównie w życiu zawodowym. Jeśli chodzi o strefę blogowo internetową, we wrześniu było mnie trochę mniej, ale dzięki opcji planowania postów, życie w Książkach Sardegny toczy się utartym rytmem.

 Lista lektur:

Jeśli chodzi o lektury wrześniowe, nie było ich zbyt wiele, bo 6, ale i tak uważam, że w zaistniałych warunkach to całkiem niezły wynik. Najważniejsze, że udało mi się przeczytać komplet z wrześniowej Trójki e-pik:

1. "Antolka" Magdalena Kordel - 6
2. "Złość piękności szkodzi" Joanna Szarańska - 5
3. "Wszystkie ulice bogów" Miuosh w rozmowie z Arkadiuszem Gruszczyńskim - 6
4. "Gałęziste" Artur Urbanowicz - 5
5. "Wielka księga Klary" Marcin Wicha - 5
6. "Horologium" Ariadna Piepiórka - 5

 Imprezy kulturalne: 

O wymianie książkowej, która odbyła się 14 września w centrum Śląska, przy okazji Festiwalu Organizacji Pozarządowych, pisałam już w TYM poście, nie będę więc rozpisywać się zbytnio na jego temat. Powtórzę tylko, że świetna miejscówka, przestronny, narożny namiot, umożliwiły nam sprawną wymianę, która cieszyła się naprawdę rekordową frekwencją. Udało mi się także wymienić kilka fajnych książek, widniejących poniżej ("A ja żem jej powiedziała" Kasi Nosowskiej, autobiografię Kuby Wojewódzkiego, "Małżeństwo we troje" Schmitta oraz "Zabójcza falę" Prestona i Childa).

 Nowości:

"Światło gwiazd" Krystyna Mirek 
"A ja żem jej powiedziała" Katarzyna Nosowska
"Wszystkie ulice bogów" Miuosh w rozmowie z Arkadiuszem Gruszczyńskim
"Narzeczona z getta" Sabina Waszut
"Światło między oceanami" M.L. Stedman  
"Małżeństwo we troje" Eric Emanuel Schmitt 
"Zabójcza fala" Douglas Preston i Lincoln Child
"Wszystko za Everest" Jon Krakauer
"Nieautoryzowana autobiografia" Kuba Wojewódzki
"Stuhrowie. Historie rodzinne" Jerzy Stuhr
"Kawa z kardamonem" Joanna Jagiełło
"Best Seler i tajemnica rodu Kokosów" Mikołaj Marcela
"Zwiadowcy. Ziemia skuta lodem" John Flanagan
"Zwiadowcy. Płonący most" John Flanagan
"Zagadka zbuntowanego robota" Marta Guzowska
"Czarna Wołga. Tajemnica z przeszłości"  Dorota Suwalska

  Serialowo:

We wrześniu pozaczynam kilka nowych serialowych sezonów, ale właściwie żadnego, poza wymienionym tutaj Californication, nie udało mi się ukończyć. Jestem więc w połowie 1 sezonu "Przyjaciół" oraz 3 odcinku ostatniego, 7 sezonu "Orange is the new black", zaczęłam też "Jak poznałem waszą matkę", ale jakoś na razie nie iskrzy.

Udało mi się za to obejrzeć 2 sezony "Californication", czyli przygód Hanka Moody'ego niespełnionego pisarza, który cierpiąc na niemoc twórczą szuka rozwiązania swoich problemów w alkoholu, używkach i przede wszystkim przelotnych romansach. Hankowi nie układa się też życie prywatne, kobieta, którą kocha, matka jego nastoletniej córki, planuje związać się z innym mężczyzną. Hank miota się pomiędzy przeróżnymi flirtami, często mającymi swój finał w łóżku, ale żadna kobieta nie jest w stanie zastąpić mu Karen. 

Serial jest dość specyficzny, sporo w nim scen seksu, czarnego humoru, przemocy i narkotyków, i na pewno nie będzie podobał się wszystkim. Trzeba jednak przyznać, że bezczelny Hank Moody, którego gra rewelacyjny (i mega przystojny) David Duchovny ma w sobie pewien urok, i naprawdę nie dziwi fakt, że aż tyle kobiet mu ulega. 

 Filmowo:

W tym miesiącu sprawdziła się moja stała zasada, że im więcej mam obowiązków, tym pracuję bardziej efektywniej. We wrześniu udało mi się obejrzeć aż 7 filmów, z czego 6 na Netflixie i 1 w telewizji publicznej:

 [zdjęcia okładek pochodzą ze strony Filmweb]

1. "Zemsta" reż. Andrzej Wajda - tak, tak, dobrze widzicie. Skusiłam się na "Zemstę", ale co lepsze, to w tej wersji widziałam ją naprawdę pierwszy raz w życiu! We wrześniu, po 22 latach przerwy miałam okazję przeczytać tekst Fredry ponownie i nie dość, że odkryłam go zupełnie na nowo, to jeszcze doceniłam adaptację zdecydowanie bardziej, niż zrobiłabym to w czasach szkolnych. "Zemsta" po latach naprawdę lepiej smakuje!

2. "Jumanji: Przygoda w dżungli" reż. Jake Kasdan - kontynuacja kultowego filmu z 1995 roku, opierająca się na podobnej fabule - wkroczenia bohaterów w świat gry, z którego nie mogą się wydostać, aż do momentu, kiedy wszystkie jej wątki zostaną zakończone. W tej części czwórka nastolatków zostaje wciągnięta do komputerowej wersji gry, a na miejscu spotyka chłopaka uwięzionego w uniwersum Jumanji od 20 lat. Bohaterowie muszą wykonać bezbłędnie wszystkie zadania, aby wrócić do rzeczywistości, co gorsza jednak, w grze występują oni w postaci avatarów, które zupełnie nie pomagają im w wykonaniu misji.

3. "7 rzeczy, których nie wiecie o mężczyznach" reż. Kinga Lewińska - polska produkcja, którą można obejrzeć na Netfixie. Skusiłam się na nią zakładając, że jest to zabawna komedia pomyłek. W rzeczywistości jednak to dość refleksyjna obyczajówka, pokazująca codzienne problemy pewnej grupy ludzi. Ich losy wzajemnie się przenikają, a kłopoty, z którymi muszą się zmagać, bliskie są każdemu widzowi.

 

 [zdjęcia okładek pochodzą ze strony Filmweb]

4. "Planeta singli 3" reż. Sam Akina - kontynuacja kinowego hitu naprawdę daje radę. Ania (Agnieszka Więdłocha) i Tomek (Maciej Stuhr) na tyle rozwinęli swój związek, że postanowili przypieczętować go ślubem. Przygotowania do uroczystości i hucznego wesela trwają w najlepsze, cała impreza ma bowiem odbyć się w rodzinnej wsi Tomka, do czasu, kiedy w akcję zaczyna włączać się ojciec pana młodego. Katastrofa wisi w powietrzu, czy w takich warunkach uczucie bohaterów ma szansę przetrwać? 

