"Biała Królowa" Philippa Gregory

Wydawnictwo: Wydawnictwo Książnica

Liczba stron: 480

Moja ocena : 6/6

Nie sądziłam, że kiedykolwiek to powiem: zakochałam się w powieści historycznej! Ja, która od dzieciństwa omijałam z daleka lekcje historii, z bólem serca przedzierałam się przez wszystkie zaliczenia z tegoż przedmiotu i natychmiast po zdaniu materiału, zapominałam wszystko, czego się nauczyłam, zakochałam się w książce historycznej! Świat się kończy!

Nie mam pojęcia, co takiego ma w sobie Philippa Gregory, że potrafi swoją opowieścią uwieść czytelnika, takiego jak ja - zupełnego, historycznego ignoranta, znudzonego wszelkimi wątkami i tłem historycznym.

Nie wiem, jak to się dzieje, że ja, mająca problemy z zapamiętaniem podstawowych, historycznych faktów, nagle, ni stąd, ni zowąd, a do tego z wielką przyjemnością, świetnie orientuję się w tematyce Wojny Kuzynów, relacjach małżeńskich i krewniaczych rodu Yorków i Lancasterów, w XV wiecznej Anglii.

Nawet nie wyobrażacie sobie, ile to dla mnie znaczy, kiedy czytałam "Białą Królową", z wielką przyjemnością, bez przymusu, świetnie orientując się w temacie, czerpiąc przy okazji nową wiedzę. To dla mnie coś zupełnie nowego. Zachłystuję się na razie tym stanem, stąd mój entuzjazm i przydługawy wstęp.

"Biała Królowa" to historia Elżbiety Woodvill, córki charyzmatycznej Jakobiny Luksemburskiej, bohaterki "Królowej rzek". O ile matka jest postacią nietuzinkową, posiadającą wyjątkowe umiejętności z pogranicza magii, córka przewyższa ją jeszcze wyjątkową osobowością. Elżbieta, dziecko miłości, poczęta przy wsparciu magii, od dzieciństwa przeznaczona jest do wyższych celów. Jakobinie córka kojarzy się z władzą, choć nie do końca potrafi określić, w jaki sposób miałaby się z koroną związać. 

Przyszłość Elżbiety zmienia się diametralnie, kiedy po przegranej Lancasterów w wojnie z Yorkami, traci w walce męża, a wraz z nim przywileje i majątek.

Dla swoich synów, postanawia ukorzyć się przed nowym królem - Edwardem IV i prosić go o łaskę. Między Elżbietą a nowym władcą, niespodziewanie rodzi się uczucie, które owocuje szybkim małżeństwem.

Nikt nie wierzy w czyste intencje króla, ten jednak szczerze pała uczuciem do młodej wdowy i czyni ją królową.

Tak zaczyna się wyjątkowy czas panowania Edwarda IV Yorka i Elżbiety w Anglii. Okres obfitujący w radość, odbudowanie państwa po Wojnie Dwu Róż, narodziny kolejnych potomków rodziny królewskiej i umacnianie wpływów rodziny Woodvillów. Jednocześnie jest to też czas niepokoju, zwłaszcza ze strony przeciwników Edwarda - braci króla, którzy nie potrafią pogodzić się utratą korony, a także pierwotnego sojusznika, późniejszego zdrajcy - Ryszarda Neville.

Elżbieta, której rodzina powiększa się z roku na rok, żyje w nieustannym lęku o los swoich najbliższych. Obawia się utraty władzy, a także spisku na królewskim dworze. Niestety los bywa przewrotny i czas świetności Yorków mija tak niespodziewanie, jak niespodziewanie nadszedł. Wrogowie Edwarda IV czyhają na jego najmniejsze potknięcie, do którego niestety w pewnym momencie dochodzi.

Kwestia objęcia korony wydaje się oczywista, bowiem Edward spłodził dwóch synów, niestety przeciwnicy króla tylko czekają na sprzyjający moment przejęcia władzy. Przesądzają o losie książąt, zamykając ich w Twierdzy Tower, z której ci w tajemniczych okolicznościach znikają. 

Jedna z największych, historycznych tajemnic, przypada niestety w udziale Białej Królowej. Utrata dzieci, rozpad rodziny, upadek władzy, nie załamuje Elżbiety, daje impuls do kreowania rzeczywistości na nowo i reaktywowania rodziny królewskiej, tym razem z ramienia córki Elżbietki.

Od razu zapałałam sympatią do Elżbiety, jest ona wyjątkową osobowością, bardzo charyzmatyczną, a jednocześnie rodzinną i ciepłą. Początkowo wydawała mi się trochę wyrachowana i nieszczera, podobnie zresztą jak postać Edwarda IV, ale z czasem okazało się, że para królewska darzy się szczerym uczuciem i ich działania są jak najbardziej spójne.
Myślałam, że po  "Królowej rzek", żadna powieść historyczna nie zrobi na mnie podobnego wrażenia. "Biała Królowa" zrobiła wrażenie stokrotnie większe i zaostrzyła apetyt na kolejne powieści Philippy Gregory. Wspaniałe uczucie!

Sardegna