Choć mamy dopiero środek grudnia, ja już dziś zaczynam etap podsumowań roku czytelniczego w Książkach Sardegny. Podobnie, jak w zeszłym roku, zaplanowałam trzy posty tematyczne (najlepsze okładki, najlepsza książka przeczytana w 2017 roku, najbardziej popularne wpisy), a zwieńczeniem tego będzie podsumowanie roku 2017. Wpisy z tego rodzaju sprawiają mi wielką frajdę, choć nie ukrywam, że są czasochłonne. Czym jednak byłby bez nich grudzień? 

Poniżej znajdziecie pierwsze zestawienie, czyli 10 książek przeczytanych w mijającym roku, o najładniejszych, według mnie, okładkach. Ranking stworzony jest na wzór zeszłorocznego, który znajdziecie pod TYM linkiem (a jeśli ciekawi Was jeszcze moje zestawienie najlepszych okładek z 2015 roku, to zerknijcie TUTAJ).  Poniższe książki ułożone są w kolejności przeczytania:

"Lord John i sprawa osobista" Diana Gabaldon - 4

Pierwsza wyróżniona przeze mnie książka to "Lord John i sprawa osobista", czyli indywidualna powieść Diany Gabaldon, autorki popularnej serii "Obca". Historia ta mocno nawiązuje klimatem do owej serii, napisana jest podobnym, barwnym językiem, również postać głównego bohatera stanowi wspólny mianownik obu opowieści. "Lord John" różni się jednak od "Obcej" tematyką i objętością, będąc niezbyt opasłym kryminałem retro z rozbudowanym wątkiem homoseksualnym. Nie umieściłabym tej powieści w rankingu najlepszych książek roku 2017, ale aksamitna, stylowa okładka z pięknym zegarkiem, jak najbardziej na takie wyróżnienie zasługuje.

"Kiedy będziemy deszczem" Dominika van Eijkelenborg - 6

Zupełnie inaczej ma się sprawa z "Kiedy będziemy deszczem", bo książka ta obowiązkowo znajdzie na mojej liście najlepszych powieści mijającego roku.  Fabuła i wszystko to, co ukryte między wierszami tej historii, to jedno, ale okładka, oszczędna w swym wyrazie, idealnie pasująca i oddająca jej atmosferę, to drugie. Skromna, subtelna, przejmująca tak, jak treść. Może nie widać tego na zdjęciu, ale na froncie znajdują się charakterystyczne wypustki przypominające krople deszczu. Wszystko w tej książce jest wyjątkowe, zaczynając od okładki, na treści i przesłaniu kończąc.

"Na wodach północy" Ian McGuire - 6

"Na wodach północy" jest kolejnym tytułem w moim zestawieniu najładniejszych okładek. Thriller, kojarzący mi się z "Terrorem" Simmonsa, jest brutalny, "brudny", surowy, momentami obrzydliwy, okładka natomiast jest tego zupełnym przeciwieństwem. W tej skrajności (zamierzonej bądź też nie) jest jednak metoda, bo mimo wszystko opakowanie idealnie pasuje do treści. Okręt pływający po morzu, w konturach wieloryba przypomina mi sytuację, w jakiej znalazła się załoga "uwięziona" w pewnych wydarzeniach, na które nie ma zupełnie wpływu. Całość robi wrażenie. 
Nie dajcie się jednak zwieść tej pięknej, naturalnej okładce - to nie jest lektura dla ludzi o słabych nerwach.

"Góry na opak 2, czyli rozmowy z tymi, co zostają" Olga Puncewicz - 6

W moim rankingu ulubionych okładek nie mogło zabraknąć książki o górach. Zdjęcie zdobiące powyższą książkę pochodzi z archiwum prywatnego Autorki, wykonane zostało na jednej z wypraw wysokogórskich jej męża Piotra. Nie muszę tutaj wiele mówić. Piękne ujęcie, pokazujące, jak mało znaczy człowiek w obliczu natury.

 "Ezotero. Moje przeznaczenie" Agnieszka Tomczyszyn - 4

Podobnie, jak w rankingu sprzed dwóch lat, wyróżniłam książkę pani Agnieszki Tomczyszyn z serii "Ezotero". Tylko o ile część pierwsza,  "Córka wiatru" jest też wspaniała pod względem treści, to niestety "Moje przeznaczenie" nie bardzo jej dorównuje. Nie da się jednak odebrać okładce, że jest wyjątkowa, tajemnicza, trochę metafizyczna i ma sobie to coś. Gdybym nie znała tej serii wcześniej, skusiłabym się na lekturę w ciemno tylko na podstawie samej okładki. Tylko niestety wtedy byłoby to niezłe rozczarowanie.

 

"Chłopiec z Aleppo, który namalował wojnę" Sumia Sukkar - ?

W zestawieniu najładniejszych okładek nie mogło "Chłopca z Aleppo, który namalował wojnę". Barwna, żywa, energetyczna, bardzo świetlista okładka odzwierciedla stan umysłu piętnastoletniego Adama, który cierpi na autyzm. Chłopak brutalnie wrzucony w wir wojny w Syrii, ne jest w stanie inaczej odbierać rzeczywistości, jak tylko "po swojemu". A jako że opisuje świat za pomocą barw, to wojna również ma dla niego odpowiednie kolory i w taki sposób ją opisuje. Kolejny raz okładka jest zupełnym przeciwieństwem treści: brutalnej, krwawej, szarej od pyłu. Wbrew pozorom jednak i w tym przypadku wszystko idealnie do siebie pasuje. 

 "Ali i Nino" Kurban Said - 4

Podobnie, jak w przypadku "Mojego przeznaczenia", sprawa wygląda z "Ali i Nino". Okładka cudna, gorzej z opisywaną historią. Powieść będąca niemalże kultowym, kaukaskim romansem na miarę Romea i Julii specjalnie do mnie nie przemówiła, natomiast piękna filmowa okładka, ukazująca niesamowita miłość bohaterów ponad wszelkimi podziałami, zadziałała na moją wyobraźnię. Niestety w tym wypadku forma zwyciężyła nad treścią, bo nabrałam się przedwcześnie na niezwykłość obrazu, co zupełnie nie szło później w parze z pozytywnymi wrażeniami z lektury.

 
"Ósmy cud świata" Magdalena Witkiewicz - 6 

W moim zestawieniu pięknych okładek nie mogłoby też zabraknąć książki Magdaleny Witkiewicz. Co roku któraś z jej powieści ląduje w moich rankingach, a to okładkowych, a to najlepszych lektur przeczytanych w danym roku. Tym razem wybrałam "Ósmy cud świata" o bardzo skromnym i zachowawczym froncie, ale jednocześnie uroczy, delikatny, nawiązujący do egzotycznej podróży głównej bohaterki. W ogóle wszystkie książki Magdy są pięknie wydane i stanowią prawdziwą ozdobę biblioteczki. Nie inaczej jest w tym przypadku.

"Inwazja" Wojtek Miłoszewski - ?

"Inwazję" wybrałam ze względu na Katowice i jego charakterystyczny symbol, czyli Spodek. Jest on jednak przedstawiony w nieco innej postaci, niż zwykle. Według fabuły, nasz kraj został zrujnowany w wyniku wojny, więc i Spodek wygląda, jak z apokaliptycznych obrazów. Wizja przyszłości u Wojtka Miłoszewskiego jest bardzo niepokojąca, a przez to, że jest niesamowicie realna, robi na czytelniku ogromne wrażenie. Nie inaczej jest z okładką, która działa na wyobraźnię, zwłaszcza Ślązaków. 