5. "Dama za burtą" reż. Garry Marshall - film ten obejrzałam przez zupełny przypadek, właściwie za namową Młodego, który stwierdził, że chce oglądać ten "film o śmiesznej pani, która wypadła z łodzi". Niesamowite, że produkcja z 1987 roku rozśmieszyła 9 latka i przy okazji mnie, bo stwierdziłam, że też się skuszę. Zarozumiała milionerka na skutek nieszczęśliwego wypadku wypada za burtę swojego luksusowego jachtu, w wyniku czego traci pamięć. Jako że nie jest zbytnio lubiana przez swoich współpracowników, nie tęskni za nią nawet jej własny mąż, ze szpitala odbiera ją facet, którego parę dni wcześniej upokorzyła. Cieśla Dean (Kurt Russell) widząc w swym "żarcie" szansę na wyrównanie rachunków, wmawia Joannie, że jest jego żoną i matką 4 rozbrykanych synów. 

 [zdjęcia okładek pochodzą ze strony Filmweb]

6. "Pod mroczną górą" reż. Nick Szostakiwskyj - film obejrzany na Netlixie, zapowiadał się rewelacyjnie, mrocznie i trochę strasznie, jednak okazał się tak wyjątkowo nudny, że ledwo co dobrnęłam do końca. Grupa archeologów pracując gdzieś w północnej Kanadzie odkrywa głaz z tajemniczymi napisami. Odkrycie to uwalnia pradawną siłę/wirusa, który miesza naukowcom w głowach i sprawia, że zaczynają atakować się wzajemnie oraz widzieć rzeczy, które balansują na granicy snu i jawy. Nie polecam. Jedna wielka nuda.

7.  "Mumia" reż. Alex Kurtzman - kolejna odsłona kultowej "Mumii" wypada całkiem w porządku, głównie za sprawą Toma Cruise'a, w roli głównej, ale też kilku naprawdę fajnych, efektownych momentów, zwłaszcza na początku filmu. Nie jest to przygodówka w stylu Indiany Jonesa, jak to miało miejsce wcześniej, przypomina raczej film grozy, ale to akurat nie jest zarzut z mojej strony. Ogólnie mówiąc, ciekawa wersja, na wieczór w sam raz.

  Muzycznie:

Wrzesień to czas, kiedy w telewizji startują muzyczne programy talent show. Nie jestem akurat wielką fanką takich produkcji, ale moje dzieci chętnie je oglądają, więc siłą rzeczy i ja coś nieco z nich uszczknę. I to właśnie przy okazji jednego z występów usłyszałam ten oto kawałek. Zupełnie mi nieznany, okazał się cudowną kompozycją. Krzysztof Zalewski i "Miłość, miłość". Znacie?

 

Drugim kawałkiem, który towarzyszył mi we wrześniu była "Piąta Strona Świata" Miuosha i Jana "Kyksa" Skrzeka. Cudowny, mocno "mój" utwór, pokazujący, jak bardzo można być przywiązanym do swojej lokalnej ojczyzny. O mój Śląsku! Po prostu kocham!

A jak Wam minął wrzesień?

  Sardegna

"Milaczek", "Panny roztropne" Magdalena Witkiewicz

Dzisiejszy wpis będzie dość obszerny, mam bowiem na tapecie cztery powieści: "Milaczka", "Panny roztropne", "Szczęście pachnące wanilią", "Nie ma, jaku mamy", czyli wszystkie tomy serii "Dobre myśli" autorstwa Magdy Witkiewicz.

Seria miała swój początek w roku 2008, kiedy nie zapowiadała się nawet na to, aby być częścią czegoś większego, bo właśnie wtedy premierę miał "Milaczek", zabawna, kobieca opowieść o szukającej miłości Milence. Debiut pisarski Magdaleny Witkiewicz, napisany został w takim momencie, kiedy Autorka pracowała na w zupełnie innej branży i była świeżo upieczoną mamą, wtedy nawet nie marzyła o tym, żeby zostać pisarką na pełen etat, a pisanie było dla niej tylko odskocznią i miłym hobby. Kiedy "Milaczek" został wydany i ujrzał światło dzienne, trafił w gusta czytelniczek w całej Polsce. Dwa lata później powstała kontynuacja przygód charakternej bohaterki, czyli "Panny roztropne", a w 2014 dalsze jej losy w "Szczęściu pachnącym wanilią". Natomiast na dziesięciolecie pracy twórczej, Magdalena Witkiewicz napisała "Nie ma, jak u mamy", czyli czwarty tom perypetii Milaczka i jej przyjaciół. Tak oto, w sposób trochę niezamierzony, powstała seria "Dobre myśli", a wznowienia doczekały się pięknych, spójnych okładek, podobnych do najnowszych wydań.

Moja przygoda z tą serią była nieco skomplikowana, bowiem były to chyba jedyne książki Magdy, których do tej pory nie czytałam. Wszystko za sprawą faktu, iż brakowało mi tomu drugiego. Na szczęście z pomocą przyszła katowicka księgarnia Tak Czytam i współpraca, w ramach której udało mi się skompletować całość. Stwierdziłam też, że nie będzie lepszego momentu na jej przeczytanie, niż urlop. Zabrałam więc wszystkie cztery tomy ze sobą na wakacje i pochłonęłam w parę chwil.

Wszystkie cztery części są lekkie, łatwe, przyjemne, naprawdę bawią i świetnie się je czyta. Utrzymane są w podobnym klimacie i oscylują wokół przygód tytułowego Milaczka, czyli Mileny, jednak każda z nich niesie osobną historię. Najbliżej siebie są dwa pierwsze tomy, "Panny roztropne" są bowiem ścisłą kontynuacją perypetii Mileny i jej bliskich, i to na tych dwóch tomach skupiać będzie się mój dzisiejszy wpis. 

 

Wydawnictwo: Filia

Liczba stron: 264

Moja ocena : 6/6

25 letnia Milena jest kobietą wiecznie szukającą miłości. Przypomina trochę Bridget Jones, ciągle szuka faceta idealnego, walczy z nadprogramowymi kilogramami i niedoskonałościami swojego ciała, ciągle uczy się akceptacji samej siebie. Milaczek, bo tak bohaterka jest nazywana przez najbliższych, ma wielkie wsparcie w swojej cioci, sześćdziesięcioparoletniej Zofii Kruk, która sama w sobie jest postacią mocno nietuzinkową. Żadna z niej wiekowa i stateczna starsza pani, wręcz przeciwnie, lubi określać się mianem oryginalnej i ekscentrycznej kobiety dojrzałej. Zofia, jako że jest dość majętna, a to wszystko za sprawą świętej pamięci męża, uwielbia rozpieszczać siebie, ale też przy okazji Milenę, córkę swej siostry. Wspiera dziewczynę nie tylko materialnie, ale przede wszystkim mentalnie, pozwalając sobie na delikatne przejmowanie kontroli nad życiem siostrzenicy. Ale wszystko oczywiście w dobrej wierze!  

Zofia postanawia pomóc Milenie znaleźć miłość swojego życia, ocenia, że najlepszym kandydatem do tego wydaje się być jej dentysta, mężczyzna stateczny, poukładany i przystojny. Wprawdzie starszy od Milaczka o 10 lat, ale kto by się przejmował takimi drobiazgami! 

