"Świniobicie" Magda Szabó

Wydawnictwo: PIW
Liczba stron:  188
Moja ocena : 4/6

O Magdzie Szabó czytałam z zainteresowaniem, zarówno u Ani, jak i na forum Carpelibros. Iza również przyczyniła się do mojej wielkiej ochoty na poznanie twórczości autorki. Po wielu perypetiach i dzięki uprzejmości Izy dotarło do mnie "Świniobicie". Książka o intrygującym tytule, same dobre słowa o autorce, a ja nijak nie mogłam się zabrać za czytanie. Chyba znowu problemem były moje wygórowane oczekiwania, które niestety nie zostały zaspokojone.

Ale po kolei. "Świniobicie" to powieść obyczajowa przedstawiona głosami 13 osób. W centrum wydarzeń znajduje się małżeństwo Pauli i Janosa. Ich związek, mimo że przetrwał wiele lat, był od początku znajomości skazany na porażkę. Ona pochodząca z rodziny szlacheckiej i On, syn rzemieślników produkujących mydło. Ten mezalians był nieprzekraczalnym problemem dla obu rodzin. Każdy członek obu familii, nawet dzieci tej pary, przeżywali tą trudną sytuację na swój sposób.

Każdy rozdział powieści prezentuje czytelnikowi punkt widzenia poszczególnych postaci. Z początkowego mętliku, nieskładnych historii, wynurza się ostateczny obraz skomplikowanych relacji rodzinnych. Ta niezdrowa sytuacja znajdzie w końcu swe ujście, z tragicznym skutkiem dla Pauli i Janosa.

Jeżeli chodzi o moje wrażenia z lektury, będę szczera, bo taka staram się być w moich opiniach, czytanie "Świniobicia" nie sprawiło mi wielkiej przyjemności.

Myślę, że sprawił to niezbyt udany wstęp. Chodzi mi głównie o początkowe zagmatwanie historii, czytanie kolejnych rozdziałów, z których nic nie wynika. Przeczytałam połowę książki i nadal nie byłam pewna o co w niej właściwie chodzi.

Faktem jest, że wraz z zbliżaniem się powieści do końca, wszystko zaczyna nabierać sensu i wtedy dopiero odkrywa się prawdziwy jej urok.

Dla mnie jednak wszystkie te wydarzenia toczyły się zbyt sennie i leniwie, więc nawet intrygujące zakończenie nie zatarło złego pierwszego wrażenia.

Może moją opinią naraziłam się fanom Magdy Szabó, a wiem, że jest ich w blogosferze całkiem sporo (Iza, nie mogłam inaczej, jednak nie mogę wychwalać czegoś, co mnie w ogóle nie "kręci").

Wiem, że proza Szabó nie należy do najłatwiejszych, nie podaje ona wszystkiego "na tacy", skłania do przemyśleń i analizy. Może wzięłam się za książkę w niewłaściwym momencie mojego życia, kiedy wszystko robię w pośpiechu. Również czytam. Dlatego nie wykluczam zapoznania się z innymi powieściami autorki. Mam zamiar na spokojnie poszukać jej niezwykłości, i na pewno dam sobie oraz autorce jeszcze jedną szansę.

Sardegna