"Blizna" Danuta Chlupová - 5

Ostatnią książką na mojej liście jest przeczytana w grudniu "Blizna", polskiej autorki, od urodzenia mieszkającej w Czechach, Danuty Chlupovej. Ma ona niesamowicie klimatyczną okładkę, zapowiadającą, że czytelnik otrzyma historię łączącą teraźniejszość z przeszłością. Jednak w przypadku tej powieści, opakowanie to nie wszystko. Treść książki jest równie ciekawa (choć nie jest wolna od niedoskonałości, bo widać, że to debiut), a tragiczna opowieść o młodych ludziach, rozgrywająca się w czasach II wojny światowej, na Śląski Cieszyńskim, działa na wyobraźnię.

Żeby tradycji stało się za dość, z dziesięciu najlepszych, wybieram jedną, jedyną, najładniejszą okładkę książki przeczytanej w 2017 roku. W tym roku jest to "Na wodach północy" Iana McGuire, wydane przez Wydawnictwo Prószyński i S - ka.

Zgadzacie się z moją opinią? A może wyróżnilibyście zupełnie inną okładkę? Zachęcam do stworzenia własnych rankingów i podzieleniem się nimi na blogach.

Sardegna

Wydawnictwo: Novae Res

  Liczba stron: 224

Moja ocena : 5/6

Choć pozornie mogłoby się wydawać, że "Blizna" jest książką zagraniczną, napisaną przez czeską Autorkę, to nic bardziej mylnego. Pani Danuta jest Polką, od urodzenia mieszkająca w Czechach, a jej debiutancka powieść zwyciężyła w VI edycji konkursu "Literacki Debiut Roku", organizowanego przez Wydawnictwo Novae Res, pod honorowym patronatem Ministerstwa Kultury i Dziedzictwa Narodowego. 

"Blizna" to powieść debiutancka, a ja lubię czasami sięgnąć po takie świeżynki, będąc oczywiście świadomą, że może być różnie. Na szczęście w tym przypadku jest naprawdę dobrze! 

Tematyka powyższej powieści nie jest łatwa, dotyka dość trudnej tematyki, będącej jednocześnie kwestią nieco pomijaną w relacjach historycznych, czy wspomnieniach wojennych. Chodzi tutaj o represje wojenne w czasie II wojny światowej na obszarze Śląska Cieszyńskiego i ziemiach zaolziańskich, które w owym czasie należały jeszcze do Polski. W małej wiosce  Żywocicach, w 1944 roku, Niemcy w odwecie za działania partyzantów rozstrzelali 36 Polaków. Był to najtragiczniejszy moment w historii, dla mieszkańców tego regionu.

Opowieść Danuty Chlupovej rozgrywa się dwutorowo i jest jednocześnie głosem przeszłości, jak i teraźniejszości. W małej wiosce Żywocice, koło dzisiejszej Ostrawy, życie toczy się swoim własnym, leniwym torem. Nawet świadomość o wojnie toczącej się w kraju, choć budzi oczywiście niepokój, nie ma większego wpływu na codzienność mieszkańców. Jednak i tutaj czas względnego spokoju się kończy. Hitlerowcy wkraczają na ziemie zaolziańskie i zmuszają gospodarzy do podpisania volkslisty w zamian za "opiekę". Jednym z podpisujących dokument jest miejscowy szewc, którego syn Eryk zostaje wciągnięty do Wehrmachtu. W gospodarstwie Józefa pozostaje żona Anna i przybrana córka Marta, nie mogące pogodzić się z tym, że Eryk walczy po złej stronie. Wsparciem dla rodziny jest kuzyn Franek Podstawka, który ma jednak swoje sprawy i to o nie dba w pierwszej kolejności. Zakochany na zabój w Teresce, dziewczynie z sąsiedniej wioski, przeżywa katusze, bo ta obiecane jest innemu mężczyźnie, walczącemu teraz na froncie. Wojna toczy się jednak swoim rytmem, a życie w Żywocicach swoim. Młodzi kochają, nienawidzą, walczą o miłość i próbują znaleźć dla siebie miejsce w życiu. Rzeczywistość wojenna jest jednak brutalna. Niemcy w poszukiwaniu partyzantów trafiają do wsi a wszystkim podejrzanym polskim rodzinom zaczyna grozić wielkie niebezpieczeństwo. 

Opowieść teraźniejszą prowadzi Katarzyna, która zostaje oddelegowana do Ostrawy, aby stworzyć filię rodzimej firmy. Z dala od domu, przypadkowo natrafia na historię Żywocic sprzed lat. Uświadamia sobie, że w tamtych wydarzeniach mogła brać udział jej 92 letnia teściowa. Tylko, jak dowiedzieć się czegoś więcej na ten temat, skoro staruszka każdą rozmowę na temat swojej młodości natychmiast ucina? Jak można się domyślać, obie opowieści będą miały wspólny mianownik. Historia sprzed siedemdziesięciu laty ożyje na nowo, a na światło dzienne wyjdą dawno skrywane tajemnice.

Powieść Danuty Chlupovej jest fikcyjna, inspirowana jednak autentycznymi wydarzeniami. Jak  wspomniałam na początku, odwet hitlerowców za działania partyzantów na Śląsku Cieszyńskim i Zaolziu zapisał się na kartach historii Polski bardzo tragicznie. To właśnie ten wątek wykorzystała w swej powieści Autorka, modyfikując go na potrzeby fabuły. Pani Chlupová pracując jako dziennikarka, miała okazję przeprowadzić rozmowy ze świadkami wydarzeń z 1944 roku, blisko jej miejsca zamieszkania znajduje się także pomnik upamiętniający tragedię.

"Blizna" jest całkiem udanym debiutem, nie da się jednak ukryć, że historia nie jest wolna od niedoskonałości. Mam zastrzeżenia zwłaszcza do części współczesnej, która napisana jest trochę zbyt dosłownie i nie zostawia czytelnikowi zbyt wielkiego pola do popisu. Sporo wątków zostało w tej "teraźniejszości" poruszonych, a może lepiej byłoby skupić się tylko na kilku z nich i rozwinąć je bardziej, niż dotknąć z wierzchu każdego z nich. 

Podsumowując, książkę czyta się bardzo dobrze, zwłaszcza część rozgrywającą się w realiach wojennych. Historia Marty, Tereski i Franka działa na wyobraźnię, pozostawia też w czytelnikach pewien smutek, wynikający ze świadomości, jak trudno było normalnie żyć młodym ludziom w niespokojnych czasach wojny.

Sardegna

Wydawnictwo: Edipresse

Liczba stron: 256

Moja ocena : 6/6

Kojarzycie PigOuta? Blogera piszącego genialnie zabawne notki na swoim FB fanpage? Jeśli nie, to koniecznie musicie nadrobić te zaległości! Gość ma niesamowite poczucie humoru, świetny zmysł obserwacji otaczającej rzeczywistości i tak ostre pióro, że każdy wpis wychodzący spod jego ręki, choćby i dotyczył najbardziej błahej sprawy pod słońcem,  jest strzałem w dziesiątkę!

"Świnia ryje w sieci" jest zebranym w jednym miejscu zbiorem zapisków, facebookowych notek i luźnych przemyśleń, powstałych na przełomie miesięcy. Powiem Wam, że trudno mi napisać o tej książce coś konkretnego, bo to jakbym opisywała, co dzieje się na danym fp. Trzeba koniecznie samemu przeczytać te notki i przekonać się na własnej skórze, czy taki rodzaj humoru nam odpowiada.