I tak Milena zaczyna spotykać się z Mariuszem, z którym, o dziwo, całkiem dobrze się dogaduje, ale czy to na pewno on jest mężczyzną jej życia? Milaczkowi, jak to w życiu, przyjdzie zmierzyć się z różnymi dylematami, z którymi, oprócz cioci Zofii, pomoże jej się uporać Bachor, czyli siedmioletnia Zuzanna o twarzy i włosach aniołka, jednak charakterze prawdziwej diablicy, córka sąsiada z parteru. 

"Milaczek", choć jest debiutem Autorki, podobał mi się najbardziej z wszystkich czterech części. Jest to zabawna, świeża historia, która ujęła mnie, w żaden sposób nie wymuszonym, ani nadętym, inteligentnym humorem. Naprawdę bardzo podoba mi się taka odsłona Magdy Witkiewicz, w której wyraźnie widać entuzjazm i energię pisarza - debiutanta.

Wydawnictwo: Filia

Liczba stron: 264

Moja ocena : 5/6

"Panny roztropne" to ścisła kontynuacja "Milaczka", która rozpoczyna się praktycznie w momencie jego zakończenia, stąd też raczej nie polecam czytać tej powieści odrębnie. Milena, po kolejnym zawodzie miłosnym, nadal szuka miłości, ale tym razem zdaje sobie sprawę, że to długo poszukiwane uczucie i prawdziwa miłość może znajdować się bardzo blisko, praktycznie tuż za rogiem (a właściwie piętrem). 

Milena zaczyna spotykać się z Jackiem, sąsiadem z parteru, a co za tym idzie, Zuza - Bachor zaczyna czynnie uczestniczyć w życiu swego ojca i jego dziewczyny. Na szczęście Zuzanna uwielbia miłą sąsiadkę z góry, stąd też przy pomocy swej najlepszej przyjaciółki Zofii i jej nowego męża Stasia, stara się jeszcze bardziej zeswatać tych dwojga, aby przypadkiem nie przyszło im na myśl rozstanie. 

W tym tomie autorska wychodzi już trochę poza historię Mileny, dodając nowy wątek w postaci tajemniczej sąsiadki, gimnastyczki Aleksandry. Wprowadzając się na osiedle, Ola wnosi w uporządkowane życie sąsiadów nutkę ciekawości, ale też niepokoju. Co ukrywa przed światem piękna i wysportowana kobieta? 

  

Jeśli chodzi o moje wrażenia z lektury, "Panny roztropne" podobały mi się nieco mniej, niż "Milaczek". Historia jest mniej zabawna, choć utrzymana w bardzo podobnym klimacie. Zofia Kruk nadal rządzi, a kiedy jej znajomość z Bachorem przekształca się w prawdziwą przyjaźń, drżyjcie narody! 

Serię "Dobre myśli" można właściwie zakończyć w tym momencie. Oba tomy kończą bowiem pewien rozdział w życiu bohaterki, stąd też nie ma obowiązku czytać dalej. Oczywiście "Szczęście pachnące wanilią" i "Nie ma, jak u mamy" to kontynuacja losów Mileny, ale czytamy o nich niejako w tle. To inne postacie wychodzą na pierwszy plan nowych historii, dlatego trzeci i czwarty tom serii można czytać niezależnie od innych.

Książki można zakupić w świetnej cenie w księgarni TakCzytam.

Sardegna

Co będziemy czytać w październikowej Trójce e-pik?

W wrześniu z lekkim opóźnieniem, ale musicie mi wybaczyć - początek roku szkolnego. W każdym razie zapraszam do zdecydowania, jak wyglądać ma trzecia kategoria październikowej Trójki e-pik. Tradycyjnie w komentarzach poniżej, a także w naszej grupie Trójkowej pod TYM linkiem możecie proponować swoje opcje.  

Przypominam, że nie powtarzamy opcji, które już wcześniej był wykorzystane (dla pewności TUTAJ znajdziecie zestawienie wszystkich Trójkowych kategorii, jakie do tej pory się pojawiły). Biorę pod uwagę pierwszych 10 kategorii, a później w ankiecie na blogu i w grupie na Facebooku będziecie mogli wybrać swojego faworyta. Przypominam, że każdy uczestnik może oddać maksymalnie 3 głosy. Zapraszam do zabawy i proponowania swoich kategorii.

 ***

AKTUALIZACJA

Poniżej znajduje się 10 propozycji do trzeciej kategorii październikowej Trójki e-pik. Głosować można w komentarzach, wybierając 3 dowolne opcje. jeśli ktoś zagłosował na FB nie musi tego robić tutaj, i odwrotnie. Miłej zabawy!

1. Powieść graficzna

2. Tytuł zawierający "nie" ( nie tylko jako zaprzeczenie, ale też cząstka wyrazu np. NIEboszczyk, samotNIE, PaNIE..)

3. Książka zaległa z poprzedniej Trójki

4. Motyw sportu (tytuł,wątek, o sportowcu..)

5. Joanna Chmielewska - królowa polskiego kryminału

6. Książka która poleca nieznajomy? (np ktoś kogoś nie znamy prowadzący bloga, podcast książkowy, rekomendacja z vloga etc)

7. Kobieta noblistka

8. Nazwisko w tytule...

9. Tytuł jesienny - jesień w tytule

10. Motyw kolejowy

 

Sardegna

"Wszystkie ulice bogów" Miuosh w rozmowie z Arkadiuszem Gruszczyńskim

Wydawnictwo: Znak

Liczba stron: 285

Moja ocena : 6/6

Może tego o mnie nie wiecie, ale jestem wielką fanką polskiego rapu. Często wzbudza to zdziwienie lub zaskoczenie w osobach, które dowiadują się, jaka muzyka jest mi najbliższa, bo jednak nie afiszuję się z tym specjalnie. Według mnie muzykę ma się w sercu i niepotrzebnym jest uzewnętrznianie się w tej kwestii. W każdym razie polski rap, rap mojego pokolenia, czyli dzisiejszych trzydziestoparolatków, zbliżających się do czterdziestki, jest mocno "mój".

Oczywiście, kiedy mówię o tej muzyce, mam na myśli Paktofonikę, Kaliber 44 oraz najbliższy mi od lat Pokahontaz. Lubię też okazjonalnie posłuchać kawałków składów, którym patronuje wytwórnia płytowa Max Flo Rec, albo archiwalnych utworów wykonywanych w przeróżnych składowych kombinacjach. I stąd właśnie od lat znam Miuosha, jego charakterystyczny, mocny głos i cięty język.

Jednak ten Miuosh, którego od lat słuchałam w wersji Projektora, albo w kawałkach z Rahimem jest zupełnie inny, od tego dzisiejszego. I choć to zupełnie logiczne, w końcu każdy z nas dorasta, dojrzewa, z wiekiem się zmienia, to jednak "Wszystkie ulice bogów" dały mi nową, tak zaskakującą perspektywę, że do teraz nie mogę wyjść ze zdziwienia. Miuosh wyłaniający się z zapisanych w książce rozmów stał się dla mnie zupełnie nową osobą. Dojrzały, wyważony, o jasno sprecyzowanych poglądach, mocno "dorosły" od czasu, kiedy słuchałam go po raz ostatni na bitach sprzed piętnastu lat. Podoba mi się to, co widzę i to, o czym czytam, i bardzo łatwo jest mi się z tym utożsamiać. 

