ŚBK: "W czasie deszczu dzieci się nudzą, czyli co małe ŚBKi porabiały w czasie niepogody"

To będzie banalny początek, ale tak szybko mija mi ostatnio dzień za dniem, że wydaje mi się, iż ledwo co wczoraj pisałam kwietniowy post tematyczny, związany z najstraszniejszą książką, jaką w życiu czytałam, a już przyszedł czas, aby zająć się nowym tematem, który wraz z ŚBKami zaplanowaliśmy. Majowy post dotyczyć ma dzieciństwa, a dokładnie tego, co małe ŚBKusie robiły w wolnym czasie, kiedy były małe.

Temat trochę nawiązuje do deszczowej pogody, która ostatnio nas nie rozpieszczała, ale także do zbliżającego się wielkimi krokami, Dnia Dziecka. Stąd też zapraszam do przeczytania, czym 30 lat temu zajmowała się mała Sardegna.

Jeśli chodzi o moje dzieciństwo, to było ono bardzo spokojne i szczęśliwe, a ja sama nie byłam jakimś dzieckiem przesadnie rozrywkowym, ani aktywnym, w odróżnieniu do mojej szalonej, o 5 lat młodszej siostry.  Miałam swoje zainteresowania, swoje tematy, którymi lubiłam się zajmować i nie będzie to pewnie dla nikogo zaskoczeniem, jeśli powiem, że od najmłodszych lat uwielbiam czytać. Z opowiadań rodziców wiem, że będąc maluchem, uwielbiam słuchać czytanych na głos książeczek i pewnego dnia zaskoczyłam ich oboje, recytując z pamięci wierszyk "Dwa koguty" nie  mając wtedy nawet dwóch lat. 

Nie pamiętam wprawdzie, jaka książka była moją pierwszą, samodzielnie przeczytaną, pamiętam natomiast tytuły mi bliskie, które stały na honorowym miejscu na mojej półce i czytane były wielokrotnie. Wśród nich na pewno znajdowały się: "Puc, Bursztyn i goście" Jana Grabowskiego, "Słoneczko" Marii Buyno - Arctowej, "kwadratowa" seria książeczek "Poczytaj mi Mamo!", a nieco później cała seria "Ani z Zielonego Wzgórza", "Mała księżniczka" i "Tajemniczy ogród" Frances Burnett oraz "Przez dziurkę od klucza" Krystyny Siesickiej. Wszystkie te książki przywędrowały ze mną do mojego "dorosłego domu, z czego Puca i Bursztyna już moim dzieciom przeczytałam na głos, a Ani podsunęłam "Małą księżniczkę" w tym ukochanym, starym, wysłużonym wydaniu. Historię Sary pokochała chyba tak mocno, jak ja kiedyś.

Oprócz książek miałam też inne zainteresowania, a ponieważ nie byłam dzieckiem zbyt usportowionym i nie miałam natury aktywnej, były one raczej stacjonarne. Od dziecka lubiłam gry planszowe i karciane, a ponieważ w latach 90-tych nie było zbyt wielkiego wyboru, rozgrywałam z siostrą niezliczone partyjki w Eurobiznes oraz w grę Domek, która zupełnie nie przypominała dzisiejszej wersji gry, była raczej rozbudowaną opcją tradycyjnego Chińczyka. Uwielbiam też grać w karty (zwłaszcza kiedy rodzice dawali się namówić na wspólne rozegranie partyjki Tysiąca czy Remika), układać puzzle, czy grać w szachy. Choć mój epizod szachowy był raczej krótki, bowiem moim pierwszym, i jak do tej pory jedynym, nauczycielem był Dziadek, który niestety bardzo wcześniej zmarł, nie zdążył więc nauczyć mnie bardziej rozbudowanej taktyki. Stąd też mój poziom zaawansowania gry w szachy do dzisiaj jest raczej podstawowy, ale myślę, że na ówczesne czasy, jako dziecko pięcio - sześcioletnie, radziłam sobie całkiem nieźle. 

Pamiętam także, kiedy w młodszych klasach szkoły podstawowej bardzo aktywnie uczestniczyłam w wszelkiego rodzaju kółkach teatralnych. Nie wiem skąd mi się to wtedy wzięło, bo dzisiaj staram się unikać występów publicznych i wolę raczej stać za kurtyną, jako organizator wydarzenia, niż osoba występująca, ale 30 lat temu byłam takim dzieckiem, które było wszędzie tam, gdzie trzeba było wystąpić. Bardzo lubiłam także spotykać się ze swoją najlepszą przyjaciółką. Spędzałyśmy wspólnie niezliczone godziny po szkole i nigdy nie narzekałyśmy na nudę. Zresztą nasza przyjaźń trwała bardzo długo, a nasze drogi rozeszły się dopiero na studiach. 

Pisząc ten tekst wyszło na to, że byłam raczej nudnawym, siedzącym w domu dzieckiem, ale mnie to naprawdę odpowiadało i świetnie się wtedy bawiłam!

  Sardegna