PigOut krąży po sieci, wyłapując co lepsze smaczki z życia szeroko rozumianych celebrytów. Komentuje nowości ze świata show-biznesu, czy afery w sieci, ale na jego fp przeczytacie też o wszystkim, co dzieje się aktualnie w jego życiu i najbliższym otoczeniu. Nie stroni od prywaty, dzieli się swoimi przemyśleniami, pisze o tym, co go denerwuje, interesuje, czy osobiście dotyczy. Niby nie jest to nic nadzwyczajnego, jednak jego wpisy zawsze trafiają w punkt. Są mega zabawne, prześmiewcze, często pełne sarkazmu i ostre, jak brzytwa. Czasem jest trochę wulgarnie, ale nie obraźliwie. Raczej z wielkim dystansem i przymrużeniem oka. 

Pig okazuje się być świetnym obserwatorem życia codziennego. Jego komentarze są po prostu bezbłędne! I to obojętnie, czy dotyczą spraw błahych, afer w sieci, dużego i małego ekranu, pracy w korpo, czy ... szkoły rodzenia. Kto raz przeczytał wpis na jego stronie, nie będzie mógł przestać śledzić kolejnych.

"Świnię" przeczytałam w jeden wieczór zaśmiewając się do łez. Lektura sprawiła mi to niesamowitą przyjemność i poprawiła humor na długi czas. Miałam też okazję spotkać się z PigOutem osobiście na TK w Krakowie, gdzie na stoisku Edipressu podpisywał swoją książkę. Jak sam o sobie mówi, występy publiczne są dla niego nową sprawą, więc i podchodzi do nich z lekkim stresem, jednak na żywo Piotr jest równie interesującym i zabawnym facetem, jakim wydaje się być w sieci. 

Jeśli jesteście ciekawi, o czym, i w jaki sposób pisze PigOut, to zostaje mi tylko zaprosić Was na jego stronę FB. Ostrzegam jednak, wchodzicie tam na własną odpowiedzialność! Musicie być świadomi, że czytając jeden wpis, będziecie chcieli więcej. Nie odpowiadam więc za godziny spędzone na przeglądaniu fp i czytaniu zaległych notek. Miłej zabawy!

Sardegna

 Wydawnictwo: Wydawnictwo Literackie

Liczba stron: 504

Moja ocena : 5/6

Po przeczytaniu biografii Wandy Rutkiewicz, autorstwa pani Anny Kamińskiej, czyli opasłego tomu szeroko opisującego życie najsłynniejszej polskiej wspinaczki, sięgnęłam po kolejny życiorys himalaisty, licząc, że tym razem otrzymam typowo górską opowieść, w której to wyprawy na ośmiotysięczniki i zdobywanie szczytów będą grały pierwsze skrzypce. I faktycznie, o ile historia Wandy Rutkiewicz jest bardziej prywatna, to ta, prezentowana przez pana Piotra Pustelnika skupia się już typowo na górach. I to jest wspaniałe, bo jakże mało wiedziałam do tej pory o dokonaniach tego niezwykłego człowieka, który jako trzeci Polak (po Jerzym Kukuczce i Krzysztofie Wielickim) zdobył Koronę Himalajów i Karakorum. 

Powiem szczerze, że o ile o młodym pokoleniu himalaistów wiem całkiem sporo, podobnie jak o tym "starym", które prężnie działało w latach 70 - 80tych, to o "łącznikach", czyli wspinaczach zaczynających swoją przygodę z górami wraz ze starą gwardią, ale mających też kontakt z młodszymi kolegami, wiem naprawdę niewiele. Na pewno jednym z takich himalaistów był Artur Hajzer, twórca nowego PHZ, człowiek wszechstronny, o którym pisałam przy okazji "Ataku rozpaczy". Piotr Pustelnik również należy do tej grupy, dlatego tym bardziej cieszę się, że mogłam poznać jego historię, a nie ukrywam, jest ona bardzo bogata.

Himalaista zaczynał swą przygodę ze wspinaniem na przełomie lat 80 - 90 tych, a na swój pierwszy ośmiotysięcznik (Gaszerbrum II) wszedł dość późno, bo dopiero w wieku 39 lat. Zdobycie całej Korony zajęło mu 20 lat, a w tym czasie wspinał się z całą grupą znamienitych himalaistów: Wandą Rutkiewicz, Jerzym Kukuczką, Arturem Hajzerem, Anną Czerwińską, Krzysztofem Wielickim, Ryszardem Pawłowskim, Piotrem Morawskim, Peterem Hamorem i innymi. Powyższa autobiografia, napisana przy wsparciu dziennikarza Piotra Trybalskiego, ma być zwieńczeniem jego dotychczasowych dokonań w górach i podsumowaniem wszystkich spotkań z ośmiotysięcznikami.

Pamiętacie kiedy pisałam o biografii Wandy Rutkiewicz, miałam zarzut, że jest opowieść o wszystkim, tylko nie o górach. Zupełnie inaczej sprawa wygląda w przypadku książki "Ja, pustelnik". To jest już typowo wysokogórska historia. Pokazuje początki wspinania Piotra Pustelnika, walkę himalaisty z samym sobą, problemami zdrowotnymi, z obawami, związanymi z wrodzoną chorobą serca. Opowiada o rozdarciu między chęcią wyjazdu w góry, a byciem z rodziną. To opowieść o przygotowaniach do kolejnych wypraw, życiu w obozie, aklimatyzacji, mozolnym wchodzeniu na szczyt i równie powolnym schodzeniu w dół. O walce z czasem, drodze pełnej niebezpieczeństw, lawin i szczelin. To historia o ludziach, z którymi Piotr Pustelnik przez lata swoich wypraw łączył się w zespoły, o relacjach między nimi, wspólnie spędzonym czasie w kolejnych obozach czy bazie.

To też opowieść o samotności w górach (choć gdzieś przeczytałam, że tytuł nie odzwierciedla tej kwestii, ani nie odnosi się do takiego stylu bycia Piotra Pustelnika), samotnie podejmowanych decyzjach, wielkim poczuciu odpowiedzialności za siebie i innych, często o trudnej walce, rozgrywającej się w psychice himalaisty.  

Piotr Pustelnik pisze szczerze, zarówno o tylko pozytywnych, jak i negatywnych sprawach. Nie pomija trudniejszych tematów, pisze o śmierci, lęku o życie, o zaufaniu, poleganiu na drugim człowieku, ale też o dyskryminacji i obojętności w himalajskim środowisku. 

Ta historia jest słodko - gorzka. Wieloletnie sukcesy wspinaczkowe Pustelnika przeplatają się z osobistymi porażkami. Poświęcenie górom i sprawom związanym z przygotowaniem kondycyjnym i organizacyjnym do wypraw, spowodowało oddalenie wspinacza od rodziny. Po raz pierwszy też himalaista jasno i głośno mówi o tym, że przez góry rozpadło się jego małżeństwo. Nie tyle przez brak akceptacji pasji ze strony żony, tylko o niegodzenie się jej na samotne wychowywanie dzieci i codzienne zmagania z życiem.

 

Historia ta napisana jest na dwa głosy: Piotra Pustelnika i Piotra Trybalskiego. Daje to czytelnikowi podwójny obraz sytuacji i lepsze zorientowanie się w mnogości wydarzeń. Całość czytało się bardzo dobrze, choć mnie osobiście zajęło to dość dużo czasu, głównie ze względu na ogrom informacji, które książka zawiera. A wolałam też dawkować sobie te wysokogórskie opowieści, niż pochłonąć je na raz. 

  Sardegna

Wydawnictwo: Nasza Księgarnia

Liczba stron: 256

Moja ocena : 5/6

"Ryba na drzewie" to kolejna propozycja Naszej Księgarni, dotykająca problemów i istotnych kwestii dla dzieci i młodzieży (inne powieści o takiej tematyce to opisywany na blogu "Notatnik samobójcy" czy "Hate list"). Powyższa książka nie opisuje może aż tak skrajnych przypadków, jak samobójstwa wśród nastolatków czy tak powszechną przemoc fizyczną, jednak sięga po inny problem, równie ważny, a często gdzieś bagatelizowany, wśród natłoku codziennych, szkolnych spraw. Mowa jest tutaj o problemach edukacyjnych dzieci i młodzieży, związanych z nauką, a ściśle wynikających z dysleksji.