Miłosz w bardzo szczerej rozmowie z dziennikarzem Arkadiuszem Gruszczyńskim, opowiada o swojej przeszłości, rapie, niełatwych początkach muzycznych, biedzie, sukcesie, Kobiecie, która od lat stoi u jego boku, bez względu na okoliczności, o córce, rodzicach, a nawet dziadkach, o tym, co go fascynuje, co kocha, co go boli i czego nienawidzi, ale przede wszystkim opowiada o Śląsku, o miejscu, które doskonale znam, szczerze kocham i nie wyobrażam sobie życia gdziekolwiek indziej. Nie dziwi więc, że obraz pojawiają mi się przed oczami w czasie lektury, osoba współczesnego trzydziestoparolatka, Ślązaka, człowieka z pasją, takiego trochę rozdartego pomiędzy tradycją ojców i dziadków, a nowoczesnością, jednak mocno związanego ze swoim korzeniami, jest mi niesamowicie bliski.

Miuosh pisze o swoim zakorzenieniu, o przywiązaniu do Śląska, a ja mocno mu kibicuję, jak zresztą chłopakom z Pokahontaz, którzy często podkreślają w swych utworach dumę ze swej lokalnej społeczności i wielkie przywiązanie do korzeni. Śląsk widziany oczyma Miuosha jest moim Śląskiem. Mieszanką współczesności i tradycji, chęcią prowadzenia takiego życia, jak ojcowie i dziadkowie, uporządkowanego, statecznego z etosem pracy, ale jednocześnie chęcią przeżywania czegoś nowego i wyjścia trochę poza ramy tej naszej śląskiej kultury. Doskonale to rozumiem, wychowana w typowo śląskiej rodzinie, ciągle jestem dwujęzyczna, a gwara ciągle mi towarzyszy, kiedy tylko wracam do rodzinnego domu. Niektóre śląskie tradycje i zwyczaje, poglądy i styl bycia są mi bardzo bliskie, mocno we mnie zakorzenione, i sama kultywuję je w swoim domu, jednak w innych kwestiach chciałabym już pójść naprzód. Stąd też, czytając teksty Miuosha i to nie tylko te, dotyczące Śląska, ale również rodziny, równowagi życiowej, czy pracy, odnajdywałam w nich samą siebie.

Zapisy rozmów, a także felietony Miuosha, przeplatane są niepublikowanymi dotąd tekstami piosenek i bardzo wymownymi czarno - białymi zdjęciami. Myślę, że na osobach, które niekoniecznie odnajdują się w stylistyce rapu, albo nie pochodzą ze Śląska, teksty "Wszystkich ulic bogów" również mogą robić wrażenie. Przede wszystkim swoją dojrzałością, tym, jak są przemyślane, a także, jak mogą stać się bliskie. Znalazłam w tej książce bardzo wiele dla siebie i utwierdziłam się w przekonaniu, że Śląsk to stan umysłu, "piąta strona świata" i najukochańsze miejsce do życia.

Jeśli znacie muzykę Miuoha, to wiecie o czym mówię. Jeśli nie kojarzycie, koniecznie ją sprawdźcie. Najlepiej zacznijcie od "Piątej strony świata" nagranej w 2011 z nieżyjącym już, śląskim bluesmanem, Janem "Kyksem" Skrzekiem. 

Sardegna

ŚBK: "Bloger kontra lektury szkolne"

Nie wiem, jak wygląda u Was temat lektur szkolnych, ale jaki ja mam do nich stosunek, będziecie mogli przeczytać w poniższym poście. Lektury to jest dość drażliwy temat, zwłaszcza w dzisiejszych czasach, kiedy książki te nie do końca pasują dzieciom i młodzieży, i to właśnie ich mało atrakcyjnym doborem tłumaczy się fakt, że młodzi ludzie nie czytają. Mój dzisiejszy wpis nie będzie jednak dotyczył aktualnych lekturach szkolnych (choć może i o nich kiedyś powstanie osobny tekst), tylko o tych, które sama czytała te kilkanaście lat temu, w czasie własnej edukacji.

Jestem z tego pokolenia, które kończyło czteroletnie liceum i podstawówkę w ośmioklasowym systemie. Mój ówczesny stosunek do lektur był bardzo prosty: czytałam wszystko, co zadali, bo to mój zakichany obowiązek i nie ma, że boli. Tak, tak. Dobrze widzicie. Należałam do tych bardzo obowiązkowych uczniów, zwłaszcza jeśli chodzi o czytanie zadanych książek, co dzisiaj uważam nawet za nieco dziwne, bowiem język polski, ani w liceum, ani w szkole podstawowej, nie był jakimś moim ulubionym przedmiotem. Nigdy też nie czułam się humanistką, było mi zdecydowanie bliżej do bycia ścisłowcem. W każdym razie, lektury traktowałam bardzo poważnie i faktycznie wszystkie, bez względu na to, czy były to krótkie nowele, czy długie powieści, skrupulatnie czytałam.

Powiem więcej, często zdarzało mi się sięgać po lektury nadobowiązkowe, zwłaszcza w liceum, ale dzięki temu miałam całkiem niezły zasób wiedzy i cytatów, które wykorzystałam sobie na maturze pisemnej. Co jednak w tej sytuacji bardziej cenię to fakt, iż dzięki temu, że byłam taka nadgorliwa w tym swoim czytaniu i wychodziłam trochę poza ramy, dzisiaj mogę się pochwalić całkiem sporą kolekcją przeczytanej klasyki, po którą pewnie teraz bym już nie sięgnęła. Wiadomo, jak jest: czego nie przeczyta się w szkole, potem trudno jest nadrobić. Zawsze znajdzie się jakaś łatwiejsza lub przyjemniejsza lektura lub coś, nad czym nie trzeba zbyt długo się zastanawiać. Stąd też cieszę się z tamtej swojej obowiązkowości.

Jeżeli chodzi o szkołę podstawową, to lektury, które wyjątkowo zapadły mi w pamięć to: "Chłopcy z Placu Broni", "Akademia pana Kleksa", "Tajemniczy ogród", "W pustyni i w puszczy", "Przypadki Robinsona Cruzoe", "Ten obcy", "Ania z Zielonego Wzgórza", "Łysek z pokładu Idy", "Krzyżacy", "Szatan z siódmej klasy","Latarnik", "Stary człowiek i morze", "Zemsta", "Syzyfowe prace", "Mały książę", "Uczniowie Spartakusa", "Sposób na Alcybiadesa", "Medaliony", "Kamienie na szaniec", "Niemcy", "Rozdziobią nas kruki, wrony". Największe wrażenie zrobiła na mnie oczywiście literatura wojenna, natomiast powieści takie, jak "Szatan z siódmej klasy", "Sposób na Alcybiadesa", "Krzyżacy", czy "Przypadki Robinsona Cruzoe" rozbudziły miłość do przygodówek.

