"Księżniczka z lodu" Camilla Läckberg

Wydawnictwo: Czarna Owca

Liczba stron: 427

Moja ocena : 5/6

Ależ się cieszę, że w tym roku, w listopadzie, znowu miała miejsce akcja Czytaj PL, polegająca na pobraniu darmowego kodu QR, dzięki któremu przez miesiąc, zupełnie za darmo, można było mieć dostęp do wybranych tytułów. W 2016 pierwszy raz skorzystałam z akcji i przesłuchałam "Lśnienie" Kinga, które udostępnione było w postaci genialnego słuchowiska. W tym roku również postanowiłam skłonić się w stronę audiobooka i sięgnęłam po "Księżniczkę z lodu" Camilli Läckberg. 

Wybrałam akurat ten tytuł, ponieważ od lat na półce mam całą, czarną serię o Fjällbacke (najnowszą "Czarownicę" dostałam na święta), ale oczywiście jeszcze nie dotarłam do momentu, żeby się za nią zabrać. Przeczytałam w prawdzie pięć z dziewięciu tomów, zupełnie nie po kolei i na wyrywki, bowiem owego czasu, kiedy nie miałam jeszcze kompletu na własność, sięgałam po te części, które były akurat dostępne w bibliotece. Potem zaczęłam dokupywać pojedyncze tomy, i wyszło, jak wyszło. 

Z całej serii: "Księżniczka z lodu", "Kamieniarz", "Kaznodzieja", "Ofiara losu", "Niemiecki bękart", "Syrenka", "Fabrykantka aniołków", "Latarnik", "Pogromca lwów", "Czarownica" przeczytałam tom #3, #5, #6, #7 i #8. Nie muszę chyba dodawać, że robiłam to w kolejności zupełnie przypadkowej. Jak więc sami widzicie, chaos w czytaniu serii to moje drugie imię. W każdym razie, kiedy okazało się, że "Księżniczka..." jest dostępna w aplikacji, dało mi to impuls do nieplanowanego sięgnięcia po tom pierwszy i poznania początku historii znajomości Eriki i Patrica we Fjällbacke.

Kiedy zaczęłam odsłuchiwanie audiobooka, fabuła powieści tak mnie wciągnęła, że przypomniałam sobie, dlaczego tak lubię Autorkę i kiedyś chciałam mieć czarną serię na własność. Żeby więc przyspieszyć całą akcję i szybciej poznać zakończenie historii ... wyjęłam książkę z półki i zaczęłam ją czytać. Nie pytajcie o logikę.  

W każdym razie Czytaj.PL dało mi impuls, za który dziękuję, jednak w tym wypadku zwyciężył papier, a ja tym sposobem wzbogaciłam listę lektur Z półki 2017 o kolejny egzemplarz (13/?).

W historiach obyczajowo - kryminalnych, które tworzy Camilla Läckberg, jest coś takiego, co powoduje, że chce się je czytać "na raz". Mimo że nie są one wolne od niedoskonałości, zwłaszcza w przypadku motywów, związanych z życiem prywatnym bohaterów, czy faktem, że wątki osobiste wysuwają się na pierwszy plan, tłumiąc sprawę kryminalną, to jednak całość czyta się naprawdę dobrze i z przyjemnością. Zgodzę się z faktem, że czasami tej prywaty jest za dużo, jednak dla mnie historia Eriki i Patrica oraz ich bliskich, jest równie ważna, jak prowadzone przez nich śledztwo.

Jak zatem zaczyna się ta opowieść? Erika, która właśnie straciła rodziców, wraca do Fjällbacke, żeby wraz ze swoją siostrą Anną, uporać się ze sprawami spadkowymi. Kiedy przez przypadek odkrywa zwłoki swojej koleżanki z dzieciństwa Aleksandry Wijkner, wciągnięta zostaje w nieformalne śledztwo wyjaśnienia przyczyn jej śmierci. Jako że Erika na co dzień zajmuje się pisarstwem, postanawia zebrać materiały o swojej zmarłej przyjaciółce w jedną publikację. Szukając informacji i badając przeszłość Alex, zaczynają targać nią wątpliwości, czy aby na pewno śmierć kobiety była samobójcza. Jednocześnie sprawę kryminalną nadzoruje Patrick Hedström, dawny, szkolny kolega Eriki. Między bohaterami coś zaczyna iskrzyć, a przy okazji łączą swe siły w prowadzeniu śledztwa.

Cały wątek kryminalny i odkrywanie prawdy o śmierci Alexandry jest dość rozbudowany i naprawdę zaskakujący. Szczegóły wyłaniają się stopniowo, poszczególne warstwy opowieści odsłaniane są systematycznie, aby w finale wszystkie sekrety mogły ujrzeć światło dzienne. Jako że Fjällbacka to niewielkie, rybackie miasteczko, z zżytą ze sobą społecznością, niektóre tajemnice będą bardzo skrzętnie ukrywane przed światem. Erika i Patrick wspólnie stawią czoło wszystkim tym, dla których odkrycie prawdy o Alex może okazać się bardzo niewygodne.

Przeczytanie pierwszego tomu serii zajęło mi dosłownie dwa wieczory. Pokazało początki znajomości pary bohaterów, pozwoliło też zorientować co do relacji Eriki z Anną, która przeżywa trudne chwile w swoim małżeństwie. Wątek sióstr będzie rozwijał się równolegle w kolejnych tomach, więc istotne jest poznanie ich historii od samego początku. Cieszę się, że miałam okazję w końcu przeczytać "Księżniczkę z lodu". dzięki temu będzie mi łatwiej zabrać się za kolejne tomy, by móc w końcu się pochwalić, że znam od A do Z całą serię o Fjällbacke.

Sardegna