Główną bohaterką tej historii jest Ally, kreatywna i ciekawa świata dziewczynka, świetna matematyczka, o wielkim talencie plastycznym. Ma jednak wielki problem z czytaniem i pisaniem. Nie potrafi swoich myśli przelać na papier, odczytanie tekstu jest dla niej prawdziwą katorgą, bo litery "tańczą" jej przed oczami, przez to też trudno odrabiać jej wszelkie zadania domowe. Ally ukrywa swoje problemy, często odmawia wykonania zadania w klasie, miga się od obowiązków i wycofuje z życia klasowego. Przez swoje trudności edukacyjne postrzegana jest przez nauczycieli, jako krnąbrna i leniwa uczennica, a rówieśnicy wyśmiewają ją i traktują, jak przysłowiowego "głupka". 

 

Dziewczynka z czasem przyzwyczaja się, jak umie, do etykietki, jaką nadano jej w klasie i godzi się z tym, że jest mało warta i nic nie umie. Nauczycieli, którzy zupełnie jej nie rozumieją, wysyłając najczęściej do dyrektora na "pogadankę", po prostu ignoruje, najciężej jednak znosi krytykę rówieśników. Bardzo ciężko jej bowiem funkcjonować z codziennymi przytykami w klasie, kiedy nie ma wokół siebie bratniej duszy. Prym w dręczeniu Ally wiedzie Shay, uczennica "idealna", która czerpie satysfakcję również w dogadywaniu innym kolegom, choć w minimalnym stopniu odbiegającym od bycia "normalnym". 

Szansę na zmianę w klasie Ally przynosi obecność nowego nauczyciela. Pan Daniels, człowiek młody, pełen pasji, odkrywa w dziewczynce coś więcej, niż tylko leniwą uczennicę, która nigdy się nie stara i nie chce się uczyć. Dochodzi też do tego, co leży u podstaw jej kłopotów z nauką. Przede wszystkim jednak, jako pierwszy daje Ally szansę na osiąganie sukcesów na miarę swoich możliwości.

"Ryba na drzewie" to mądra opowieść dla młodzieży, rodziców i nauczycieli. Pokazuje, jak ważne jest indywidualne podejście do każdego dziecka, i jak istotne jest obserwowanie pewnych sygnałów. Nie zawsze "zły" uczeń jest leniwy czy bezczelny, jego zachowanie może wynikać bowiem z czegoś zupełnie innego. Nauczyciele to wszystko oczywiście wiedzą, ale czasami potrzebują świeżego poglądu na sprawę, czym może się okazać właśnie powyższa historia Ally. Przedstawienie dysleksji z perspektywy dziecka, może dać dorosłym impuls do przemyśleń czy zmian pewnych zachowań.  Zachęcam do lektury.

Sardegna

Wydawnictwo: Biblioteka Akustyczna

audiobook: czas trwania 13 godzin 52 minuty

Moja ocena : 5/6

lektor: Tomasz Sobczak

To nie jest moje pierwsze spotkanie z Marcem Elsbergiem. Jakiś czas temu miałam okazję czytać (a właściwie słuchać) powieść "Blackout", czyli mroczną opowieść o technologicznym armagedonie, który stał się wynikiem awarii sieci internetowej i przerwaniu emisji prądu w całej Europie. I choć początek książki był trochę niefortunny, to całość zrobiła na mnie wielki wrażenie, zwłaszcza jeśli chodzi o opisy ludzkiej psychiki w stanie tak wielkiego zagrożenia i zaburzenia równowagi życiowej (szczegółowo przeczytacie o tym TUTAJ).

Autor specjalizuje się w kreowaniu takich właśnie historii, łączących nowości technologiczne, odkrycia naukowe z emocjami i ludzką psychiką. Taka jest też powieść "Zero". Z jednej strony związana z najbardziej aktualną dziedziną, czyli wirtualnym życiem w sieci i kreowaniem swojego wizerunku w Internecie i mediach społecznościowych, z drugiej, łącząca się z historią zwykłego, przeciętnego obywatela.

Choć "Zero" może wydawać się dość skomplikowaną powieścią, napisana jest takim językiem i w taki sposób, że czytelnik nie ma problemu ze zrozumieniem istoty opisywanego problemu. W czytaniu nie przeszkadza też często przytaczana, dość skomplikowana terminologia techniczno - informatyczna, która początkowo może nieco odstraszać, ostatecznie jednak nie przysparza większych problemów w trakcie lektury. 

Tematyka poruszana w "Zero" jest bardzo aktualna, i jak najbardziej realna. W prawdzie Autor twierdzi, że powieść nie ma wątków autentycznych, jednak spokojnie opisywany rozwój wydarzeń mógłby wydarzyć się naprawdę. Realne są też technologie i mechanizmy przytaczanych w książce aplikacji mobilnych. Wydaje mi się więc, że wizja przyszłości, jaką kreuje Autor, nie jest wcale tak nieprawdopodobną i odległą. 

Czytelnikowi podczas lektury nasuwają się niepokojące myśli: "Czy to aby mnie nie dotyczy?" I to jest wstrząsające! Przecież otoczeni technologią, z nieustannym dostępem do telefonu i Internetu, często zdradzając wszystkie swoje prywatne sprawy, związane z życiem osobistym w mediach społecznościowych, jesteśmy idealnymi bohaterami tej książki! Dlatego (choć historia jest fikcją literacką) warto być świadomym zagrożenia i nie działać w sieci bezmyślnie. 

Dziennikarka Cynthia Bonsanth dostaję zlecenie zdemaskowania tajemniczego vlogera Zero, który pod przykrywką anonimowego twórcy publikuje w sieci niepokojące filmy, mówiące o tym, że obywatele są inwigilowani przez internetowe korporacje, wyłapujące dane osobowe i szczegóły z ich życia prywatnego, w celu stworzenia idealnego konsumenta. Filmy zawierają na tyle realistyczne przesłanie, że Cynthia zaczyna poważnie zastanawiać się nad ich autentycznością, choć początkowo nie wierzy, żeby jakakolwiek aplikacja, czy media społecznościowe, mogłyby mieć aż tak wielki wpływ na realne postępowanie zwykłego człowieka. Dziennikarka bardzo szybko zmienia zdanie, kiedy jej osobista córka Vi, prezentuje jej nową aplikację Freeme, mającą na celu wykreowanie najbardziej optymalnych "parametrów" osobowości danego użytkownika.

Cynthia początkowo oszołomiona ogromem informacji technologiczno - informacyjnych, na które wydaje się być "za stara", zaczyna rozumieć, że sytuacja, którą przyszło jej zbadać to nie jest wymysł

vlogera, tylko realne zagrożenie, którego skrajna konsekwencją może być zaburzenie istniejącego porządku świata. 

Do tego, kiedy prawdziwe, nie wirtualne, niebezpieczeństwo dotyka bezpośrednio jednego z przyjaciół Vi, Cynthia uświadamia sobie, że sprawa nie jest tylko hipotetyczna, ale jak najbardziej rzeczywista i może wpłynąć na zdrowie i życie jej córki, a także jej samej.

Powieść "Zero" z założenia jest sensacją, ale ja nazwałabym ja nawet thrillerem, głównie ze względu na momenty mocno trzymające czytelnika w napięciu. Historia boleśnie uświadamia też pewne prawdy, związane z aktywnością w sieci, w tak dosadny sposób, że po lekturze będziecie mieli ochotę usunąć swoje konta w mediach społecznościowych, bądź zrobić sobie od nich dłuższą przerwę.

