"Troje" Sarah Lotz

Wydawnictwo: Akurat
Liczba stron: 480

Moja ocena : 4/6

Mam problem z tą książką. Mam z nią tak wielki problem, że zwlekam z napisaniem opinie już dobre kilka dni.

Początek był genialny!

Tajemnicza przesyłka, zapis o poufności, pierwszy rozdział, to wszystko wzbudziło we mnie tyle emocji, że kiedy otrzymałam książkę, od razu zaczęłam czytać. Efekt potęgowała jeszcze świetna okładka i czarne strony. Naprawdę świetna akcja promocyjna, chyba najlepsza, z jaka do tej pory przyszło mi się spotkać. Szacunek dla ekipy Wydawnictwa!

Kiedy już zaczęłam zapoznawać się z lekturą, mój entuzjazm nieco osłab. A im bliżej końca, tym był już zupełnie mały. Chociaż nie. Sama końcówka znowu wzburzyła moją krew, jednak nie na tyle, żeby poprawić ogóle wrażenie z lektury.

Tak jak zaznaczyłam, start jest genialny. Cztery samoloty, cztery katastrofy. Wszystkie maszyny jednego dnia 12 stycznia 2012 roku, ulegają awarii i spadają na cztery kontynenty. Wśród bezmiaru ofiar znajdują się jednak żywi. Z trzech katastrof, praktycznie bez szwanku, wychodzą dzieci. Cudownie uratowani: Bobby, Hiro i Jess, zostają nazwani przez opinię publiczną "Trojgiem", a po okresie niedowierzania i radości z ich ocalenia, mass media zaczynają doszukiwać się w ich przeżyciu, znamion spisku. 

Ludzie wysnuwają różne teorie na temat ocalałych. Swoje prawdy zaczynają też głosić fanatycy religijni, którzy w katastrofach widzą początek końca świata, podobnie, jak ufolodzy, którzy dopatrują się w tym udziału przybyszów z kosmosu. 

Rodziny ocalałych dzieci borykają się z dramatem na swój sposób, walcząc z masową "nagonką" na "Troje". Nic nie jest jednak w stanie zatrzymać niepokojącego biegu wydarzeń, który zapoczątkowały katastrofy, i zmienić życie zainteresowanych na zawsze.

Sporo w książce się dzieje. Każdy rozdział to praktycznie nowa opowieść, nie tyle o wydarzeniach związanych z katastrofą, co relacjami świadków, mających z nią jakiś związek. Często są to relacje osób bardzo odległych od Bobbiego, Hiro i Jess, przypadkowych świadków, których wypowiedzi dają pełen obraz sytuacji i pogląd na sprawę. Ogrom wypowiedzi, notatek, mało akcji, powoduje, że czytanie książki staje się niestety nużące. 

Po pierwszym rozdziale, który jest literacką petardą, kiedy to czytelnik ma zaostrzony apetyt na dalsze wydarzenia, jego zapał zostaje sukcesywnie tłumiony przez milion (moim zdaniem) niepotrzebnych opisów i powiązań, żeby w końcówce, na moment się rozpalić i zgasnąć bezpowrotnie. Smutno mi trochę, można bowiem popsuć nawet tak emocjonującą fabułę.

Pomysł na książkę naprawdę jest genialny. Dla mnie, osoby, która lubi katastroficzne filmy i książki, początek, w postaci pierwszego rozdziału i cala aura tajemniczości, którą zaserwowało Wydawnictwo, to było spełnienie marzeń! Już oczami wyobraźni widziałam, jak "Troje" staje się moim numerem jeden, na liście książek przeczytanych w 2014 roku.

Niestety, zderzenie z rzeczywistością trochę bolało. Jednakże z każdej lektury staram się wyciągać coś dla siebie, wątek lasu Aokigahara, u podnóży góry Fuji, miejsca niezwykle popularnego wśród japońskich samobójców, zainteresował mnie na tyle, że postanowiłam przeczytać coś jeszcze na jego temat. Okazja trafiła się w postaci książki "Rekin z parku Yoyogi", autorstwa Joanny Bator, o której za jakiś czas, na pewno napiszę.

Na ten moment, zostawiam Wam "Troje" do własnej oceny. Może kogoś książka przekona bardziej niż mnie. Pozdrawiam

Sardegna