"Głos" Arnaldur Indriðason

Wydawnictwo: Biblioteka Akustyczna
audiobook: czas trwania 8 h 32 minuty
Moja ocena : 4/6
lektor: Andrzej Ferenc

Jak nie czytam kryminałów, to nie czytam. Ale jak wpadam w ciąg, to na całego! Kolejna skandynawski przykład gatunku, tym razem w formie audiobooka. 

Zawsze wolno odsłuchiwałam audiobooki, ale ostatnio się wyrabiam i udało mi się znaleźć kolejne przyjazne miejsce, poza samochodem, do ich przyswajania.

Wkładam słuchawki i odsłuchuję treść, przeglądając jednocześnie "pożeracze czasu" na laptopie. Nie mam wtedy poczucia zmarnowanego czasu, ale zaznaczam, ta forma sprawdzi się tylko dla osób, które mają podzielność uwagi. W przeciwnym razie, nic z tego. Jeżeli do 'domowego" odsłuchiwania dołączę jeszcze mój ulubiony sposób, czyli w trakcie jazdy samochodem, zamiast słuchania radia, może uda mi się skorzystać z większej ilości audiobooków niż dotychczas. 

Arnaldur Indriðason jest twórcą całej serii spraw kryminalnych z komisarzem Erlendurem w roli głównej, jednak dla mnie było to pierwsze spotkanie z pisarzem. Po "Statku śmierci", który też reprezentuje islandzką literaturę kryminalną, "Głos" dostarczył mi zupełnie innych wrażeń czytelniczych. Mniej było w nim grozy i atmosfery niepokoju, więcej typowej zagadki kryminalnej i dążenia do rozwiązania sprawy morderstwa.

W pokoju hotelowym w Rejkjawiku, w dziwnej pozie i jeszcze dziwniejszym przebraniu, zostaje znaleziony martwy portier. Mężczyzna, który nie wadził nikomu, nie miał żadnych problemów z prawem, ani tez bliskich znajomych czy rodziny, zostaje zasztyletowany. Morderstwo wstrząsa pracownikami hotelu, którzy pozornie nie mają z tym nic wspólnego. W trakcie prowadzenia śledztwa, wychodzą jednak na jaw ich ciemne sprawki i relacje poza zawodowe, które mogą mieć powiązanie ze sprawą morderstwa.

Erlendur natrafia też na istotny szczegół z przeszłości zamordowanego. Okazuje się bowiem, że cichy i niepozorny portier był owego czasu, gwiazdą dziecięcego chóru i odnosił spore sukcesy. Czy ten fakt ma coś wspólnego z jego zabójstwem? Kto mógł zaplanować śmierć samotnego człowieka? Jaki szczegół chciał w ten sposób ukryć?

W trakcie śledztwa światło dzienne ujrzą fakty, których ujawnienia nikt się nie spodziewał. Kim tak naprawdę był Sigurdur? I jaka rolę w tym temacie odgrywali jego rodzice?

Gdybym miała w trzech słowach scharakteryzować "Głos", powiedziałabym: ciemno, zimno i ponuro. I to nie tylko w kwestii atmosfery i aury, otaczającej Islandię, ale też i tego, co tkwi w duszach bohaterów powieści. Każdy ma tajemnice, ale niektóre z nich powinny siedzieć głęboko ukryte. 

Komisarz Erlendur też nie ma łatwego życia. Walczy z poczuciem porażki wychowawczej względem swoich dzieci, którym nie poświęcał w dzieciństwie zbyt wiele uwagi. Jego córka, narkomanka, nie potrafi się ogarnąć po stracie dziecka, a on sam nie umie jej w żaden sposób pomóc. Jego troski będą pogłębiały się tylko wraz z drugą sprawą, którą przyjdzie mu prowadzić, dotyczącą znęcania się fizycznego nad małym chłopcem. 

Będzie przygnębiająco i nieco refleksyjnie, zwłaszcza w kwestii rozważań nad sposobem wychowania własnych pociech.

Sam sposób rozwiązywania zagadki morderstwa Sigurdura i wyjaśnienie sprawy, toczyło się dość wartko, jednak akcję "opóźniały" rozważania komisarza nad przeszłością swoją i swojej córki. W tej kwestii "Głos" przypominał mi trochę powieść Mankella "Nim nadejdzie mróz", która wydała mi się bardzo przegadana. 

Trudność w odsłuchiwaniu sprawiały też trudne do zapamiętania, a co dopiero do wymówienia, nazwiska bohaterów. Z tym jednak doskonale poradził sobie lektor, pan Andrzej Ferenc, którego interpretacja sprawiała, że obce wyrazy stawały się przyjemnie brzmiące. Lektor w ogóle spisał się doskonale. Jego głos nadawał tempa i sprawiał, że mimo zwalniających akcję, momentów, całość słuchało się bardzo dobrze.

W ostatecznej ocenie książka dostaje czwórkę. "Głos" zaliczam do październikowego wyzwania Trójka e-pik. 

Sardegna