Sardegna

 Wydawnictwo: Nasza Księgarnia

  Liczba stron: 240

Moja ocena : 6/6

Raz na jakiś czas trafia mi się książka, która zwala mnie swoją treścią z nóg, burzy spokój i powoduje, że przez długi czas nie mogę o niej zapomnieć. Taki szok przeżyłam właśnie w czasie tegorocznych wakacjach, kiedy sięgnęłam po "Dom nie z tej ziemi", trochę niepozorną opowieść dla dzieci, autorstwa pani Małgorzaty Strękowskiej - Zaręby. Książka wydana przez Naszą Księgarnię (za co kolejny raz biję ukłony w stronę wydawnictwa, że skierowało swa uwagę na tak genialny tytuł) zachwyca charakterystycznymi ilustracjami Daniela de Latour oraz skromnością i minimalizmem w wyrażanej treści.

Nie dajcie się jednak zwieść pozorom! Ta książka to burza emocjonalna, którą będę nieustannie polecać wychowawcom , nauczycielom, bibliotekarzom, ale przede wszystkim rodzicom. Nic tak bowiem nie działa na dorosłych czytelników, jak wizja świata widziana oczami dziecka.

"Dom nie z tej ziemi" jest niepokojący, dramatyczny i bardzo emocjonalny, a wszystko przez to, że pod przykrywką niewinnej historyjki o nieco zwariowanej dziewczynce, obserwującej pewien dom, kryje się opowieść o czymś zupełnie innym. Czymś bardzo ważnym, niezwykle trudnym, ale często pomijanym w literaturze.

Marysię poznajemy, kiedy ukrywa się w krzakach i obserwuje dom po drugiej stronie ulicy. W swej dziwnej "zabawie" zostaje odkryta przez chłopca z sąsiedztwa, Daniela, który początkowo naśmiewa się z dziewczynki, potem zastanawia, co też naprawdę ona robi i kogo śledzi, aż w końcu przyłącza się do tej niezwykłej obserwacji. Chłopak trochę sceptycznie patrzy na wyczyny Marysi, pozornie zwyczajny dom z żółtymi ścianami oraz na jego przeciętnych mieszkańców. Na próżno doszukuje się niezwykłości w tej całej sytuacji, jednak dziewczynka jest nieugięta w swojej opinii. Zna od dawno tajemnicę domu, wie o nim wszystko, bo jej śledztwo trwa już nieprzerwanie kilka lat. 

Co tak naprawdę skrywa domostwo? Czy dzieciom grozi realne niebezpieczeństwo, czy to tylko wyobraźnia dziewczynki płata jej figle? Marysia nie od razu wyjawi koledze wszystkie zgromadzone przez lata informacje. Daniel będzie musiał sam dostrzec, że jest to dom "nie z tej ziemi" i stanąć z nim w szranki, bowiem budynek nie będzie chciał oddać swej tajemnicy bez walki.

I rzeczywiście, z czasem dom zaczyna ujawniać swoje prawdziwe oblicze, budząc jeszcze większe przerażenie w dzieciach. Tylko, o ile dla Marysi to nie jest żadna nowość, Daniel przeżyje prawdziwy szok.

Uwierzcie mi, lektura jest bardzo niepokojąca, niemalże drastyczna, mimo pozornie zwyczajnej fabuły i minimalizmu w przekazie. Całość opiera się praktycznie na balansowaniu między wyobraźnią dzieci a realistycznymi opisami. Kiedy czytelnik, zwłaszcza ten dorosły, zaczyna rozumieć istotę tej historii i odkrywa prawdziwą tajemnicę, ta świadomość zwala z nóg. Bo sekret domu "nie z tej ziemi" rozwala emocjonalnie, zostawia odbiorcę w osłupieniu i zdziwieniu, że Autorka znalazła taki, a nie inny sposób na pokazanie problemu.

Nie zdradzę, o co chodzi w tej książce, nie powiem też, jak kończy się ta historia. Napiszę tylko, że powinna to być obowiązkowa lektura dla każdego rodzica. Serdecznie polecam! 

Sardegna

Nie samymi książkami żyje człowiek. Może też żyć grami planszowymi. Ale tak na serio, to w naszym domu planszówki naprawdę stanowią ważny element życia codziennego. Nie jesteśmy może aż tak zakręceni na ich punkcie, żeby każdą wolną chwilę w tygodniu poświęcać na rozgrywki, ale często zdarza się nam wieczorami czy w weekendy rozegrać parę partyjek. O naszych ulubionych grach, zarówno tych dziecięcych, jak i dorosłych, możecie przeczytać klikając w odpowiednie linki   #1, #2, #3, #4, #5, ale oprócz nich mamy jeszcze w swych zbiorach masę innych, które "wychodzą" już w półki i zaczynają panoszyć się po całym domu. 

Korzystając z okazji, że w sąsiednim mieście odbywał się "Pionek", czyli impreza przeznaczona dla miłośników planszówek, wybraliśmy się tam rodzinnie w niedzielę, sprawdzić na własnej skórze, jak spodobają nam się gry, których jeszcze nie mieliśmy okazji przetestować.

25 - 26 listopada hala MOSiRu w Zabrzu zamieniła się w centrum planszówkowe wszechświata i choć "Pionek" to impreza cykliczna, która w tym roku świętowała swoje dziesięciolecie, my byliśmy tam po raz pierwszy, ale na pewno nie ostatni. 

Niedzielna frekwencja nieźle mnie zaskoczyła (choć i tak sobota była w tym względzie lepsza), wszystkie stoliki przeznaczone do gier były zajęte, a i między stoiskami kręciła się całkiem spora grupa osób. Na hali odbywał się kiermasz, na którym można było zakupić używane i nowe planszówki, były stosika wydawców, gdzie testowano konkretne gry oraz wypożyczalnia, pełna zasobów, z których można było na miejscu korzystać do woli.

Ilość gier mnie powaliła! Siłą rzeczy nie byliśmy w stanie nawet przyjrzeć się większości z nich. Skupiliśmy się raczej na grach rodzinnych, nie za łatwych, ale też niezbyt skomplikowanych, w które moglibyśmy w czwórkę grać. Nie nastawialiśmy się też na granie w dłuższe, bardziej strategiczne planszówki, ani karcianki. Nasze dzieci na razie tego nie preferują. 

Czas spędzony na "Pionku" podzieliliśmy więc między rozgrywki w: 

• "Jedzie pociąg z daleka" od Naszej Księgarni - genialna w swej prostocie gra, bardzo pomysłowa, nie nudna, kończąca się na każdym razem inaczej.
• "Podejrzani" od Lucrum Games - faworyt naszych dzieci - śmieszna, imprezowa gra polegająca na wytypowaniu podejrzanego przestępcy na podstawie nietypowych pytań
• "Przewrotne motylki" od Lucrum Games - wymagają szybkiego działania i niezłej spostrzegawczości, choć wydają się banalną gierka dla dzieci, wcale takie nie są
• "Duszki w kąpieli" od Egmontu - emocjonująca gra rodzinna, polegająca na wytypowaniu przedmiotu i koloru, znajdującego się na karcie, bądź przewrotnie tego, którego jako jedynego tam nie ma 
• "Ubongo" od Egmontu - logiczne układanie kostek na planszy - moje dzieci są w tym świetne 
• "Polska. Luxtorpeda" od Egmontu - pięknie wydana gra rodzinna, polegająca na zapamiętywaniu obrazków. Dla nas chyba jednak trochę za prosta 
• "Trexo" od Egmontu, czyli rozbudowana wersja gra w kółko i krzyżyk. Coś w sam raz dla rodziców!
• "Sherlock" od Granny - gra polegająca na wydedukowaniu, kto zabił (coś na kształt Cluedo), tylko w wersji uproszczonej. Świetnie kształtuje logiczne myślenie. Jeden z naszych faworytów
• "Ewolucja" od Egmontu - nieco nas pokonała, ale to ze względu na bardzo rozbudowane akcje, długi czas gry i ogólne zmęczenie towarzystwa.

