"Prowincja pełna snów" Katarzyna Enerlich

Wydawnictwo: mg

Liczba stron: 279

Moja ocena : 5/6

Kiedy potrzebuję oddechu i lektury, która na sto procent wprowadzi w moje życie spokój, ład i porządek, sięgam po Prowincję. Jakimś niespotykanym zbiegiem okoliczności, każdy kolejny tom trafia do mnie w momencie, kiedy najbardziej go potrzebuję. Jakaś niesamowita siła przyciąga mnie do kolejnych części serii Kasi Enerlich, a lektura utwierdza mnie tylko w przekonaniu, że znowu jestem we właściwym miejscu, we właściwym czasie, i z właściwą książką w rękach. 

Ostatnio na fb padło pytanie, o czym właściwie są te Prowincje. Wypowiedziałam się w dyskusji, choć rzadko to robię, że dla mnie seria ta opowiada o docenianiu wartości zwyczajnego dnia i czerpania radości z małych, codziennych przyjemności. I właściwie to zdanie mogłoby zastąpić cały mój dzisiejszy wpis, bo podobnie, jak przy "Prowincji pełnej smaków" , "Prowincji pełnej czarów", "Prowincja pełna szeptów" moje wrażenia nie uległy zmianie.

Autorka potrafi czarować słowem i swoimi tekstami wprowadzać czytelnika w stan równowagi. To trochę dziwne, powiecie, ale w Prowincji tak już jest, że wydarzenia w życiu głównej bohaterki, Ludmiły, są jakby dodatkiem do właściwej treści książki, a jest nią właśnie pokazanie, jak można starać ułożyć sobie życie tak, żeby być w zgodzie ze sobą i osiągnąć święty spokój, tak bardzo potrzebny w dzisiejszych czasach. Oczywiście nie chcę zostać źle zrozumiana, seria o Prowincji to nie jest żaden poradnik typu "jak żyć". Po prostu jest to szczególny rodzaj powieści obyczajowej, która poza dostarczaniem przyjemności płynącej z zagłębiania się w lekturę, niesie jeszcze mądre przesłania, z których można korzystać do woli. Oczywiście każdy korzysta z nich według własnych potrzeb, bo wydaje mi się, że świadomy czytelnik sięgający po kolejny już tom Prowincji, wie czego oczekuje i szuka w książce tego, czego właśnie w danej chwili potrzebuje.

Ja znajduję w Prowincji spokój, taką odpowiedź, że nawet najbardziej zagmatwany czas i chaos w życiu przemija, a najważniejsze w tym jest to, aby umieć cieszyć się z codziennych chwil i drobnych przyjemności. Czasami o tym zapominam i denerwuję się błahymi rzeczami, co odbija się na moich domownikach. Kiedy jednak zerkam na półkę i widzę serię powieści Kasi Enerlich, i oczami wyobraźni widzę Ludmiłę w jej domku na Mazurach, odpuszczam trochę i przypominam sobie, co jest w życiu ważne, i jak można małymi kroczkami dążyć do osiągnięcia świętego spokoju.     

Siódmy tom serii związany jest ściśle z szóstym, podobnie zresztą, jak szósty z piątym. O ile więc, część czwartą można było czytać niezależnie, te już niestety nie. Ludmiła musi zmierzyć się z przeszłością i tajemnicą, którą zabrał do grobu jej tragicznie zmarły mąż, Wojtek. W życiu bohaterki pojawia się ktoś, związany z Wojtkiem, kto wniesie do jej uporządkowanego życia, nowy chaos i rozdrapie wszystkie zagojone rany. Ludmiła będzie musiała opanować trudną sztukę wybaczania i zbudowania rzeczywistości na nowo. Na szczęście, pomoże jej w tym praca, bowiem pensjonat BabaJoga, który powstał w odpowiedzi na śmierć Wojtka, wymagał będzie wielkich nakładów jej energii i zaangażowania. Pomoc przyjaciół również okaże się niezastąpiona. Ojciec Wojtka, zaprzyjaźnione sąsiadki, były mąż Martin oraz nowy przyjaciel Zygmunt, początkowo pracownik, który powoli staje się nieodzownym elementem życia Ludmiły, pomagają bohaterce w zmaganiach z życiem i wspierają na każdym kroku.

Szczerze powiem, myślałam, że to już ostatni tom Prowincji. Nie żebym się serią nudziła, po prostu wydawało mi się, że Ludmiła osiągnie upragniony spokój i szczęśliwie, w otoczeniu bliskich jej osób będzie prowadzić zwyczajne życie na mazurskiej wsi. Zakończenie jednak sugeruje coś zupełnie innego... Pozostaje mi zatem czekać na kolejny, ósmy już tom Kasi Enerlich i przekonać się, co jeszcze wydarzy się w otoczeniu Ludmiły, i jak to wpłynie na odbieranie przez nią świata.

  Sardegna