"Więzień nieba" Carloz Ruiz Zafon

Wydawnictwo: Muza

Liczba stron: 416

Moja ocena : 5/6

Zafon należy do z tych autorów, którzy owego czasu porwali za sobą tłumy czytelników, czarując swoimi powieściami. Któż z nas nie słyszał o "Cieniu wiatru"? Może nie każdy czytał tę powieść, ale z nazwy tytułu nie da się jej nie kojarzyć.

I ja owego czasu podałam ofiarą "mody na Zafona". Jednak w moim przypadku, ta przygoda nie zaczęła się za dobrze.

Na fali popularności "Cienia wiatru", kupiłam za całkiem sporą sumę nową powieść autora "Grę anioła". Jak się można domyślić, oczekiwałam cudów. W trakcie lektury przeżyłam jednak ogromne rozczarowanie. Nie dość, że "Gra..." to niejako kontynuacja "Cienia wiatru", to jeszcze nie czułam w ogóle tej niezwykłości i magii Barcelony, o której trąbiono na prawo i lewo. Ledwo co doczytałam książkę do końca i przyrzekłam sobie, że nie sięgnę już po żadną powieść Zafona. Oczywiście złamałam się po kilku tygodniach, bo musiałam przeczytać w końcu ten fenomenalny "Cień wiatru" (który swoją drogą, bardzo mi się podobał).

Po co ten przydługi wstęp? Ano po to, żeby pokazać, jak ważne dla mnie jest pierwsze wrażenie i spotkanie z autorem. Po tych dwóch już prawie kultowych powieściach przeczytałam jeszcze "Marinę" i "Pałac północy". Obie bardzo mi się podobały, jednak nie da się ukryć, że do każdej kolejnej książki autora podchodzę z pewną doza nieśmiałości i obawą, jak będzie tym razem.

"Więzień nieba" nie był wyjątkiem. Odkładam go niezliczoną ilość razy na bok, obawiając się, czy będzie mi się podobać, ale jak się już zdecydowałam, przeczytałam momentalnie.

Nie da się ukryć, że powyższa powieść jest integralnie związana z dwoma pierwszymi historiami i Cmentarzem Zapomnianych Książek. Wiele wątków z poprzednich dwóch książek wyjaśnia się i dzięki "Więźniowi..." nabiera sensu. Dlatego nie uważam, że ta część jest "bez pomysłu" albo "napisana na siłę", jak niektórzy powieść określają. Dla mnie jest to po prostu uzupełnienie dwóch poprzednich historii.

Trudno będzie napisać o fabule coś konkretnego, bowiem składa się ona głównie ze wspomnień Fermina Romero de Torres, przyjaciela Daniela Sempere. Wszystko zaczyna się od pewnego tajemniczego klienta rodzinnej księgarni, który kupuje cenny egzemplarz "Hrabiego Monte Christo", wpisuje do niego dziwną dedykację, i przekazuje jako podarunek Ferminowi. Okazuje się, że przeszłość Fermina upomina się o niego, a on sam będzie miał po raz pierwszy o niej opowiedzieć.

Nie powiem, ta właśnie cześć powieści, która dotyczy wspomnień Fermina Romero de Torres jest najciekawszą częścią całej historii. Nadaje ona temu bohaterowi jeszcze większe znaczenie i czyni go chyba najbardziej wyrazistą postacią w całej serii.

Wydarzenia przedstawione w powieści, które nie dotyczą przeszłości Fermina, też są bardzo istotne. Będą miały one związek z nieżyjącą matką Daniela i ... dawnym narzeczonym Bei, jego obecnej małżonki.

Czy polecam "Więźnia nieba"? Oczywiście, że tak. Zwłaszcza fanom Zafona i osobom, którzy znają "Cień wiatru" i "Grę anioła". Czytelnikom, którzy nie czytali żadnej powieści autora, raczej odradzam, gdyż niewiele z tej powieści wyniosą. Ciekawostką jest też to, że zakończenie "Więźnia..." sugeruje dalszy ciąg historii. Myślę więc, że za niedługo będziemy mogli wypatrywać w księgarni nowego tytułu i pięknej okładki kolejnej książki autora.

Sardegna