"Wszechświat kontra Alex Woods" Gavin Extence

Wydawnictwo: Wydawnictwo Literackie

Liczba stron: 416

Moja ocena : 6/6

Przyznam szczerze, trochę sceptycznie byłam nastawiona do książki, której wszelkie opisy kształtowały się mniej więcej tak: "fenomenalny debiut", "słodko-gorzka refleksja o dorastaniu", "skłaniająca do myślenia, prowokująca, zabawna", "znakomicie napisana, bez reszty rozpalająca wyobraźnię".

Bombardowana takimi opisami miałam poważną trudność z wyobrażeniem sobie, czym może mnie jeszcze książka zaskoczyć. Co może mieć takiego w sobie, że poczuję iż jest to powieść zupełnie inna od tych, które do tej pory czytałam.

No i bach! Już po przeczytaniu kilku pierwszych stron, poczułam podskórnie, że owszem, to będzie zaskoczenie! Będzie interesująco, mądrze, ale przede wszystkim inaczej. Poczułam, że "Alex..." to lektura, którą przeczytam w mgnieniu oka, której tak prędko nie zapomnę, i usłyszę o niej jeszcze nie raz.

Gdybym miała określić książkę jednym słowem, użyłabym określenia "mądra". I nie mam tu na myśli tylko głównego wątku opowiedzianej historii, ale całej otoczki, która jej towarzyszy. Trudno jest mi pisać o takiej wyjątkowej książce, na pewno nie oddam jej nietypowego charakteru. Postaram się jednak na tyle ją przybliżyć, żebyście poczuli nieodpartą chęć jej przeczytania.

Siedemnastoletniego Alexa poznajemy właściwie w chwili, kiedy jego niesamowite przeżycia się kończą. Zostaje on złapany na granicy państwa, w jego samochodzie znajduje się marihuana w sporych ilościach, a na przednim siedzeniu leży urna. Alex przejęty przez przedstawicieli prawa zostaje zmuszony do opowiedzenia swojej historii od początku. Będzie to niesamowita opowieść, momentami nieprawdopodobna, ale bardzo prawdziwa i wzruszająca.

Wraz z opowieścią Alexa wkroczymy w jego przeszłość, która wyjaśni w końcu sytuację teraźniejszą, zostawiając czytelnika w stanie otępienia. Zamykając książkę nie widziałam, czy mam się uśmiechnąć, czy wzruszyć. Zdecydowałam się jednak na pierwszy wariant, bowiem historia niesie ze sobą zdecydowanie więcej optymizmu niż pesymizmu.

Cóż takiego przytrafiło się więc Alexowi? Otóż, raz na jakiś czas trafia się człowiekowi przyjaźń silniejsza niż wszystko inne. Przyjaźń, dzięki której można góry przenosić, walczyć z całym światem, a nawet wszechświatem. Przyjaźń, która wspiera rozwój człowieka, poszerza horyzonty, daje życiowy cel, pozwala na czerpanie z życia pełnymi garściami. Przyjaźń, która uczy szacunku dla drugiego człowieka, uczy pokory, daje wielką radość, silniejsza jest niż śmierć. To właśnie przytrafiło się Alexowi, dając mu możliwość na przeżycie wyjątkowego okresu w swym życiu.

Jeżeli do tej historii dodamy jeszcze Kurta Vonneguta, astrofizykę i neurologię, wychodzi prawdziwa mieszanka wybuchowa, rzeczywiście kreująca powieść inną niż wszystkie. Książka istotnie daje do myślenia, i to nie tylko w kwestii życia i śmierci, ale też uświadamia, ileż to wartościowych treści jest przez nas, gdzieś po drodze, pomijanych.

Nigdy nie patrzyłam na świat, w taki sposób, jak robił to Alex. Nigdy nie uważałam Kurta Vonneguta za wyjątkowego autora. Nigdy nie zastanawiałam się szczegółowo nad budową mózgu, nigdy nie analizowałam utworów Mozarta czy Bacha. Czy w związku z tym, coś nie umyka mi bezpowrotnie? 

Czyż to nie wspaniałe, że istnieją takie książki, jak "Wszechświat kontra Alex Woods", które takie rzeczy nam uświadamiają?

Sardegna