"Lokator do wynajęcia" Iwona Banach

Wydawnictwo: Nasza Księgarnia
Liczba stron: 410

Moja ocena : 3/6

Jestem rozdarta i źle mi z tym... Zaraz Wam wytłumaczę dlaczego...

Uwielbiam Iwonę Banach! Pokochałam jej twórczość z dniem przeczytania ostatniej strony "Pocałunku fauna", z którym zapoznałam się zupełnie przypadkowo, jakieś pięć lat temu. Jednak od tamtej pory, wrażenie, jakie wywarła na mnie lektura, tkwi we mnie głęboko i daje o sobie czasem znać.

Oszalałam z emocji, kiedy dowiedziałam się, że Iwona Banach będzie gościem na TK w Katowicach i będę mogła poznać ją osobiście i poprosić o wpis do mojego sfatygowanego Fauna.

Równie mocno podekscytowałam się jej nową, owego czasu, powieścią "Szczęśliwy pech". Lektura dostarczyła mi jednak nietypowych wrażeń. Dostałam sympatyczną, zabawną powieść, zupełnie inną niż "Pocałunek fauna" i trochę niepasującą mi do autorki, którą "znałam". Ostatecznie jednak, książkę czytało mi się całkiem przyjemnie (o moich wrażeniach można przeczytać TU), więc jako fanka, przyjęłam nową powieść Iwony Banach, jako kolejną odsłonę jej twórczości.

Kiedy na rynku pojawił się "Lokator do wynajęcia" w serii Babie Lato, nie oczekiwałam już poważniejszej lektury, tylko właśnie coś zabawnego, w stylu "Szczęśliwego pecha". Sympatyczną, kobiecą powieść, która mnie rozśmieszy i mile spędzę przy niej czas. Niestety tak się nie stało i dlatego jestem rozdarta, między moją sympatią do autorki a wrażeniami z lektury "Lokatora ...". Jednak inaczej ocenić nie mogę ...

Sam pomysł na powieść jest bardzo trafiony i oryginalny. Michalina, pracująca w profesji lokatorki do wynajęcia, wraz z przyjacielem Noldim, tworzą przedziwną parę, która podejmuje się opieki nad nieco zapuszczoną posiadłością w Zakopanem. Miśka nie jest zbyt pozytywnie nastawiona do górali i góralskiej kultury, ale jak zlecenie, to zlecenie, więc dziarsko bierze się do swoich obowiązków. W całej akcji pomaga jej Noldi, poczciwy olbrzym, trochę fajtłapa, ale dusza człowiek, który za Miśką wskoczyłby w ogień. Pilnowanie posesji nie będzie jednak prostym zadaniem, bowiem okaże się, że w willi straszy, sąsiadkami są dwie szalone staruszki, a na strychu mieszka dziki lokator. Do tego, w pobliżu willi znaleziono zwłoki, ktoś przekopuje okolicę, robiąc olbrzymie doły w ziemi, a w wynajętym domu ktoś lub coś rzuca nożami. Konfrontacja z miejscową i zamiejscową policją też nie należy do najłatwiejszych, podobnie zresztą, jak dogadanie się góralami.

Ileż to niesamowitych sytuacji może się dziać się w pozornie spokojnym Zakopanem. A dzieje się, dzieje... momentami aż za dużo...No właśnie ...

I tu zaczyna się mój problem. Książka zdobywa na blogach bardzo pozytywne opinie, więc tym bardziej jest mi przykro, może coś z tym moim poczuciem humoru jest nie tak, w każdym razie powieść mnie nie rozbawiła, nie rozweseliła, a co gorsza, bardzo zmęczyła.

Nie potrafiłam wkręcić się w perypetie głównych bohaterów i nie poczułam do nich sympatii. Bardzo chciałam, starałam się jak mogłam, jednakże nawał dialogów, gry słów, przejęzyczeń, niedomówień, między bohaterami, tak odwracał moja uwagę od akcji, że nie nadążałam za sytuacją. Coś, co powinno mnie z zasady bawić (i rzeczywiście bawiło w "Szczęśliwym pechu"), tutaj nie zagrało. Irytowali mnie strasznie praktycznie wszyscy bohaterowie, którzy potrafili zwyczajne zapytanie zmienić w szaloną wymianę myśli i skojarzeń. O ile takie zabawne niedomówienie, w danym momencie jest wskazane, to w "Lokatorze ... " moim zdaniem, zaszło jakieś "przedawkowanie" gagów, żartów i przejęzyczeń.

Może nie potrafiłam na luzie popłynąć z falą tego dowcipu, nie wiem, co nie zagrało, ale skłamałabym, gdybym oświadczyła, że powieść mi się podobała. No i przykro mi trochę z tego powodu. Nie poddaję się jednak i czekam na kolejną powieść Iwony Banach. Mam nadzieję, że teraz się nie zawiodę.

Sardegna