W liceum pochłaniałam obowiązkowe i nadobowiązkowe lektury, a co więcej, wszystkie one bardzo mi się podobały. Moja ukochana trójka to: "Mistrz i Małgorzata" Bułhakowa, wszystkie 4 tomy "Chłopów" Reymmonta oraz "Lord Jim" Josepha Conrada. Bardzo dobrze wspominam również "Lalkę", "Nad Niemnem" i Trylogię Sienkiewicza, choć "Pana Wołodyjowskiego" nie zdążyłam przeczytać przed maturą i dopiero niedawno wysłuchałam sobie w formie audiobooka. Inne lektury, takie jak "Pan Tadeusz", "Granica", "Przedwiośnie", "Wierna rzeka", "Dziady", "Kordian", "Moralność Pani Dulskiej", "Zbrodnia i kara", "Nie - boska komedia", "Wesele", "Ojciec Goriot", "Dzika kaczka", "Cierpienia młodego Wertera", "Zdążyć przed Panem Bogiem", "Rozmowy z katem", "Sklepy cynamonowe", "Inny świat", "Szewcy", "Proces", czy "Dżumę", również wspominam bardzo dobrze.

Jedyna książka, jaka mnie pokonała, i choć doczytałam ją do końca, to do dziś uważam za najgorszą szkolną lekturę ever. Byli to "Ludzie bezdomni" Żeromskiego, którzy na mój pech, trafili mi się na maturze. Przez to miałam poczucie, że nie za dobrze mi poszło w części pisemnej, na szczęście moje obawy okazały się zupełnie bezpodstawne. Wypracowanie o nadziei w literaturze napisałam tak dobrze, że byłam zwolniona z egzaminów ustnych z polskiego.

Bardzo miło wspominam ten szkolny czas, kiedy czytałam zdecydowanie mniej książek dla przyjemności, a bardziej skupiałam się na obowiązkach, ale myślę, że to był dobry okres w moim życiu i bardzo potrzebny do tego, żebym dzisiaj mogła być w takim miejscu czytelniczym, w jakim jestem. 

A jak Wy wspominacie swoje szkolne lektury?

Sardegna

"Ring girl" K.N.Haner

Wydawnictwo: Wydawnictwo Kobiece

Liczba stron: 274

Moja ocena : 4/6

Od czasu przeczytania trylogii o Morfeuszu, która wyszła spod pióra K.N. Haner, byłam trochę sceptycznie nastawiona do twórczości Autorki, a wszystko to za sprawą faktu, iż świetnie zapowiadająca się, pikantna historia, mająca być polską odpowiedzią na Grey'a okazała się być mocno infantylną opowieścią z irytującą i zachowującą się irracjonalnie, główną bohaterką. Wprawdzie wyżej przeze mnie wspomniana trylogia jest erotykiem, i to dość pikantnym (i tego nie można jej odebrać), jednak poza scenami seksu niewiele się w tej historii dzieje.

W każdym razie, po tamtej wpadce, na dość długi czas dałam sobie spokój z nowymi powieściami Autorki, pojawiającymi się na rynku wydawniczym dość regularnie. Jednak kiedy na horyzoncie ukazała się "Ring girl" postanowiłam jej dać szansę, na chwilę zapomnieć o pechowym Morfeuszu i skusić się na opowieść rozgrywającą się w bokserskim środowisku. Poza tym, podskórnie chciałam chyba sprawdzić, jak po kilku latach i kilkunastu powieściach prezentuje się aktualnie twórczość Autorki. 

Bądąc już po lekturze "Ring girl" mogę stwierdzić, że w porównaniu z trylogią o Morfeuszu, K.N.Haner zdecydowanie należy się plus. Na pierwszy plan wysuwa się lepszy warsztat językowy, pomysł na fabułę, czy sensowna kreacja głównych bohaterów. Nie ma tutaj pourywanych wątków, wszystko toczy się od początku do końca i to na pewno jest pozytywna strona tej książki. Jeśli mowa o negatywach, choć w sumie to tylko moje wrażenia, uważam, iż potencjał tej historii nie został odpowiednio wykorzystany. Fajne pomysły, czyli ulokowanie wydarzeń i akcji w świecie brutalnego sportu, jakim jest boks, ukazanie zakazanego z różnych przyczyn, związku dwóch młodych ludzi, do tego wplecenie machlojek i kombinacji przy okazji organizowania zawodów, nie zostały w pełni rozwinięte. 

W wersji ostatecznej wygląda to tak, iż o większości wyżej wspomnianych rzeczy nie dowiemy się z książki zbyt wiele. No bo tak: poza faktem, iż Logan, główny bohater, jest znanym bokserem, a Eden, jego ukochana parę razy wystąpiła, jako ring girl, zamyka właściwie temat świata boksu. Nie przeczytamy nic więcej na temat tego sportu, treningów, czy walk. W całej książce jest bodajże jedna scena w ringu, w której bohater nieco ucierpiał, ale na szczegóły nie liczcie. Ze światem boksu jest związany jeszcze ojciec Eden, który przez lata był światowej sławy trenerem młodzików i wplątał się w aferę z jednym ze swoich zawodników, ale na tym naprawdę już koniec. Szkoda wielka, bo ulokowanie historii miłosnej w takim otoczeniu jest bardzo chwytliwym tematem i jestem pewna, że świetnie by się o tym czytało.

W każdym razie cała ta sportowa "otoczka" wytworzona wokół "Ring girl" narzuca czytelnikowi pewne oczekiwania, a w momencie, kiedy nie zostają one spełnione, mogą generować rozczarowanie, i to jest w sumie przykre, bowiem historia jest całkiem przyjemnym romansem (nie erotykiem) i gdyby spojrzeć na nią zupełnie obiektywnie, naprawdę daje radę.

Dwudziestoparoletnia Eden Turner ma dość skomplikowaną sytuację rodzinną, musi bowiem zmagać się z łatką córki znanego, emerytowanego boksera. Jej ojciec, choć mocno ceniony w środowisku, to jednak w rodzinnym gronie nie jest już takim autorytetem. Nie potrafi okazywać uczuć, nie radzi sobie z agresją i nie umie porozumieć się z własną córką. Do tego ma obsesje na punkcie kontroli Eden, która jest od niego zależna finansowo. Dziewczyna musi nawet studiować kierunek, który wybrał jej ojciec, nie mówiąc już o tym, iż ten każe trzymać jej się z dala od boksu i wszystkiego, co z nim związane, uważając, że to środowisko nie jest dla jego córki odpowiednie. 

Eden jednak nie daje sobie w kaszę dmuchać i na przekór ojcu zaczyna interesować się tym sportem, i choć początkowo robi to tylko hobbystycznie, kiedy poznaje Dantego Logana Johnsona, boksera, który pretenduje do miana mistrza świata, jej zaangażowanie w ten sport zmienia się diametralnie. Związek tych dwojga nie będzie jednak mile widziany w środowisku. Eden rozpoznaje bowiem w chłopaku dawnego wychowanka jej ojca, z którym ten miał kiedyś poważny zatarg, Logan natomiast w pięknej kobiecie zupełnie nie zauważa córki swojego dawnego trenera, małej dziewczynki, którą poznał dziesięć lat temu. A poza tym, Logan ... oficjalnie ma już dziewczynę.