 Początek rozgrywki w "Ewolucję"

Podsumowując, spędziliśmy bardzo miło niedzielne popołudnie, po próbnych rozgrywkach wykrystalizowały się nam także konkretne pomysły na zakupy świąteczne. 

Bardzo się cieszę, że w naszej okolicy organizowane są tak fajne inicjatywy, które rozwijają zainteresowania i pokazują dzieciakom, jak można ciekawie spędzać czas. "Pionek" na pewno zostanie wpisany przeze mnie na listę rodzinnych imprez do odwiedzenia.

Sardegna

Wydawnictwo: Burda

Liczba stron: 254

Moja ocena : 6/6

Parę dni temu pojawiła się moja opinia o książce "Od początku do końca" Olgi i Piotra Morawskich, czyli niesamowitej historii o miłości, nie tylko do gór, ale przede wszystkim do drugiego człowieka. 
Opowieść Morawskich przeczytałam będąc tuż po lekturze "Gór na opak 2", bo jak to u mnie bywa, często sięgam po książki nie po kolei, a potem wracam bądź poszukuję kolejnych, pasujących chronologicznie do danej historii.

Tak było i w tym wypadku. Pochłonęłam cykl wywiadów Olgi Puncewicz (Morawskiej) z ludźmi gór i bliskimi tych wspinaczy, którzy zginęli w górach, a już po lekturze postanowiłam poznać jeszcze bliżej historię samej dziennikarki i jej męża Piotra. Obie książki były to dla mnie bardzo trudne emocjonalnie, jak zresztą wszystkie, opisujące wypadki w górach bądź tragiczne wyprawy himalaistów, ale nie żałuje, że je poznałam, bo w żadnych innych książkach nie znajduję takiej dawki miłości i uczuć do ukochanej osoby, jak właśnie w nich. 

"Góry na opak 2, czyli rozmowy z tymi, co zostali" to szereg wywiadów, przeprowadzonych przez Autorkę z bliskimi osób, które z gór nigdy nie wróciły. Jest też jedna rozmowa z mamą, która nieustannie czeka, aż jej córka podróżniczka wróci z kolejnej wyprawy oraz spotkanie z kobietą, dla której góry są wszystkim, aczkolwiek sama nigdy się nie wspinała.

I tak, w książce znajdziemy zapis rozmowy z bliskimi dwóch wspinaczy, który zginęli podczas zejścia z Broad Peaku w 2013 roku: Stanisławem Berbeką, synem Maćka oraz Przemysławem Kowalskim, bratem Tomka. Jest rozmowa z panią Izabelą Hajzer, żoną Artura, który śmierć poniósł   odpadając od jednej ze ścian Kuluaru Japońskiego Gaszerbruma I, a także z synem dwóch wybitnych himalaistów: Dobrosławy Miodowicz - Wolf (zginęła podczas wejścia na K2 w 1982 roku) i Jana Wolfa (śmierć w Tatrach w czasie zjeżdżanie z urwiska Kazalnicy), Łukaszem. Oprócz tego w "Górach na opak2" znajdziemy zapis rozmowy z Pauliną Kozub - Chwastek, żoną Wojciecha Kozuba, który zginął w roku 2011 schodząc z Mont Blanc. Jest także wywiad z Olgą Nabrdalik, żoną Janusza Nabrdalika, znanego himalaisty i wspinacza w Tatrach, zmarłego w listopadzie 2012 roku.  Sportowiec ten działał w Alpach, wspinał się z Krzysztofem Wielickim, Ryszardem Pawłowskim, Jerzym Kukuczką nie zginął jednak w górach, lecz zmarł w szpitalu po zmaganiach ze śmiertelną chorobą.

Jest też rozmowa z Joanną Wojciechowską, mamą Martyny, będąca najbardziej nietypową częścią książki. Może dlatego, że przeprowadzona z osobą, która aktualnie jest w zupełnie innej sytuacji, niż pozostali rozmówcy. Podobnie sprawa wygląda w przypadku wywiadu z panią Anną Wiktorowską, która przez ponad 30 lat była sekretarzem generalnym PZA i całe życie poświęciła praktycznie tej działalności, jednak sama nigdy się nie wspinała i nie miała potrzeby wychodzenia w góry.

W "Górach na opak 2" wszystko jest wyważone. Dzięki temu, że Olga Puncewicz nie jest postacią dominującą i nie przyjmuje postawy narzucającej oraz stara się tak rozmawiać ze swoimi gośćmi, żeby poznać nie tylko historię ich bliskich, ale także ich własną, czytelnicy mogą poznać "znanych" im poniekąd himalaistów, z zupełnie nowej perspektywy. W swych pytaniach i uzyskanych odpowiedziach, na przykładzie samej siebie pokazuje też, że istnieje życie po stracie ukochanej osoby, choć wygląda ono już wtedy zupełnie inaczej.  Każda rozmowa jest inaczej przeprowadzona, a przez to szczególna. Każdy rozmówca potraktowany jest indywidualnie, a jego wypowiedź jest w danej chwili najważniejsza. Wydaje mi się też, że dzięki tej otwartej postawie i mądrym pytaniom, pani Olga wzbudziła w swych gościach tyle zaufania, że podzielili się z nią, a przy okazji tez z czytelnikami, tym, co mieli najcenniejsze. Wspomnieniami.

Na koniec dodam tylko, że książka jest pięknie wydana prze Wydawnictwo Burda, opatrzona wyjątkowymi zdjęciami często pochodzącymi z archiwum prywatnego poszczególnych gości. Uważam więc, że powinna to być pozycja obowiązkowa w biblioteczce każdego miłośnika literatury wysokogórskiej. A mnie zostało już teraz tylko dopełnić całości i sięgnąć po część pierwszą: "Gór na opak, czyli rozmowy o czekaniu", w której Olga rozmawia z zupełnie innymi osobami, o równie ważnych sprawach.

Sardegna

Wydawnictwo: Edipress

Liczba stron: 384

Moja ocena : 5/6

Na początku października pojawiła się w kinach ekranizacja książki Charlesa Martina "Pomiędzy nami góry" ("Mountain between us"). Choć sama książka jest już na rynku od roku 2011, dopiero teraz, w związku z jej premierą na dużym ekranie, wzrosło nią zainteresowanie, przez to wznowiono ją w nowej filmowej, okładce. Powieść ta nie jest pierwszą książką Autora, który na swoim koncie ma już 11 bestsellerów New York Timesa. Większość z jego historii jest dostępna na polskim ryku wydawniczym, choć największą popularnością cieszy się właśnie ta powyższa. 

Dla mnie osobiście książka ta była pierwszym spotkaniem z tym pisarzem, więc nie wiedziałam w sumie czego się spodziewać, ale w trakcie lektury mogłam w ciemno określić, że mam do czynienia z historią z gatunku "hollywoodzkich". Gdybym więc nie wiedziała o ekranizacji, mogłabym się założyć, że prędzej, czy później, fabuła zostanie wzięta na warsztat filmowy.  

