"Ostatnia zima" Åke Edwardson

Wydawnictwo: Czarna Owca

Liczba stron: 464

Moja ocena : 5/6

Pozory jednak mylą. I dobrze! Bo w przeciwnym razie nie byłabym tak mile rozczarowana. Kiedy zabierałam się za "Miodowa pułapkę" z Wydawnictwa Czarna Owca, nie byłam świadoma, że to któraś z kolejnych części cyklu. Czytanie nie szło mi najlepiej, nie kojarzyłam faktów z życia głównego bohatera i strasznie przeszkadzało mi to w odbiorze książki. 

Kiedy sięgnęłam po "Ostatnią zimę" i zorientowałam się, że i w tym przypadku książka jest kolejną częścią serii (dokładnie dziesiątą i być może ostatnią), momentalnie przeszła mi ochota na czytanie. Negatywne nastawienie psuje całą radość czytania, sami pewnie znacie to uczucie. Jednakże nie odkładam zaczętych książek bez doczytania do końca, więc kontynuowałam lekturę. I o dziwo, gdzieś po trzydziestu stronach... wciągnęło mnie na dobre! 

Głównym bohaterem serii jest komisarz Erik Winter. Jego kreacja jest na tyle dobra, że nie znając części poprzednich, z samej tylko powyższej, jesteśmy w stanie wywnioskować, jakim jest człowiekiem, jaka jest jego sytuacja rodzinna i stosunek do pracy. Możemy zorientować się, że w poprzednich częściach historii wydarzyło się w jego życiu coś dramatycznego, co powoduje u niego nawracające migreny i sny na jawie. Niestety nie do końca zostało podane źródło tych przypadłości, oczywiście będzie to pewnie miało związek z poprzednimi sprawami kryminalnymi (to daje mi impuls do sięgnięcia po wcześniejsze części, ale o tym za moment). 

Winter na początku kojarzył mi się trochę z Kurtem Wallanderem, bohaterem powieści Henninga Mankella. Na szczęście, to podobieństwo urwało się bardzo szybko, bowiem Winter nie jest tak ponury i "zniszczony" pracą i życiem, jak Wallander.

Najważniejszą sprawą, jaką przyjdzie komisarzowi rozwiązać w ostatniej części, będą zabójstwa dwóch młodych kobiet. Dziwne morderstwa, które wydają się pozornie nieskomplikowane, bowiem ofiary giną w swoich własnych łóżkach, uduszone prawdopodobnie poduszką, przez partnerów. Proste śledztwo przeobraża się jednak w bardziej skomplikowaną sprawę, kiedy to pewne szczegóły na miejscu zbrodni zwracają uwagę policji. Niezwykłe rekwizyty znalezione w pokojach denatek oraz ich przeszłość spędzona na wybrzeżu w Hiszpanii, sprawiają, że Winter zaczyna prowadzić śledztwo w innym kierunku, niż było na początku wyznaczone.

Sprawę komplikuje znalezienie zwłok topielca na prywatnej plaży Wintera oraz prowadząca na własna rękę śledztwo, policjantka Gerda. Winter będzie musiał być o krok przed nieznanym mordercą i przewidzieć jego następny ruch, tym bardziej, że zabójca daje o sobie znać w różny sposób. Winter będzie musiał zmagać się z poszukiwaniem motywu, poskromieniem demonów własnego umysłu oraz walką z czasem.

"Ostatnia zima" to tytuł bardzo znaczący. Zakończenie pozostawia czytelnika w wielkim szoku, kiedy jednak lepiej się zastanowić, taki finał bardzo dobrze zamyka całą historię. Nie wiem, jak ma się to do poprzednich części powieści, bo jednak nie do końca udało mi się poznać Erika Wintera, jednak gdyby książka była zamkniętą opowieścią (i tak w sumie ją traktuję), zakończenie wydaje się być idealne.

Żeby nie było, że powieść ma same superlatywy: mój główny zarzut dotyczy mnogości dialogów, z których nie wszystkie miały dla mnie sens, oraz nadużywanie zwrotu "nie wiem", który pojawiał się nad wyraz często.

Co do dialogów, czytałam, że i poprzednie części charakteryzowały się takim przegadaniem. W prawdzie, dla mnie nie miało to aż takiego znaczenia w odbiorze powieści, jednak natykanie się na każdej stronie na hasło "nie wiem", było już bardziej irytujące.

W końcowej ocenie dałam "Ostatniej zimie" 5/6. Podobał mi się wątek kryminalny, podobało zakończenie, całość (poza wyżej wymienionymi zgrzytami) czytało bardzo dobrze. Może nie zapałałam miłością do Wintera, tak jak do bohaterów powieści Camilli Lackberg, ale uważam go za bardziej interesującego, skandynawskiego policjanta. Szkoda, że dopiero teraz odkryłam Åke Edwardsona, chociaż, jak to mówią: "lepiej późno niż wcale".

Sardegna