Znajomość bohaterów początkowo zupełnie niewinna, przeradza się we flirt i gorący romans, ale tajemnice, pewne niejasności i przeszłość staje młodym na drodze do szczęścia. Jak w takich trudnych okolicznościach budować trwałą relację? Czy uczucie Eden i Logana przezwycięży dawne niesnaski? No i jak na życie swoich dorosłych dzieci wpływa dość radykalna postawa ich ojców? Na te wszystkie pytania odpowie Wam "Ring girl".

Powieść K.N.Haner (i to wcale nie najnowsza, bo z tego, co się zorientowałam pojawiły się już kolejne dwie), jest przyjemnym czytadłem na wieczór. Nie jest to zbyt wymagająca i rozbudowana lektura, stąd też oceniłam ją na 4/6. Myślę, że fankom Autorki książka sprawi wielką przyjemność, podobnie, jak czytelniczkom nastawionym na lekturę lekkiego romansu.

Sardegna

Wymiana książkowa ŚBKów na Festiwalu Organizacji Pozarządowych

Wymiany książkowe to stały punkt działalności Śląskich Blogerów Książkowych. Organizujemy takie akcje od dobrych kilku lat, a ja staram się oczywiście dyżurować, jak najczęściej i w miarę możliwości. Nasze wymiany cieszą się niesłabnącym zainteresowaniem, przychodzi na nie cała gama świetnych ludzi, niektórzy z nich są stałymi wymieniaczami, inni przychodzą po raz pierwszy i zostają na dłużej. Mnie samej zawsze coś fajnego uda się wymienić, a i nasi uczestnicy nie wychodzą z pustymi rękami. Są jednak takie wymiany, które mocno zapadają w pamięć, i to właśnie taka impreza miała miejsce w ostatnią sobotę w samym sercu Katowic, na Rynku Placu nad Rawą.

14 września w centrum Śląska odbyła się olbrzymia impreza pod wspólną nazwą Festiwalu Organizacji Pozarządowych. Jako że nasze Stowarzyszenie Śląscy Blogerzy Książkowi należy do wspólnoty katowickich organizacji, my również mieliśmy możliwość zaprezentowania się na tej imprezie. Świetna miejscówka, przestronny, narożny namiot, umożliwiły sprawną wymianę, która cieszyła się naprawdę rekordową frekwencją. Wymieniliśmy w sumie 711 książek, z czego 415 nowych, pochodzących z roczników 2011-2019, 250 książek starych (2005 - 2010) oraz 46 młodzieżówek.

Dlaczego jednak ta impreza aż tak mocno zapadła mi w pamięć? Czym wyróżniała się na tle innych wymian? Otóż tym, że naszemu Stowarzyszeniu udało się dotrzeć do bardzo wielu osób, które wcześniej nic na nasz temat nie słyszały. Wokół naszego namiotu zgromadziła się całkiem spora grupa ludzi pytających, o co chodzi z tą wymianą, oraz gdzie, i kiedy będzie można spotkać nas ponownie. Mam nadzieję, że dzięki Festiwalowi jeszcze bardziej wzrośnie liczba naszych wymieniaczy, a co za tym idzie, pula książkowa będzie jeszcze bardziej urozmaicona. Poza tym, przyjemnie było obserwować innych katowickich ngowców, choć związanych z zupełnie inną działalnością. Uwielbiam otaczać się ludźmi z pasją, a na Festiwalu Organizacji Pozarządowych takich osób nie brakowało!

Choć nasze ŚBKowe akcje, czy całodniowe wymiany są mocno absorbujące, wyczerpujące fizycznie i psychicznie, to wbrew pozorom czuję się po nich naładowana pozytywną energią i mam większą chęć do dalszego działania. I w ramach naszego Stowarzyszenia, ale również w zakresie własnego bloga. Także jeśli macie problem ze spadkiem energii, polecam dodatkowe obowiązki. W moim wypadku sprawdza się to całkowicie!

Sardegna

"Uciekinier" Ele Fountain

 Wydawnictwo: Akapit Press
Liczba stron: 216

Moja ocena : 5/6

"Uciekinier" to kolejna książka o tematyce wojennej, przeznaczona dla młodzieży, którą przeczytałam na urlopie. Powiem szczerze, wszystkie te książki wojenne to dla mnie trudny temat. Mocno je przeżywam, często odchorowuję fabułę i przez długi czas nie umiem pozbyć się niemiłej świadomości, co by było gdyby to ja i moja rodzina, znaleźlibyśmy się w podobnej sytuacji. Wszystko to mocno i nie zawsze korzystnie, działa na moją wyobraźnię. No cóż, tak się akurat mocno tematycznie złożyło to moje tegoroczne, wakacyjne czytanie, ale wierzcie mi, nie było to zaplanowane. Do tego, "Uciekinier" jest książką, której patronują Śląscy Blogerzy Książkowi, stąd też polecam Wam ją wyjątkowo mocno, choć lektura nie będzie łatwą.

Historia z założenia przeznaczona jest dla młodszych czytelników, stąd też temat wojny czy uchodźców przedstawiony jest w sposób ugładzony i pozbawiony większych brutalności, nie dajcie się jednak zwieść pozorom. Całość robi wrażenie nawet na dorosłych czytelnikach, a wszystko za sprawą faktu, iż podobnie, jak w "Żywicielu",  czytanie o doastaniu w cieniu rzeczywistości wojennej, widzianej z perspektywy dziecka, czy nastolatka, jest bardzo przejmującym doświadczeniem. O ile jednak w "Żywicielu" czytaliśmy o perypetiach jedenastoletniej dziewczynki i wojny w Afganistanie, tutaj mamy do czynienia z konfliktem afrykańskim i rzuconym w jego sidła, etiopskim nastolatkiem, Shifem. 

Chłopak mieszka w małym miasteczku ze swoją młodszą siostrą i mamą, która pracuje jako krawcowa i praktycznie całą swoją energię poświęca na to, żeby utrzymać rodzinę i zapewnić jej bezpieczeństwo, natomiast jego ojciec zniknął dawno temu i właściwie bohater nie wie nic na jego temat. Shif jest bardzo inteligentnym młodzieńcem, świetnie radzi sobie z matematyką, planuje zesztą pójść na studia, ma też to szczęście, że wraz ze swoim najlepszym przyjacielem Binim chodzą do szkoły. Ich życie w targanej konfliktami politycznymi Etiopii, toczy się w miarę spokojnie, aż do czasu, kiedy miasteczko opanowuje wieść, iż wojskowi wcielają do armii wszystkich dostępnych nastolatków.

Matki Shifa i Biniego postanawiają zrobić wszystko, aby nie dopuścić do tego, by wojsko zabrało ich synów. Przygotowują sprytny plan, w którym chłopcy mają zostać przetransportowani przez przemytników ludźmi do granicy, a później wsadzeni na łódź i przetransportowani w stronę Europy. Plan jednak nie dochodzi do skutku, a chłopaki w noc poprzedzającą ucieczkę zostają aresztowani i trafiają do bardzo ciężkiego więzienia w samym środku pustyni.

