"Opowieści z Narni. Srebrne krzesło" S.C. Lewis

 Wydawnictwo: Media Rodzina
Liczba stron: 234

Moja ocena : 5/6

Ze "Srebrnym krzesłem", czyli czwartą częścią "Opowieści z Narnii" było tak: po przeczytaniu "Podróży Wędrowca do Świtu" zrobiliśmy sobie, jak zwykle po każdej części Narnii, przerwę. W tym czasie przeczytałam dzieciom czwarty tom "Nikiego i Tesli", a potem postanowiłam podsunąć im jakieś nowości. Co ciekawe, nie bardzo zaiskrzyło. Początek jednej książki okazał się zbyt poplątany, inna oparta na motywach znanej gry (z której akurat moje dzieci nie korzystają), niezbyt zrozumiała, stąd też spytałam, na co mają teraz ochotę. I wtedy Młody bez zastanowienia krzyknął, że na kolejną część Narnii. Zdziwił mnie trochę ten mój Dziewięciolatek, ale też i zaskoczył pozytywnie. No bo sami powiedzcie, ja się produkuję, wyszukuję nowości, które mają dostarczyć im jakiś nowych wrażeń, a dzieci potrzebują czegoś innego. Instynktownie chyba wiedzą, w którą stronę podążać, i które historie są po prostu dobre.  

Czwarty tom przygód dzieciaków w Narnii jest trochę nietypowy, nie spotkamy w nim bowiem, ani Łucji, ani Zuzanny, Piotra czy Edmunda. Głównym bohaterem tej opowieści jest Eustachy, czyli nieznośny kuzyn rodzeństwa Pevensi, który dołączył do ekipy w tomie trzecim, oraz Julia Poole, nowa postać w serii. Aktualnie Eustachy nie jest już rozwydrzonym, niemiłym dzieciakiem, tylko fajnym i rozsądnym chłopcem, a w głównej mierze wpływ na to miały przygody na "Wędrowcu do Świtu". Eustachy chodzi do szkoły z internatem, w której panują nie do końca pozytywne relacje z rówieśnikami, a uczennicą tej szkoły jest właśnie Julka Poole, słaba i strachliwa dziewczyna, ofiara gnębiona przez silniejszych kolegów.

Pewnego dnia Eustachy pomaga Julce schować się przed prześladowcami i przy okazji opowiada jej w skrócie o swojej przygodzie w Narnii. Julka nie wierzy oczywiście, że takie wydarzenie mogło mieć miejsce, jednak zmienia zdanie, kiedy ucieczka przed gnębiącymi ją dzieciakami prowadzi ją oraz Eustachego do tajemniczej krainy. Początkowo miejsce to zdaje się być Narnią, ostatecznie jednak bohaterowie zostają przeniesieni na Kraniec Świata, na skutek nieszczęśliwego zbiegu okoliczności zostają także rozdzieleni, w wyniku czego Julka na osobności ma możliwość spotykania samego Aslana. Lew przekazuje jej bardzo ważną wiadomość, a właściwie pewne wskazówki, mogące przydać się w przyszłości, pojawienie się bowiem dzieci w Narnii nie jest przypadkowe. Będą mieli oni bardzo ważne zadanie do wykonania, a wskazówki im w tej misji pomogą. 

Jako że dziewczynka w ogóle nie rozumie znaków, nie ma pojęcia kim jest Aslan, kiedy ponownie spotyka się z Eustachym, ich początkowe działania są bardzo chaotyczne. Do tego, Julka bardzo podniecona perspektywą pojawienia się w magicznej krainie, przegapia pierwszy znak. Na szczęście dzieci szybko szybko naprawiają swój błąd, wracają na właściwe tory i odkrywają, na czym będzie polegało ich zadanie. 

Otóż w Narnii od ostatniej wizyty dzieciaków minęło kilkadziesiąt lat. Król Kaspian jest już wiekowym staruszkiem, do tego, aktualnie bardzo cierpiącym, ponieważ jego jedyny syn Rillian kilkanaście lat temu zaginął i nie ma po nim żadnego śladu, swoje lata ma też karzeł Zuchon, który wita bohaterów w porcie Ker-Paravelu. Eustachy i Julka zostają zaproszeni na sejm sów i puchaczy, gdzie poznają bliżej historię zaginięcia królewicza i zostają nakierowani do działania i odnalezienia Rilliana według wskazówek Aslana. 

Bohaterowie wyruszają na poszukiwanie księcia, wychodząc poza granice Narnii, kierują się znakami, chociaż nie jest to łatwe. Po drodze przytrafia się im wiele niesamowitych przygód, a będą one, jak do tej pory, chyba najbardziej niebezpieczne z wszystkich tomów "Opowieści...". Na dzieci czyhać będzie całe miasteczko niezbyt przyjaźnie nastawionych olbrzymów, a także wiedźma, która jest równie złą postacią, jak Biała Czarownica z tomu pierwszego, o ile nie gorszą. 

Jeśli chodzi o poziom, czwarta część spokojnie dorównuje "Księciowi Kaspianowi" a także "Podróży Wędrowca do Świtu". Nie sądzę, aby mogła równać się z "Lwem, czarownicą i starą szafą", ale z początkiem tej opowieści bardzo trudno jest stawać w szranki. W każdym razie, nie mogę się w żaden sposób przyczepić do fabuły tomu czwartego. Jedyne co może czytelnikowi przeszkadzać, to fakt, iż w tej części nie występuje żaden z rodzeństwa Pevensi, natomiast Eustachy i Julka, wydający się bohaterami drugoplanowymi, nagle stają się pierwszoplanowi, i to o ich przygodach opowiada cały tom. To właśnie ten aspekt na początku bardzo przeszkadzał moim dzieciom, jednak po czasie przyzwyczaili się również i do tych bohaterów.

"Srebrne krzesło" ogólnie jest tomem dość mrocznym, w którym na bohaterów czeka wiele niebezpiecznych wyzwań. Tajemnica, z którą bohaterowie będą musieli się zmierzyć jest naprawdę emocjonująca, a dzięki wskazówkom Aslana staje się, o ile to w ogóle możliwe, jeszcze ciekawsza.

Myślę, że za jakiś czas sięgnę z dzieciakami i po piąty tom serii. Musimy w końcu poznać całość "Opowieści z Narnii", a wszystkim, którzy jeszcze tego cyklu nie czytali, również dorosłym, bardzo polecam i gwarantuję, że będziecie się świetnie przy lekturze bawić!

Przeczytaj również:

•  "Opowieści z Narnii. Lew, Czarownica i stara szafa" C. S. Lewis 
•  "Opowieści z Narnii. Książę Kaspian" C.S.Lewis 
•  "Opowieści z Narnii. Podróż Wędrowca do Świtu" C.S. Lewis - 5

Sardegna