"Niewolnice" Dolen Perkins - Valdez

Wydawnictwo: Nasza Księgarnia

Liczba stron: 341

Moja ocena : 5/6

Trudny temat wybrała sobie autorka, na swój debiut literacki, ale myślę, że wywiązała się ze swojego zadania znakomicie. Powieść porusza, skłania do refleksji i nie pozwala o sobie zapomnieć. W moją głowę "wbiła" się mocno.

Zazwyczaj nie mam problemów z opisywaniem na blogu kolejnych przeczytanych książek, jednak w przypadku "Niewolnic", wszystko, co w bólach udało mi się napisać, wydawało mi się powierzchowne, mało wartościowe i nie oddające charakteru książki.

Dlatego też, ten wpis pojawił się z takim opóźnieniem. Książkę przeczytałam w zeszłym tygodniu, ale opinia nie potrafiła się jakoś sformułować w mojej głowie.

"Niewolnice" to historia czterech czarnoskórych kobiet, którym przyszło służyć u swych państwa w trudnym okresie. Zbliża się bowiem schyłek epoki niewolnictwa w Stanach Zjednoczonych, pojawiają się pierwsze oznaki samoświadomości, walki o wolność i bunt.

Cztery niewolnice: Lizzie, Reenie, Słodka i Mawu, jak co roku, udają się wraz ze swoimi panami do kurortu Tawawa, a stanie Ohio. Tam południowcy odpoczywają i wykorzystują do woli swoje konkubiny - niewolnice. Kobiety mają różne "układy" ze swoimi panami. I tak: Lizzie ma ze swoim właścicielem dwójkę dzieci i jest dość dobrze przez niego traktowana. Reenie, najstarsza z niewolnic, jest brutalnie poniżana i "wypożyczana" do usług seksualnych innym mężczyznom, Mawu - buntowniczka, która ciągle opracowuje plan ucieczki, jest okrutnie poskramiana przez swojego właściciela. Słodka ma pozornie dobre relacje ze swoim panem, ale będąc w kolejnej już ciąży, nie dostaje od niego żadnej taryfy ulgowej i wsparcia.

Najbardziej szczegółowo przedstawiono historię Lizzie. Kobieta wykorzystuje dobry układ, jaki udało jej się stworzyć ze swoim panem, próbuje wywalczyć o niego wolność dla swoich dzieci. Nieustannie walczy też o prawo do godnego ją traktowania. Poznajemy jej dzieciństwo i młodość, dowiadujemy się, w jaki sposób udało jej się zdobyć zaufanie swojego właściciela i jak próbuje ułożyć sobie relacje z jego żoną. 

Trudno czytać bez emocji o perypetiach bohaterek. Nawet nie można sobie wyobrazić, jak ciężkie i poniżające życie miały czarnoskóre kobiety. Nawał pracy i obowiązków, ciągłe wykorzystywanie seksualne, zero pomocy, zero wsparcia, utrata bliskich, perspektywa utraty dzieci, wieczny niepokój o to, kiedy pan zdecyduje sprzedać jej pociechy, jako nowych niewolników...

W kobietach powoli rodzi się samoświadomość, w niektórych rodzi się nawet pomysł ucieczki i szukania wolności na własną rękę. Czasami okazja ucieczki trafiała się na wyciągnięcie ręki, jednak niewolnice nie potrafiły z niej skorzystać. Psychicznie uzależnione od swoich właścicieli, zdominowane, o zerowym poczuciu własnej wartości i samodzielności, nie mogły zdecydować się na ten krok. Przerażone wizją kary i utraty bliskich, decydowały się na pozornie stabilne, poddańcze  życie.

Dramatyczną historię "Niewolnic" czytałam "na raty". Nie da się inaczej z powieścią, która niesie mocny ładunek emocjonalny, jest tak poruszająca i wzruszająca. Na pewno nie jest ona przeznaczona dla każdego czytelnika, ale na pewno jest warta polecenia i skłania do przemyślenia pewnych spraw.

Powieść zaliczam do lutowego wyzwania Trójka e-pik.

Sardegna