Nastolatkowie postawieni przed faktem dokonanym, wrzuceni w koszmarną, obcą rzeczywistość, której zupełnie nie rozumieją i śmiertelnie się jej boją, muszą za wszelką cenę przetrwać. Stają się też jedyną nadzieją uwięzionych na sprawiedliwość. Starzy więźniowie mają bowiem wobec chłopaków ambitne plany...

Shif będzie musiał dokonać rzeczy niemożliwych. Otoczony przez ludzi, którzy tylko czyhają na jego potknięcie, aby go ponownie aresztować, albo co gorsze, uwięzić i sprzedać jako niewolnika, pozostawiony sam sobie, bez przyjaciół, bliskich, wsparcia, w wiecznym niepokoju, szuka bezpiecznego miejsca. Czy uda mu się odzyskać upragnioną wolność?

"Uciekinier" to naprawdę wstrząsająca historia. Nie zdradzę, jak ona się zakończy, powiem jedynie, że praktycznie do ostatniej strony trzyma w napięciu, nie dając odpowiedzi na to, jak się to wszystko skończy. Czytelnik podświadomie stara się szybko przeczytać opowieść Shifa do końca, chce niemalże przyspieszyć bieg wydarzeń, żeby upewnić się, czy bohater jest bezpieczny, czy może jednak nie dane mu będzie zaznać spokoju. 

Lektura mocno działa na wyobraźnię i praktycznie nie da się nie tworzyć analogii do tej sytuacji, i nie myśleć o tym, jak człowiek zachowałby się w danym momencie i czy podołałby po prostu takiej wojennej rzeczywistości. Choć "Uciekinier" jest przeznaczony dla młodego czytelnika, nie polecałabym tej książki co wrażliwszym dzieciom. Nie dałam jej także do czytania mojej 11 letniej Córce, choć mocno mnie do tego namawiała. Myślę, że dam jej jeszcze trochę czasu, pozwolę do pewnych sytuacji dojrzeć i podsunę jej ową opowieść za jakieś 2-3 lata. 

  Sardegna

"Banda Czarnej Frotté" Justyna Bednarek

Wydawnictwo: Poradnia K

Liczba stron:168

Moja ocena : 4/6

"Banda Czarnej Frotté" to trzeci tom najbardziej nietypowej książki dla dzieci, z jaką miałam do czynienia, bohaterami tej opowieści są bowiem najprawdziwsze skarpetki (tak, tak, dobrze czytacie).  Moje dzieci są z ich perypetiami na bieżąco, gdyż czytaliśmy już tom pierwszy, który okazał się mega hitem, później tom drugi, on również zrobił niezłą furorę, natomiast tom trzeci kupiła sobie moja Córka na zakończenie roku szkolnego za otrzymany bon prezentowy i to właśnie o nim będzie dzisiejszy wpis. 

Zanim przejdę do fabuły, bo "Banda Czarnej Frotté" różni się w tym względzie od dwóch swoich poprzedniczek, muszę niestety Wam się przyznać do faktu, iż mam z tą książką wielki problem. Byłam świadkiem entuzjazmu dzieci podczas lektury "Niesamowitych przygód dziesięciu skarpetek" a także ich niesłabnącego zainteresowania podczas czytania "Nowych przygód skarpetek". Natomiast przy "Bandzie" emocje były znacznie mniejsze. 

Trzeci tom serii niestety nie zrobił na nich już tak pozytywnego wrażenia, ani nie okazał się tak interesujący, jak dwa poprzednie. Nie wiem, może wynika to z faktu, iż przygody Czarnej Frotté są jedną historią, a nie opowiadaniami, jak to miało miejsce wcześniej, a jednak siła przyzwyczajenia robi swoje i w tym wypadku dzieci oczekują urozmaiconych opowiadań o różnych skarpetkach, a nie czytania jednej przygody przez całą książkę. Może ten ich brak entuzjazmu wynika z faktu, że choć "Banda" z założenia jest jedną historią, to dzieje się tam naprawdę wiele i nie zawsze ma to związek przyczynowo - skutkowy. Jest to po prostu chaos kontrolowany, ale jednak nie do końca przemawiający do dzieci. Tak sobie myślę, że może po prostu moje dzieci są na przygody skarpetek już za duże i to, co bawiło ich dwa lata temu, teraz już do nich nie trafia...

Tak, jak wspomniałam na początku powyższa książka różni się od swoich poprzedniczek faktem, że jest jedną opowieścią. Jej główną bohaterką jest czarna skarpeta frotté, która, tak jak inne skarpetki Małej Be postanawia uciec z kosza z brudną bielizną i trafia do dziury pod pralką. Czarna frotte marzy o przeżyciu niesamowitych przygód, pragnie też odnaleźć swoją zaginiona przed laty siostrę. Przechodząc przez ciąg korytarzy pod podłogą, trochę przypadkowo podąża za pysznym zapachem i trafia na statek zacumowany w porcie. Na nieszczęście (albo szczęście) dla skarpetki okazuje się, że statek właśnie wyrusza w rejs, i tym oto sposobem, Czarna Frotté trafia na pełne morze. 

I choć zapowiada się całkiem niezły początek świetnej przygody, to jednak rzeczywistość nie jest aż tak różowa, jak mogłoby się wydawać. Statek okazuje się być pirackim, a ponieważ skarpetka ma bardzo pozytywny charakter i boi się wrzucenia na pożarcie rekinom, ewakuuje się, jak najszybciej z łajby przy pomocy nieoczekiwanego przyjaciela z pod pokładu. 

W tej sposób Czarna Frotté zaczyna swoją własną morską wędrówkę, a po drodze spotyka ją wiele przygód. Nie przyjdzie jej oczywiście przeżywać ich samotnie, bo na łajbę zrobionej z łupiny kokosa trafi grupa przyjaciół: Blady Niko, wyblakła skarpeta po przejściach, Pinkerton, sławny detektyw, który ma niezwykłe zdolności, Malinowa z Truskawką, uratowana w niezwykłych okolicznościach, tęczowy poeta Kubarat oraz bracia Gromisław i Cierpisław. Oczywiście cała grupa na czele z frottową przywódczynią, będzie musi ała stawić czoła różnym przeciwnościom losu, niebezpieczeństwom, z których jedną jest atak białych rękawiczek, a drugą groźny jednooki olbrzym.

No i właśnie! Niby wszystko wydaje się być w porządku. Zapowiada się ciekawie, historyjka wydaje się być sensowna, ale w trakcie czytania całość jakby nie gra. Dla mnie przygody Czarnej Frotté to wrzucenie do jednego garnka wielu wątków i pomysłów, potrząśnięcie nimi, wymieszanie i oczekiwanie, że da to fajne efekty. W rezultacie dzieciom ciężko rozeznać co i jak, a nawet podążać za tą opowieścią. Za dużo jest tutaj tego chaosu, w chaosie. To, co w części pierwszej i drugiej było zabawne, świeże i śmieszne, w części trzeciej jest takim trochę odgrzewanym kotletem. Chociaż mogę się mylić i młodszym czytelnikom się ten misz masz spodoba. U moich dzieci niestety nie zaiskrzyło, a i mnie bardziej podobały się skarpetki w poprzedniej, opowiadaniowej wersji.

