"Mariola, moje krople." Małgorzata Gutowska - Adamczyk

Wydawnictwo: Świat Książki

Liczba stron: 303

Moja ocena: 3/6

Zmęczyłam się. Takimi słowami mogę podsumować dzisiejszą lekturę. Gdyby nie mój zwyczaj doczytywania książek do końca, "Mariola..." pokonałaby mnie w przedbiegach.

Poza zmęczeniem, jestem też bardzo rozczarowana. Uwielbiam Panią Małgosię za całą serię o "Cukierni pod Amorem" i "110 ulic", jestem jej wierną fanką i zaliczam do grona ulubionych autorek. Aż mi się serce kraje, kiedy muszę dzisiaj wystawić jej książce tróję. Z ciężkim sercem, ale muszę to zrobić. W innym wypadku nie byłabym w swej opinii szczera.

Faktem jest, że powyższa powieść to coś zupełnie innego od tego, do czego przyzwyczaiła nas Pani Małgosia. Książka napisana jest w zupełnie innym stylu, na próżno można się w niej doszukiwać chociażby cienia podobieństwa do Cukierni, czy młodzieżówki "110 ulic" (nie mówię tutaj oczywiście o fabule, ale o stylu, języku i formie książki).

Tak sobie myślę, że "Mariola..." po prostu do mnie nie trafiła. Nie czuję się dobrze czytając o czasach PRLu, nie do końca rozumiem ówczesne zachowania ludzi i żarty sytuacyjne. Nie przemawia do mnie humor tamtych czasów, podteksty i zawoalowane aluzje do ówczesnego systemu. Nie pamiętam realiów PRLu, urodziłam się w prawdzie w czasie stanu wojennego, ale moje dorastanie przypadło na schyłek komuny, więc niewiele mogę o niej powiedzieć.

Powyższa powieść bazuje na realiach polskich lat 80 tych. Akcja rozgrywa się w teatrze, wśród jego pracowników, którzy przygotowują przedstawienie dla rosyjskiej delegacji. Życie codzienne bohaterów obfituje w różne zabawne sytuacje i zmaganie z trudnymi, ówczesnymi realiami. Jak zdobyć mięso do pracowniczej stołówki? Hodować świnię w piwnicy. Nie ma koniaku, którym można by poczęstować Pierwszego Sekretarza?  Nic prostszego. Wystarczy bimber zaprawić kukułkami. Potrzebny talon na Malucha? Mały flircik z Towarzyszem Sekretarzem powinien załatwić sprawę. Grunt to dobrze kombinować, mieć kreatywne pomysły i trochę szczęścia.

Czas akcji ma miejsce na miesiąc przed ogłoszeniem stanu wojennego, a więc w kraju pojawiają się nastroje sprzeciwu wobec ustroju, akcje propagandowe i produkcja nielegalnych ulotek. Cała ta sytuacja polityczna nie omija też owego teatru.

I na tym opiera się właściwa cała fabuła "Marioli...". Forma książki przedstawiona jako dziennik, opiera się głównie na dialogach, z których dowiadujemy się o aktualnych wydarzeniach i dylematach pracowników teatru. Strasznie tego dużo. Straciłam wątek tak w połowie książki. Zainteresowanie wróciło przy finale, ale to dla mnie trochę za mało.

Nie wiem, czy mam książkę polecać. Myślę, że osobom, które znają realia PRLu, albo lubią polskie komedie i ówczesny humor, powieść może przypaść do gustu. Myślę też, że na fanach Pani Małgosi moja opinia nie zrobi wrażenia, a oni i tak sami sprawdzą, czy "Mariola..." jest warta uwagi. Więc niech tak zostanie.

Sardegna