"Pitu i Kudlata w opałach" Leszek K. Talko

Wydawnictwo: Znak

Liczba stron: 262

Moja ocena : 6/6

Pitu i Kudłata wchodzą na wyższy stopień wtajemniczenia. Choć może raczej powinnam napisać, ze to Mama i Tata Pitu i Kudlatej uzyskują ten poziom, bo o ile ogarnięcie dzieciaków w wersji mini  już trudne do ogarnięcia, to ogarnięcie dzieciaków w wersji midi (aż się boję, co będzie z wersją maxi!) dla rodziców, to już prawie hardcore!

Pitu i Kudlata dają radę. Świetnie radzą sobie praktycznie w każdej sytuacji życiowej i nie mają z tym żadnego problemu. Gorzej z ich rodzicami. Jacyś tacy nieżyciowi są, drżą o byle co, stresują się niepotrzebnie, nerwowi strasznie. Ech... szkoda gadać, co w ogóle dorośli wiedzą o życiu... przeszkadzają tylko w dobrej zabawie i przeżywaniu prawdziwej przygody.

Sporo się dzieje w życiu tych sympatycznych i szalonych dzieciaków. Od czasu, kiedy mieszkają poza miastem, mają o wiele więcej możliwości spędzania wolnego czasu. Dobrze, że nie o wszystkich wiedzą rodzice, bo zabronili by tylko, albo wprowadzili jakieś zasady. A po co to komu? Żeby zepsuć zabawę? Pitu i Kudłata są przecież samodzielni, do szkoły chodzą, prawie dorośli są, więc bez przesady. Wiedzą, co, gdzie, kiedy, po co i dlaczego. Umieją zadbać o siebie i kolegów. 

Taki na przykład Pitu, świetnie radzi sobie na obozie wakacyjnym, wprowadzi w tajniki podwórkowych zabaw eleganckiego kolegę z miasta, nauczy Kudłatą dobrych manier, a nawet wykuje historię do kartkówki, grając w gry komputerowe. A Kudłata? Nie może przecież być gorsza od brata. W szkolnym przedstawieniu zagra najbardziej interesującą rolę, nauczy Pitu, jak namawia się rodziców do kupna wymarzonej zabawki, oszołomi koleżanki z klasy, a nawet zostanie mumią, jak trzeba będzie.

Dla dzieciaków nie ma rzeczy niemożliwych. A że rodzice czasem coś ponarzekają? Rodzice tak już mają, że marudzą. Można powiedzieć, że marudzenie to integralna część bycia rodzicem. Nic nowego...

Lepiej już wymyślić nową zabawę, albo pograć w piłkę z kolegami, albo w coś na komputerze, niż analizować zachowanie Mamy i Taty. To i tak nic dobrego nie przyniesie...

Świat widziany oczyma dziecka może być wyjątkowo pouczający. Trochę może przerażający i nie do ogarnięcia dla przeciętnego "nie rodzica", ale na pewno daje do myślenia. A kiedy sobie człowiek już pomyśli na ten temat, to zostaje mu tylko uśmiechnąć się od ucha do ucha i pokiwać ze zrozumieniem głową.

Wszystko jasne!

Dwadzieścia opowiadań, których narratorami są na przemian Pitu i Kudłata, nie pozwolą się Wam nudzić. Na smutną minę też nie pozwolą, ani na odłożenie książki lub czytanie z doskoku. Jak macie w zasięgu wzroku to szalone rodzeństwo, to musicie tylko im poświęcić czas (dosłownie i w przenośni). Nie ma lekko!

Jeśli jesteście ciekawi, co działo się kiedy Pitu i Kudłata byli słodziutkimi bobasami, zerknijcie tu: "Dziecko dla odważnych"

A jeśli macie w domu własnego Pitu i Kudlatą, to zostawcie już tego bloga i sprawdźcie, czemu w drugim pokoju jest tak cicho...

Sardegna