Przeczytaj także:

• "Najgorsze Dzieci Świata" David Walliams
• "Pippi Pończoszanka" Astrid Lindgren
• "Podróże Tappiego po Szumiących Morzach" Marcin Mortka

Sardegna

PRZEDPREIMIEROWO "Best Seler i tajemnica rodu Kokosów" Mikołaj Marcela

 

Wydawnictwo: Wydawnictwo Literackie

Liczba stron: 192

Moja ocena : 5/6

"Best Seler i tajemnica rodu Kokosów" to jedna z bardziej wyczekiwanych przeze mnie, jesiennych premier. Na kontynuację vege historii i kryminalnych przygód szeryfa Best Selera, czekałam z wielką niecierpliwością i emocjonowałam się nią chyba bardziej, niż moje dzieci. A wszystko to za sprawą genialnej opowieści, w której to główną rolę odgrywają, nie kto inny, tylko warzywa i owoce we własnej osobie. 

Pierwszy tom vege kryminału dla dzieci i nie tylko, autorstwa Mikołaja Marcela, czyli "Best Seler i tajemnica znikających warzyw" bardzo nam się podobał, o czym zresztą pisałam w TYM wpisie. Moje dzieci emocjonowały się nieziemsko, a ja nie wiedziałam właściwie, czy bardziej są zaaferowane i czekają na rozwiązanie zagadki kryminalnej, boją się, bo jednak historia "Best Selera" ma typową formułę kryminału, więc trzyma w napięciu i ma momenty grozy, czy może bardziej ich to wszystko bawi i śmieszy. Stąd też, kiedy tylko dostaliśmy możliwość przeczytania przedpremierowo "Tajemnicy rodu Kokosów" od razu odłożyliśmy czytaną wieczorem powieść i zajęliśmy się właśnie tą książką.

Tym razem opowieść przenosi czytelnika do Owocowic, czyli drugiej obok Jarzynowa krainy, w której, jak można się domyślać mieszkańcami są owoce przeróżnych gatunków. Spokojne zazwyczaj miasteczko zostaje sparaliżowane tajemniczym zniknięciem kolejnych owoców. Pierwsza ginie Wiórka Kokos, ale jej zniknięcie nie wzbudza jeszcze paniki w mieszkańcach, ot, mogła po prostu wyjechać z miasta. Natomiast w momencie, kiedy  kolejne owoce: Bono Winogrono, Delgado Awokado i Liwka Oliwka, znikają bez wieści, sytuacja staje się już naprawdę nieciekawa. 

Jako że sława szeryfa Best Selera w odnajdywaniu zaginionych warzyw (o czym opowiada tom pierwszy) dociera nawet do Owocowic, do Jarzynowa przybywa przedstawicielka bogatej rodziny Kokosów, prawniczka Apolonia Aronia, która zwraca się do Besta z propozycją, aby zajął się sprawą zaginionej Wiórki Kokos. Szeryf, choć początkowo oporny, decyduje się na podjęcie wyzwania i za namową trzech sióstr Brukselek, postanawia pomóc odnaleźć zaginione owoce. Analizując dokładnie dokumentację zebraną przez Gustawę Morelę, próbuje dojść do prawdy i wyjaśnić, kto stoi za porwaniem Wiórki. 

Podejrzani się mnożą, bo zarówno bogata rodzina Kokosów ma swoje za uszami, próbując ukryć przed światem pewne niecne sprawki, jak i podejrzane towarzystwo owoców zamieszkujących Buszowo, nieciekawą dzielnicę Owocowic, cieszącą się złą opinią, wie co nieco na temat zniknięcia poszczególnych owoców. Do tego, po okolicy krąży plotka, że w mieście grasuje przetwór. Kilka owoców poświadcza, że go widziało, ale właściwie nie potrafią nic konkretnego na jego temat powiedzieć.

Best będzie mógł liczyć na wsparcie Melki, Kornelki i Rachelki, a także Giorgio Ananasa, który przybywa do Owocowic, aby po porwaniu, o którym czytaliśmy w tomie pierwszym, spotkać się w końcu ze swoją dawno nie widzianą rodziną. Melka i Giorgio, po wydarzeniach, które wspólnie przeszli trzymają się razem, jednak w ich przyjaźni pojawi się wyraźny rozłam. Jakby tego było mało, Rachelka jest świadkiem dziwnego zdarzenia, jednak nikt nie wierzy malutkiej brukselce i nie chce wysłuchać tego, co ma do powiedzenia. W sprawie pojawia się więcej pytań, niż odpowiedzi. Przetwór grasuje po Owocowicach, a nowe postacie dramatu pojawiają się, jak grzyby po deszczu. Jak skończy się ta historia?

"Tajemnica rodu Kokosów" jest świetną kontynuacją "Zagadki znikających warzyw". W pewnym stopniu jest do niej bardzo podobna, również ma typową konstrukcję kryminału, stopniuje napięcie, pokazuje sprawę z różnych perspektyw, prezentuje całą gamę bohaterów, z których każdy wydaje się być podejrzanym. Z drugiej jednak strony mocno się od tej pierwszej części różni, przede wszystkim tym, iż jest bardziej "dorosła". W drugim tomie znajdziemy wiele nawiązań do współczesnej kultury, znanych w popkulturze osób czy wydarzeń. Rodziców będzie to zachwycać, śmieszyć i bawić, dla dzieci, zwłaszcza tych młodszych okaże się kompletnie niezrozumiałe. Również sama fabuła "Tajemnicy rodu Kokosów" jest bardziej poważna. Zawirowania w Owocowicach, skomplikowane relacje rodzinne czy towarzyskie mogą przytłoczyć dzieciaki, natomiast dorośli będą czuli się, jak ryby w wodzie, mając wrażenie, że śledzą najlepszą aferę na miarę plotkarskich tabloidów.

Nie zmienia to akurat faktu, że Autor wpadł na świetny pomysł, o czym zresztą już pisałam, a ulokowanie warzyw i owoców w głównych rolach kryminalno - obyczajowej opowieści jest strzałem w dziesiątkę. Te wszystkie nawiązania, mądry humor, stopniowanie napięcia, przebudowanie historii, aby była przeznaczona dla dzieci, petarda po prostu! Wielkie brawa za pomysłowość! Bardzo polecam, zarówno "Best Selera i zagadkę zaginionych warzyw", jak i "Tajemnicę rodu Kokosów". Historia spodoba się nie tylko najmłodszym czytelnikom, ale również dorosłym, zwłaszcza tym, którzy lubią niebanalne opowieści napisane z przymrużeniem oka.

Przeczytaj także:

• "Best Seler i zagadka znikających warzyw" Mikołaj Marcela
• "Charlie i fabryka czekolady" Roald Dahl
• "Dlaczego rekiny nie chodzą do dentysty?" Christian Dreller, Petra Maria Schmitt

Sardegna