Cała ta historia jest niezła, zresztą świadczy o tym moja wysoka ocena. Uważam, że jest dobrze napisana, interesująca i trzymająca w napięciu (zwłaszcza na początku), jednak całość jest tak przesadnie "amerykańska", że jeśli ktoś się spodziewa twardej, mocnej historii o woli walki i przetrwaniu w górach, to nie tędy droga. "Pomiędzy nami góry" to raczej mieszanka różnych gatunków (obyczajówki, przygodówki, thrillera, z motywem katastroficznym, romansowym, a nawet filozoficznym), w której sporo się dzieje, ale wszystko to przypomina poziomem raczej amerykańską produkcję, niż mądrze skonstruowaną książkę wielowątkową.

Opowieść Martina rozpoczyna się na lotnisku w Salt Lake City, gdzie to na skutek zbliżającej się śnieżycy wszystkie loty zostają odwołane. Ben Pain, doskonały chirurg, świetny w swoim fachu specjalista, spieszy się na kolejną konsultację, postanawia więc za wszelką cenę wydostać się z miasta. Dyskretnie wynajmuje awionetkę z doświadczonym pilotem, aby zdążyć przed załamaniem pogody i wymknąć się z miasta. Jako że na lotnisku poznaje miłą dziennikarkę Ashley Knox, która śpieszy się na swój własny ślub, proponuje jej wspólny lot. I cała ta historia zakończyłaby się pozytywnie, gdyby nie fakt, że pilot samolotu, lecącego nad górami stanu Utah, nagle dostaje zawału, rozbijając awionetkę z pasażerami o jedną ze skał. 

Benowi i Ashley udaje się jednak w cudowny sposób przeżyć katastrofę, choć nie wychodzą z niej bez szwanku. W tym momencie zaczyna się "właściwa" historia, w której dwoje obcych sobie ludzi, pozostawionych na swoją łaskę i niełaskę, musi przeżyć w trudnych, zimowych warunkach i spróbować znaleźć dla siebie ratunek.

Iście hollywoodzka fabuła, czyż nie?  I faktycznie coś w tym jest. Początek jest bardzo obiecujący, zwłaszcza motyw podejmowania prób wydostania się z wysokich partii gór i białego pustkowia. Te zmagania z żywiołem momentami naprawdę przerażają, kojarząc się z najlepszymi książkami o wyprawach polarnych. Podobnie sytuacja ma się w przypadku monologu wewnętrznego bohatera, który swoje myśli w sytuacjach beznadziejnych kieruje do żony, czekającej na niego w domu. Wyrażanie uczuć, strach, wszystkie emocje, które Ben próbuje przekazać swej ukochanej, będąc w tak dramatycznej sytuacji, również robi wrażenie.

Jednak wraz z rozwojem wydarzeń, pojawia się coraz więcej spektakularnych, filmowych motywów, które powodują, że czytelnik nie traktuje już tej historii całkiem serio. Wszystko robi się bardziej widowiskowe i nieprawdopodobne i coraz mniej przypomina historię rozbitków i ich dramatycznej walki w obliczu zagrożenia.

Wszystko to oczywiście nie zmienia faktu, że książkę czytało mi się bardzo dobrze. Ale tak zazwyczaj jest, kiedy mamy ochotę na obejrzenie amerykańskiego, sensacyjno - przygodowego filmu o wszystkim. Widać, że Autor nie jest debiutantem i tworzenie takich spektakularnych historii przychodzi mu z łatwością. Taka forma może oczywiście nie wszystkim odpowiadać, jeśli jednak chodzi o mnie, raz na jakiś czas, jestem jak najbardziej otwarta na takie lektury.

Sardegna

Wydawnictwo: Prószyński i S-ka
Liczba stron: 333

 Moja ocena : 6/6

Wiecie, że nie czytam e - booków. Nie mam czytnika, a na komputerze nie lubię tego robić. Czasami zdarza mi się czytać plik na komórce, na przykład w sytuacji, kiedy nie mam przy sobie książki papierowej, a właśnie trafia się chwila wolnego, którą mogę wykorzystać na lekturę. Robię to rzadko, ale tym sposobem przeczytałam całkiem sporo e - bookowych opowiadań ("31.10 Halloween po polsku", "31.10. Księga cieni", "31.10 Wioska przeklętych", "O choinka!" ), a jedną antologię (prawie 1000 stronicowych "Geniuszów fantastyki") mam aktualnie w pogotowiu na telefonie.

Kiedy jednak trafia mi się taka książka, jak "Na wodach północy", to porzucam wszystko inne, wszelkie papierowe egzemplarze, całą moją biblioteczkę, koncentrując się tylko na tym jednym e-booku. Wszystko jestem wtedy w stanie zrobić, korzystać z niewygodnej formy czytania na telefonie czy komputerze, byle by tylko poznać dalszy ciąg, i jak najszybciej pochłonąć treść.

Powieść Iana McGuire, finalisty Booker Prize 2016, w pierwszym momencie czytania skojarzyła mi się z "Terrorem" Dana Simmonsa.  A wiecie, jaki mam stosunek do "Terroru", bo nie na darmo wybrałam ją, jako najlepszą powieść w roku 2015. I nie chodzi tylko o podobną tematykę wypraw polarnych w obu książkach, ale o to, że "Na wodach północy" wzbudza we mnie bardzo podobne emocje. Jest to powieść surowa, mocna, niebezpieczna, opisująca najgorsze ludzkie instynkty, jakie budzą się człowieku w momencie zagrożenia. Jest historią brutalną, brudną, nieokrzesaną, taką, jak tylko może być życie na wielorybniczym statku płynącym na Morze Arktyczne w 1859 roku, ale mimo to wciąga czytelnika, niemalże hipnotyzuje, działa na wyobraźnię, odrzuca i przyciąga jednocześnie, jest pełna skrajności, i przede wszystkim dostarcza całej gamy wrażeń.

Kluczowymi postaciami w tej historii są dwaj bohaterowie, stanowiący swoje absolutne przeciwieństwa. Tym zasadniczo pozytywnym bohaterem (choć nie bez skazy, o czym czytelnik będzie mógł w miarę lektury się przekonać) jest irlandzki lekarz pokładowy Patrick Sumner, który zaciąga się na statek, aby odciąć się od swoich osobistych demonów i niechlubnej przeszłości. Natomiast anty bohaterem jest harpunnik, zabójca, gwałciciel i pedofil, Henry Drax, który w wyprawie wielorybniczej upatruje uniknięcie odpowiedzialności za zabójstwo, którego dokonał w porcie parę dni przed wypłynięciem statku w morze.

Już od początku wyprawy sprawy nie toczą się dobrze: okręt "Ochotnik" i jego załoga nie cieszą się dobrą sławą, kapitan uznawany jest za pechowego, a ta konkretna misja wielorybnicza opisywana jest, jako beznadziejna. Do tego Sumner przy rutynowym badaniu lekarskim odkrywa, że jeden z chłopców pokładowych jest brutalnie molestowany. Kiedy więc parę dni później marynarze znajdują jego zmasakrowane zwłoki, Patrick stawia sobie za cel odkrycie kim jest ten pedofil i morderca.

Czytelnikowi nasuwają się jasne skojarzenia, ale czy słusznie? Czy na statku pełnym podejrzanych typów, tylko jeden może być odpowiedzialny za zbrodnię?

Oprócz motywu morderstwa, Autor ma jeszcze dla czytelników pewien niespodziewany zwrot akcji, który zostanie odkryty dopiero na końcu książki. Bądźcie więc czujni i nie dajcie się nabrać na to, że wiecie już o książce wszystko. Nic nie jest bowiem w tej historii przesądzone.

