"Obca" Diana Gabaldon

Wydawnictwo: Świat Książki

Liczba stron: 710

Moja ocena : 5/6

Pamiętacie mój świąteczny prezent? Pięć pierwszych tomów autorstwa Diany Gabaldon, które dostałam od męża pod choinkę? Oto pierwszy z nich "Obca"! Przeczytanie tej książki to jednocześnie mój osobisty sukces. Dlaczego? Bo zawsze otrzymane prezenty chowałam głęboko na regał, zostawiając na nieokreślone później. Ważniejsze zobowiązania, stos wydawniczy, książka własna może poczekać, znacie te wymówki ... A figa! Nie będzie czekać! Zabrałam się za nią tuż po świętach i w sumie przeczytałam bardzo szybko.
Nie byłoby w tym nic dziwnego, w końcu czytanie 700 stronicowych powieści czasami zajmuje mi dwa, trzy dni. W przypadku tej serii jednak, druk jest tak niewielki, że ilość tekstu na stronie jest autentycznie ogromna. To nieco wydłużyło czas czytania, ale nie zniszczyło przyjemności płynącej z lektury. Bo przyjemności z czytania było całkiem sporo, choć niektórzy nie podzielą mojego zdania i będą mieli je zupełnie odmienne.

Nie ma co czarować, "Obca" to romans. Nie żadna powieść fantastyczna, historyczna czy inna. Oczywiście zawiera w sobie te wątki, ma bardzo rozbudowane tło historyczne, związane z wydarzeniami w Szkocji w XVIII wieku (choć podobno nie do końca prawdziwe), ale nie to jest w powieści najważniejsze. Pierwsze skrzypce grają Clarie i Jamie. Dlatego po książkę sięgać powinny osoby, które mają ochotę na taką historię. W innym wypadku przedzieranie się przez 700 stron może być prawdziwą udręką.

Co zatem ma w sobie ta seria, że sięgają po nią miliony czytelniczek? Niby nic zaskakującego, co bowiem mogłoby być niezwykłego w romansie z przed lat. Otóż w przypadku "Obcej" sprawa wygląda nieco inaczej.

Właśnie zakończyła się II Wojna Światowa, i Clarie, pielęgniarka z frontu wraca do swego męża Franka. Aby umocnić swe małżeństwo nadwątlone zawieruchą wojenną, młodzi udają się oni w podróż do urokliwej i spokojnej Szkocji, a tam, pod wpływem nieznanej siły, tajemniczej mocy przyrody, wiedźm czy innych czarów, Clarie przenosi się do tego samego miejsca, tylko dwieście lat wstecz. Na początku kobieta jest przerażona, ale  przyzwyczajona do stawiania czoła trudnym sytuacjom, nie poddaje się strachowi nawet wtedy, kiedy trafia w ręce wojowniczo nastawionych Szkotów. 

Losy Clarie w XVIII wiecznej Szkocji pełne będą niesamowitych przygód. Dziewczyna przeżyje na własne skórze wydarzenia, o których czytała w historycznych książkach męża. Momentami będzie drżała o własne życie, uciekała przed niebezpieczeństwem, chroniła się przed wrogiem, ale  w tej niezwykłej rzeczywistości znajdzie też sprzymierzeńców, przyjaciół a nawet miłość.

Clarie, początkowo traktowana przez Szkotów, jak angielski szpieg, trafia do siedziby szkockiego klanu MacKenzie, w którym twardą ręką władzę sprawują Colum i jego brat Dougal. Na początku traktowana nieufnie, z czasem jednak zyskuje akceptację braci, głównie dzięki swoim medycznym umiejętnościom. Poznaje lepiej społeczność klanu, zaprzyjaźnia się, a w rezultacie zakochuje w jednym z podopiecznych Dougala. 

Jamie Fraser okazuje się jednak być kimś więcej niż tylko zwyczajnym pomocnikiem, a jego historią można by obdzielić kilkunastu ludzi. Swoją postawą imponuje Clarie, nie brakuje mu też charakteru i odwagi. Nie dziwi więc fakt, że dziewczyna jakby zapomina o swoim życiu doczesnym i wkręca się w XVIII wieczną przygodę.

I wokół tego kręci się właściwie cała powieść, ale uspokajam, nie opiera się ona na cukierkowej relacji pełnej ochów i achów. Sporo się dzieje w otoczeniu Clarie i Jamie'go, a niespokojne czasy nie sprzyjają sielance, więc większość wydarzeń, w jakich przychodzi uczestniczyć bohaterom, dzieje się "w drodze".

Sporo w powieści jest scen erotycznych, ale spokojnie, "Obca" to nie "50 twarzy Gray'a". Erotyka jest tylko dodatkiem do fabuły, a nie jej istotą, więc mnie osobiście to w żaden sposób nie przeszkadzało.

Podobała mi się "Obca" i to nawet bardzo! Cała historia przypomina mi trochę początkowe tomy "Sagi o Ludziach Lodu" (kto czytał, ten wie, o czym mówię). Surowość, niebezpieczeństwo, potomkowie, klany, wierzenia, magia, czarownice i miłość. Taka prawdziwa, jak z bajki.

Stawiam 5/6 i mam nadzieję, że scharakteryzowałam Wam powieść na tyle, że zainteresowane osoby będą wiedziały, czego mniej więcej można po tej historii się spodziewać. W najbliższym czasie na pewno zabiorę się za tom II, a później za kolejne, bo już wiem, że muszę skompletować sobie całą grubaśną serię.

Sardegna