"Na wodach północy" to powieść, która zrobiła na mnie niesamowite wrażenie, spytacie więc dlaczego dopiero pół roku po lekturze (przeczytałam ją w kwietniu) zdecydowałam się ją opisać, a nie zrobiłam tego od razu. Otóż zawsze tak mam, kiedy czytam genialną książkę, wtedy moje zapiski na jej temat wydają mi się być małostkowe, mało wartościowe i w żaden sposób nie opisujące tego, jak wyjątkowa jest dla mnie ta opowieść. Tak jest też w tym wypadku. Choć historia Patricka Sumnera jest przytłaczająca, śmierdząca, brudna, pełna ohydnych opisów i brutalnej rzeczywistości, w całej tej brzydocie ma coś, co przyciąga i nie pozwala się oderwać od lektury. Tutaj nie ma miejsca na ugładzanie, idealizowanie i wzniosłe postawy. Mroczny klimat, opisy pracy na wielorybniczym okręcie, walka z naturą, z zimnem, głodem, z własnymi demonami, a do tego z  wynaturzonym psychopatą krążącym po statku, powoduje, że jest opowieść mocno uderzająca w psychikę, dlatego nie polecam jej czytelnikom o słabych nerwach, wrażliwych na brutalne opisy.

Sardegna

Lepiej późno, niż wcale ... dobrze, że druga część wpisu o TK w Krakowie w ogóle się pojawiła, mam jednak coś na swoje usprawiedliwienie: przy takim tempie wydarzeń, ledwo ogarniam. Wracając jednak do targów, w tym roku udało mi się być w Krakowie aż dwa dni i wbrew pozorom nie były to oba weekendowe dni, tylko czwartek i sobota. O nieplanowanej wizycie w pierwszym dniu targów pisałam TUTAJ, a dzisiaj napiszę parę słów o sobocie.

Planując wyjazd do Krakowa postanowiłam nie szaleć i zapakowałam tylko 3 książki do podpisu. Moja lista autorów i stoisk do odwiedzenia była oczywiście o wiele dłuższa, jednak nie dla mnie już szaleńcza gonitwa po hali w celu bycia w każdym zaplanowanym miejscu. Poza tym, mam już w swej biblioteczce bardzo dużo książek z wpisami zaprzyjaźnionych Autorów, więc i spis pisarzy, których jeszcze nie odwiedziłam, jest krótszy.

Mój pierwotny stos książek do zabrania wyglądał tak:

Po zrobieniu zdjęcia uświadomiłam jednak sobie, że nie ma opcji, abym dopchała się do Mroza, walcząc z tłumem fanów. Nie na moje nerwy jest też stanie w kilometrowej, kilkugodzinnej kolejce. Z tegoż powodu więc odpuściłam sobie rozmowę z Remigiuszem, choć z ochotą porozmawiałabym z nim o "Czarnej Madonnie", na rzecz podejścia do pani Ewy Cielesz i zdobycia wpisu w "Słońce umiera i tańczy". Miałam też nadzieję na spotkanie i krótką rozmowę z kilkoma zaprzyjaźnionymi blogerami. W ogóle postanowiłam nie biegać, jak szalona po hali, wziąć wszystko na spokojnie i niczym się nie przejmować. 

I w sumie udało mi się zrealizować plan targowy w 100%. Nie martwiłam się specjalnie tłumem, ani chaosem (choć momentami było ciężko), starałam się też unikać strategicznych miejsc, w których nie dało się oddychać. Za to porozmawiałam z kilkoma Autorami, poprosiłam o wpisy do książek, odebrałam nagrodę wygraną na FB, kupiłam jedną książkę, przywitałam się z ulubionymi wydawcami, no i udało mi się zamienić choć słówko z zaprzyjaźnionymi osobami: Patrykiem, Agnieszką, Anetą, Martą, Anią, Dominiką, Karoliną, Kasią i Danielem, Ewą, Królową Matką, Agnieszką Taterą, Ejotkiem i Natalią.

Wracając jednak do pisarzy i podpisów, na początek udałam się do przemiłej i uśmiechniętej pani Anny Kamińskiej,  autorki niedawno przeczytanej przez mnie "Wandy. Opowieści o sile życia i śmierci". Udało nam się chwilę porozmawiać na temat himalaistki, gór oraz Jej pracy nad książką,:

Kolejno, przywitałam się z panią Ewą Cielesz, autorką "Słońce umiera i tańczy":

 

oraz odebrałam nagrodę, wygraną w konkursie na FB u Melissy Darwood, również przesympatycznej Autorki, której powieści w prawdzie jeszcze nie czytałam, ale dziewczyny w kolejce poinformowały mnie już, że warto:

Na koniec zostawiłam sobie wizytę u PigOut, blogera, który popełnił świetną, napisaną z wielkim dystansem i poczuciem humoru, książkę "Świnia ryje w sieci". PigOut okazał się na żywo równie ciekawym i zabawnym człowiekiem, jak w sieci. Kibicuję mu bardzo i z niecierpliwością wyczekuję kolejnych wpisów na FB, które zawsze poprawiają mi humor:

Co do innych targowych atrakcji: jeszcze w domu bardzo chciałam udać się na spotkanie z Camillą Läckberg i zabrać którąś z jej powieści do podpisu, ale obawiałam się szalonych tłumów i długiej kolejki. I bardzo dobrze zrobiłam, że nie zdecydowałam się na to spotkanie, bo to, co działo się pod salą, w której przebywała szwedzka kryminalistka, przechodziło ludzkie pojęcie! Byłam niejako świadkiem tych scen dantejskich, bowiem w sali tej kończyło się spotkanie organizowane przez portal CzytamPierwszy.pl, w którym udało mi się uczestniczyć.

 [fot.mąż]

[fot. czytampierwszy.pl]

Jeśli chodzi o to wydarzenie, bardzo pozytywnie się zaskoczyłam. Mimo, że początkowo miałam dość sceptyczne nastawienie do całego tego przedsięwzięcia, dziewczyny organizatorki, które konkretnie przedstawiały całą sprawę, przekonały mnie do siebie. Paradoksalnie chciałam wziąć udział w spotkaniu, żeby potwierdzić swoje wątpliwości, a stało się zupełnie odwrotnie.  Otrzymałam też od portalu miły upominek:

Generalnie portal zrobił na mnie naprawdę dobre wrażenie i poważnie przemyślę swój udział w Czytampierwszy.pl

Co jeszcze działo się w sobotę? Gościem honorowym TK była Francja, książek na stoiskach nie brakowało (choć ceny były dość zróżnicowane):

sporo było także gadżetów okołoksiążkowych:

Udało mi się także porozmawiać z panią Martą Zaborowską (mimo że nie miałam książki do podpisu), Martą Matyszczak (na dłuższą pogawędkę umówiłyśmy się na Śląskie Targi Książki do Katowic), przywitać z Martą Kisiel, nie dałam rady natomiast zamienić słówka z Magdą Witkiewicz, bo kolejka do jej stoiska powalała!

Ostatecznie w sobotę kupiłam sobie tylko JEDNĄ książkę: "I odpuść nam nasze..." Janusza L. Wiśniewskiego, w promocyjnej cenie na stoisku Od Deski Do Deski, na którą czaiłam się już długi czas:

Podsumowując tegoroczne targi, najlepiej oceniam chyba spokojny czwartek. Może się starzeję, albo na TK widziałam już zbyt wiele, ale zaczynam chyba doceniać targową niespieszność i spokój. Nie dla mnie już kilometrowe kolejki i przepychanki. Tym bardziej cieszę się na nadchodzące Śląskie Targi Książki (10-12.11), które są w prawdzie znacznie mniejsze, ale pozwalają na spokojną rozmowę i dobrą, książkową zabawę. Mam nadzieję, że skusiliście się na wyjazd do Katowic i spędziliście tam mile czas.

Sardegna